Jego MAGnificencja FN MAG
Belgijski ukm otrzymał nazwę FN MAG 58, w której liczba pochodzi od roku wdrożenia go do produkcji, a skrót MAG od Mitrailleuse d’Appui General, co w używanym w Belgii jęz. francuskim oznacza «karabin maszynowy generalnego wsparcia». zdjęcie: FN Herstal, Australian DoD, British MOD/Crown copyright 2017, IMS Griffin.
Od czasu sformułowania przez Niemców w latach 30. ubiegłego wieku wymagań dla uniwersalnego karabinu maszynowego (niem. Einheitsmaschinengewehr) i zrealizowania ich pod postacią najpierw MG34, a następnie MG42, tego rodzaju konstrukcje na długo stały się podstawową samoczynną bronią zespołową piechoty armii całego świata. I choć obecnie ustąpiły sporo swego miejsca nieco lżejszym ręcznym km na amunicję karabinową oraz małokalibrowym karabinkom maszynowym, niedorównującym im jednak zasięgiem i mocą pocisków, to nadal pozostają bardzo istotnym środkiem ogniowym, zapewniającym najwyższe natężenie ognia wśród broni strzeleckiej (jeśli pominąć napędowe km), nie do zastąpienia zwłaszcza w roli uzbrojenia pokładowego. Najbardziej rozpowszechnionym, bo też jednym z najbardziej udanych i niezawodnych w tej klasie jest belgijski FN MAG, który mimo blisko 60-letniej już historii nadal pozostaje cenionym, sprawdzającym się w różnych warunkach wzorem klasycznego ukm na popularną amunicję 7,62 mm NATO.
Zdjęcia: FN Herstal, Australian DoD, British MOD/Crown copyright 2017, IMS Griffin
Zobacz także
Transactor Security Sp. z o.o. Zastosowanie bezzałogowych statków powietrznych kategorii VTOL w ochronie granic państwowych
Ochrona granic stanowi jedną z podstawowych funkcji państwa. Ich nienaruszalność jest ważnym czynnikiem zapewnienia bytu narodowego i suwerenności kraju. Każde państwo dysponuje określoną organizacją do...
Ochrona granic stanowi jedną z podstawowych funkcji państwa. Ich nienaruszalność jest ważnym czynnikiem zapewnienia bytu narodowego i suwerenności kraju. Każde państwo dysponuje określoną organizacją do ochrony swoich granic, albowiem jest to jeden z najważniejszych czynników, które mają duży wpływ na bezpieczeństwo zewnętrzne i wewnętrzne.
Radosław Tyślewicz STG77 A1 MOD
Rok 2023 w armii austriackiej (OBH) upłynął pod znakiem modernizacji i zmian rozpoczętych jeszcze w okresie Covid-19. Wprowadzono między innymi nowe umundurowanie polowe z innowacyjnym kamuflażem oraz...
Rok 2023 w armii austriackiej (OBH) upłynął pod znakiem modernizacji i zmian rozpoczętych jeszcze w okresie Covid-19. Wprowadzono między innymi nowe umundurowanie polowe z innowacyjnym kamuflażem oraz dokonano modernizacji karabinka STG77. W lutym 2023 roku pierwsze egzemplarze nowej broni trafiły do jednostek liniowych, a proces symbolicznie zakończyło wręczenie w grudniu nowych egzemplarzy tej broni kadetom Theresianische Militärakademie przez mister obrony narodowej. Tekst: Radosław Tyślewicz Zdjęcia:...
Krzysztof Mątecki Kolejne S70i Black Hawk w Wojskach Specjalnych
Pod koniec 2023 roku do Wojsk Specjalnych trafiły dwa kolejne wielozadaniowe śmigłowce S70i Black Hawk, zwiększając tym samym do 6 szt. liczbę tych maszyn we flocie Wojsk Specjalnych. Dostawy śmigłowców realizowane...
Pod koniec 2023 roku do Wojsk Specjalnych trafiły dwa kolejne wielozadaniowe śmigłowce S70i Black Hawk, zwiększając tym samym do 6 szt. liczbę tych maszyn we flocie Wojsk Specjalnych. Dostawy śmigłowców realizowane są w ramach kontraktu podpisanego pomiędzy MON a PZL Mielec w 2019 roku. Wiropłaty Black Hawk to śmigłowce wsparcia bojowego, które w naszych Wojskach Specjalnych odpowiadają za transport operatorów do i z miejsca operacji. Tekst: Krzysztof Mątecki Zdjęcia: Magdalena Wajer, Iwona Stopczyk,...
