Rola pozorantów w szkoleniu służbowym, cywilnym i sportowym

Zdjęcia: arch. Marcina „Lewego” Wyszyńskiego

Marcinie, swoje doświadczenie zawodowe związane z psami zdobywałeś w JW GROM. Jak w Twojej głowie pojawił się pomysł na zostanie jednym z pierwszych przewodników psów bojowych w jednostce specjalnej i czy wcześniej miałeś styczność ze szkoleniem psów?

Miałem kiedyś psa w typie owczarka niemieckiego, ale ze szkoleniem psów nie miałem nic wspólnego. Pierwsze doświadczenia w tym zakresie zdobywałem w jednostce, kiedy zostałem przewodnikiem psa bojowego i razem z kolegami wspólnie budując struktury K9. Przy okazji zdobywania doświadczenia w pracy z psami służbowymi, równolegle zacząłem pracować z psami na rynku cywilnym, szkoląc je dla osób prywatnych. Później zaraziłem się pasją do kynologicznych sportów obronnych, takich jak ring francuski.

Opowiedz, jak to się stało, że GROM postanowił wprowadzić psy bojowe w swoje struktury? Kiedy to się zaczęło, kto lub co Was do tego zainspirowało?

Nie pamiętam już, który to był rok, ale przyjechali do nas Amerykanie i przy okazji powiedzieli nam, że istnieje coś takiego jak K9.

Niestety, w tamtych latach nasza jednostka nie była na tyle dojrzała, by od razu wejść w ten temat i stworzyć tego typu program szkolenia psów w naszych strukturach i realiach. Program zaczął się dopiero na przełomie lat 2011/2012. Ja do nowo powstałej grupy K9, której pierwszym dowódcą był Krzysztof Puwalski‚ dołączyłem na przełomie 2012/2013 roku.

Po dziewięciu latach pracy w zespole bojowym postanowiłem coś zmienić. Podejmując decyzję o zmianie, kierowałem się ciekawością poznania czegoś nowego i chęcią rozwoju. Oczywiście nie zrobiłem tego z nudów w pracy w zespole bojowym, bo na nudę nie ma tam czasu. Czułem jednak, że potrzebuję jakiejś zmiany i pojawiła się okazja. Wszedłem w ten projekt trochę w ciemno, bo tak naprawdę nikt do końca na tamtą chwilę nie wiedział, jak to wszystko wyjdzie. Dzisiaj już wiem, że była to jedna z najtrafniejszych decyzji w moim życiu.

Jak przebiegała Twoja kariera w służbie związana z psami? Gdzie się szkoliłeś? Jak wyglądała Twoja współpraca z pierwszym psem bojowym?

Zanim pojawił się w moim życiu pierwszy wymarzony pies bojowy, to przez dwa lata szkoliliśmy się w Norwegii, Bośni, Niemczech i w Polsce. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiliśmy, było zdobywanie wiedzy i doświadczenia w pracy z psami. Myślę, że gdybyśmy najpierw kupili psy‚ a następnie wraz z nimi się szkolili, byłoby to znacznie mniej efektywne. Najpierw obserwacja, wiedza, potem zakup i szkolenie własnych psów. Takie podejście pozwala wykluczyć wiele błędów szkoleniowych i sprawia, że treningi stają się szybsze, skuteczniejsze i bardziej efektywne.

Poza tym zobaczyliśmy, jak praca z psem bojowym wygląda u innych i dzięki temu wiedzieliśmy, do czego mamy dążyć. Moim pierwszym służbowym psem był owczarek holenderski o imieniu Denzel. Ten pies to dość „barwna postać”, jest bardzo mocny, silny i charakterny, pochodził z Holandii z linii KNPV. Chociaż był bardzo trudnym psem, to cieszę się, że na niego trafiłem. W gruncie rzeczy to on nauczył mnie więcej niż ja jego. Bo dostać świetnego psa i po drodze go nie zepsuć, to też spore wyzwanie dla przewodnika, tym bardziej niemającego dużego doświadczenia.

Czy Denzel był już wcześniej szkolony? Czy był to tzw. „zielony pies”?

Denzel był czymś pomiędzy „zielonym” a wyszkolonym psem. Był już po wstępnym trzymiesięcznym szkoleniu. Miał wprowadzone elementy posłuszeństwa, detekcji, pracy w kagańcu i obrony.

Czytaj też: O początkach psów bojowych w polskiej policji >>>

Czyli Denzel był psem wyszkolonym w dwóch kategoriach: do detekcji i do obrony?

Tak, u nas w jednostce mamy psy o podwójnym zastosowaniu, tzw. duall dogs‚ które wspierają operatorów w działaniach bojowych także nosem. Wracając do Denzela. Powiedzmy w pięćdziesięciu procentach był już wyszkolony. Jest taki mit, że jak odda się wyszkolonego psa przewodnikowi, to on będzie już z nim super pracował. Niestety, nie ma tak łatwo. Przewodnik musi nauczyć się pracy z tym psem‚ musi się z nim zgrać. Pies to nie maszyna, tylko żywa istota, a tej współpracy trzeba się nauczyć. Kolejnym istotnym faktem jest to, że żaden, nawet najlepszy hodowca czy szkoleniowiec, nie jest w stanie wyszkolić nam psa do zadań w 100%, bo najzwyczajniej w świecie nie wie, jak to wszystko wygląda podczas operacji, a taktykę najlepiej znają żołnierze.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!