GROM inspiruje do tworzenia i działania

Początkowo, po ukończeniu elitarnego, rocznego kursu podstawowego w jednostce specjalnej, stworzyła w GROM-ie z innymi kobietami w służbie – które pomyślnie przeszły KP – własną sekcję w zespole szkolenia specjalistycznego, aby podnosić uzyskane kwalifikacje. Powyższe wynikało ze szczególnej organizacyjnej konieczności: szturmowcami w zespole w tej JW byli nadal tylko i wyłącznie mężczyźni, co w tym czasie wyłączało ją z takich zadań, jak zaznacza, mimo bycia operatorką. Jako kobieta mogła uczestniczyć wtedy w sekcjach zadaniowych, w tym wkrótce potem podczas misji bojowych podejmowanych przez Jednostkę.

Warto było podejmować wszystkie te działania: rok 2001 i wydarzenia w USA przyniosły bezpośredni przełom w udziale kobiet w direct actions. Niedługo potem odbyła swój wyjazd do Iraku na misję. Przeszła również, jako doświadczona żołnierka Wojsk Specjalnych, etapy odpowiedzialnej pracy w strukturze GROM-u, poświęcając łącznie tej formacji 18 lat zawodowego życia. Teraz, jak sama mówi o sobie, jest innowatorką społeczną oraz prezeską organizacji pozarządowej, przeznaczonej dla służb mundurowych – ze szczególnym uwzględnieniem tematu respektowania praw należnych kobietom będącym w służbie. Swoje zaangażowanie i energię chce dziś kierować nie tylko w stronę bezpośredniej pomocy, lecz także w kierunku zmian legislacyjnych.

Fot: arch. Katarzyny Kozłowskiej

Czy oddziały-zespoły kobiece w różnych służbach miałyby rację bytu i rzeczywiście sprawdziłyby się jako zespoły zadaniowe?

– Jak najbardziej. Myślę, że jestem tego przykładem – ja i moje koleżanki, które brały udział m.in. w akcjach bezpośrednich, na misjach chociażby. A obecnie proszę zauważyć, co dzieje się na protestach. Kobiety są stawiane przeciwko kobietom. Niektóre są w pełnym ekwipunku. I co zauważyłam, bo nawet byłam zdziwiona, że jest ich dużo – że są na pierwszej linii. Gdyby doszło do starć, to będą musiały tak samo podjąć czynności, jak ich koledzy, mężczyźni.

Zanim Pani trafiła do GROM-u, to co Pani wiedziała o tej jednostce?

– Prawie nic. Po prostu z moim temperamentem, charakterem i pewną wyobraźnią misji: że muszę robić coś, co przynosi pożytek ludziom i całemu światu – przekonałam się na własnej skórze, że nie mogę być nauczycielem, politologiem – a w tych kierunkach kształciłam się. A już na pewno nie usiedzę za biurkiem.

Pojawił się pomysł na Policję. A tam z powodu płci i wyższego wykształcenia właśnie mnie nie chciano przyjąć. Radzono mi poszukać spokojniejszego miejsca. Uparłam się jednak i mnie przyjęli, tylko że wraz z ukończeniem kursu podstawowego w Policji – dość szybko – jak grom z jasnego nieba padła propozycja przejścia do Sił Specjalnych. Byłam mocno zdziwiona, że istnieje taka formacja i że chcą kobiety. Bo wtedy w Policji byłyśmy pierwszym dużym naborem – 100 kobiet, ale też szybko nam zamykano pewne drogi kariery – mnie interesowało na przykład AT. Koledzy pukali się w czoło, twierdząc: „Tam kobiet nie przyjmujemy”. Najchętniej widziano by nas w nielatach.

Wydziały kryminalne też niespecjalnie chcą z kobietami współpracować. Doświadczają tego nadal na przykład podopieczne Fundacji #SayStop, której jestem współzałożycielką: nagle po zmianie przełożonego słyszą ewidentną deklarację „pozbycia się” wszystkich kobiet z wydziału kryminalnego, bo to nie jest „miejsce dla bab”. I niekwestionowana służba nie ma tu znaczenia, bo ktoś nie chce pracować z płcią przeciwną. To są kuriozalne sytuacje dla mnie.

Jak Panią przygotowywano? Przeszła Pani z jednej służby mundurowej do drugiej, czyli z Policji docelowo do Sił Specjalnych?

– Nie przygotowywano. Przypadek. Nie tak długo po ukończeniu KP w Policji instruktor taktyki i techniki interwencji poinformował mnie, że jestem jedyną, którą może polecić headhunterom z GROM-u, którzy właśnie szukają odpowiednich osób do służby. Nie powiedział nic więcej. Przedstawił mnie tym osobom, była wśród nich kobieta. A oni zaczęli opowiadać niebywałe na tamten czas rzeczy. Pomyślałam: „Tak, to jest dla mnie – mam twardy charakter, mam temperament, ale chcę też robić nieszablonowe rzeczy i ciekawie żyć”. Ta Jednostka to zagwarantowała – 18 lat silnych przeżyć i wyjątkowych doświadczeń, wiele lat fantastycznego szkolenia i sprawdzania się, ale także – rozwijania pasji, „zwiedzania i poznawania świata” w sposób niekonwencjonalny, niedostępny turystom.

„SPECIAL OPS” rozmawia z Kafirem i Łukaszem Maziewskim o ich nowej książce Weryfikacja >>>

Czy ten fakt, że mało Pani wiedziała o jednostce, ale była zachęcana, że będą tam niezwykłe wyzwania przed Wami, nie powodował jakiejś niepewności i stresu oraz myśli: „Czy sobie poradzę”?

– Nie, jestem uzależniona od zmian i adrenaliny. Całe życie czegoś nowego się uczę. Moje życie zawsze było pełne niespodzianek i szalonych wyborów, więc to było naturalną konsekwencją. Lubiłam podejmować ryzyko, to nadal przekłada się na różne dziedziny życia. Rozróżniam niebezpieczeństwo od ryzyka, to drugie budzi we mnie ciekawość.

[wywiad, JW GROM, Wojska Specjalne, Siły Specjalne, Katarzyna Kozłowska]