Geneza FN MAG
MAG powstał w wyniku podjętych w latach 50. w słynnych belgijskich zakładach Fabrique Nationale w Herstal („SPECIAL OPS” nr 1/2017) prac, mających na celu przygotowanie broni, która zastąpiłaby jednocześnie przestarzałe ciężkie karabiny maszynowe oraz niedysponujące wystarczającą szybkostrzelnością praktyczną ręczne karabiny maszynowe zasilane z magazynków.
W artykule:• Geneza FN MAG
|
Trafnie zdecydowano, że powinna ona strzelać nowym amerykańskim nabojem karabinowym 7,62 mm x 51, który tymczasem został przeforsowany w styczniu 1954 r. jako nowy standard w armiach NATO.
Nowy karabin maszynowy o uniwersalnym charakterze – tj. taki, który sprawdziłby się w roli przenośnego rkm i osadzanego na podstawie trójnożnej lub pojazdach ckm – został zaprojektowany przez inż. Ernsta Verviera, współtwórcę mającego również zdobyć światową popularność karabinu automatycznego FN FAL na ten sam nabój, a w przyszłości m.in. 5,56 mm rkbkm Minimi. Belgijski ukm otrzymał nazwę FN MAG 58, w której liczba pochodzi od roku wdrożenia go do produkcji, a skrót MAG od Mitrailleuse d’Appui General, co w używanym w Belgii jęz. francuskim oznacza «karabin maszynowy generalnego wsparcia», jako odpowiednik angielskiego GPMG (General Purpose Machine Gun) – km ogólnego przeznaczenia, tj. uniwersalny. Niektóre źródła podają, że pod tym skrótem mogła się także mieścić nazwa Mitrailleuse a Gas, czyli wykorzystująca do uruchomienia mechanizmów energię gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie.
Szczegóły konstrukcyjne i eksploatacyjne
Konstrukcja MAG-a oparta jest na sprawdzonych wzorach. Prostopadłościenna stalowa komora zamkowa z przynitowanymi wewnątrz szynami wzmacniającymi, po których porusza się suwadło z zamkiem, przypomina nieco budową tę z km Browning M1919.
Sposób ryglowania to rozwiązania znane z rkm M1918 BAR, a wymiany lufy powiela, mimo odwróconego kierunku jej obrotu, zastosowane w belgijskim „kuzynie” tego ostatniego, FN Model D.
Mechanizm przesuwu taśmy amunicyjnej niewątpliwie inspirowany był niemieckim MG42, do którego podobieństwo widoczne jest także, gdy spojrzy się na zespół chwytu pistoletowego z mechanizmem spustowym oraz przetykowym bezpiecznikiem. W rezultacie powstała bardzo solidna i niezawodna broń, która szybko zdobyła uznanie użytkowników, stając się w następnych latach najpopularniejszym ukm na świecie.
MAG jest bronią samoczynną, działającą na zasadzie odprowadzania w czasie strzału części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie do położonej pod nią komory i rury gazowej, w której przemieszcza się długi tłok, połączony z suwadłem – dawniej ruchomo, a w nowszych wersjach sztywno.
Karabin strzela z zamka otwartego (rozwiązanie odporne na przypadki samozapłonu nabojów przy intensywnym strzelaniu), ryglowanego z lufą na czas odpalenia pocisku za pomocą rygla dźwigniowego, wahającego się w płaszczyźnie pionowej, który zamocowany jest dwuosiowym przegubem do górnego ramienia suwadła.
Zastosowano mechanizm uderzeniowy typu bijnikowego, w którym funkcję bijnika pełni suwadło z osadzoną w tym ramieniu długą iglicą, która wchodzi we wzdłużny, przelotowy kanał w zamku, ale może dosięgnąć spłonki naboju dopiero po zaryglowaniu lufy.
W celu oddania strzału należy przesunąć ręcznie zespół ruchomy w tylne położenie, aż do jego zatrzymania na zaczepie. Służy do tego rękojeść przeładowania, która porusza się w wycięciu po prawej stronie komory zamkowej i po przesunięciu na czas strzelania w przód pozostaje nieruchoma.
Po opuszczeniu zaczepu naciskiem na język spustowy ściśnięty na poprzednim etapie mechanizm powrotny, którego sprężyna wsunięta jest w dolne ramię suwadła odrzuca je do przedniego położenia. Podczas tego ruchu zamek i jego rygiel przesuwają się początkowo połączone po oporze ryglowej, znajdującej się w dolnej części komory zamkowej.
Gdy zamek dotrze do lufy, tylne zakończenie rygla mija całkowicie oporę i dzięki odpowiedniemu ukształtowaniu obu części opada w dół zablokowując zamek w przednim położeniu. Przegubowe połączenie z suwadłem umożliwia jednak temu drugiemu kontynuowanie ruchu o jeszcze krótki odcinek, aż jego ramię zatrzyma wspomniana opora ryglowa. To zaś pozwala mu zadziałać w roli bijnika, uderzając iglicą w spłonkę naboju w komorze nabojowej.
Cały zespół, dociskany sprężyną powrotną, pozostaje zablokowany w tym położeniu (zaryglowany) na czas wystarczający, by pocisk opuścił lufę, a ciśnienie gazów prochowych spadło w niej do poziomu umożliwiającego wyciągnięcie łuski z komory nabojowej przez sprężynujący wyciąg w zamku. W nim też osadzony jest wyrzutnik usuwający następnie łuskę.
Część gazów prochowych rozprężająca się do komory gazowej popycha wówczas suwadło za pośrednictwem tłoka, inicjując ich wsteczny ruch, podczas którego tylny koniec rygla zostanie uniesiony przez suwadło nad oporę ryglową, pozwalając na dalszy ruch do tyłu także zamka.
Zespół suwadła z zamkiem ponownie odrzucany jest do tylnego, skrajnego położenia i albo zatrzymuje się na zaczepie, albo – jeśli spust pozostaje naciśnięty, cały cykl powtarza się do zwolnienia języka spustowego lub wyczerpania amunicji.
Ryglowanie zastosowane w MAG-u jest trudniejsze do wykonania i nieco mniej sztywne niż np. to z zamkiem obrotowym, ale za to bardzo odporne na zanieczyszczenia. Prosty mechanizm spustowy FN MAG umożliwia tylko ogień ciągły i wyposażony jest w bezpiecznik przerzutowy przechodzący w poprzek górnej części chwytu pistoletowego.
Wciśnięcie bezpiecznika z lewej powoduje wysunięcie jego drugiego końca z literą S po prawej stronie, co oznacza, że km jest zabezpieczony przez unieruchomienie zaczepu suwadła.
W celu odbezpieczenia wciska się prawy koniec bezpiecznika, a wówczas po lewej stronie chwytu wysuwa się zakończenie oznaczone czerwoną literą F.
MAG to karabin charakteryzujący się dosyłaniem bezpośrednim, zasilany amunicją taśmowaną, wprowadzaną na podstawę donośnika o trzech zaczepach z lewej strony – przy czym można ją tam wsunąć również wtedy, gdy zamek jest w przednim położeniu.
Karabin wyposażony jest w donośnik przesuwakowy z długą dźwignią w aluminiowej pokrywie komory zamkowej, napędzaną rolką na górnej części suwadła. Zapewnia on przesuwanie taśmy zarówno podczas ruchu suwadła do tyłu, jak i do przodu o pół ogniwka. Rozwiązanie takie, zwane dwutaktowym, zapewnia płynny przesuw taśmy.
Elementy tego mechanizmu są chromowane, dzięki czemu działają płynnie nawet przy znacznym zanieczyszczeniu broni.
Zasilanie odbywa się ze standaryzowanej w NATO amerykańskiej stalowej taśmy rozsypnej M13 o otwartych ogniwkach lub niemieckiej segmentowej DM1 w 50-nabojowych odcinkach (masa 1,47 kg), łączonych skrajnymi nabojami. Taśmy te nie są wymienne i wymagają dostosowania do każdej wersji mechanizmu dosyłania.
W wersji erkaemowej MAG może być zaopatrzony w mocowany po lewej stronie komory zamkowej pojemnik amunicyjny na taśmę z 50 sztukami nabojów, dawniej blaszany, a obecnie miękki.
Łuski usuwane są po wystrzeleniu na zewnątrz przez okno wyrzutowe w dolnej części komory zamkowej (z samozamykającą się klapką), co wymagało wprowadzenia podobnego przelotowego okna w dolnym ramieniu suwadła, do którego zamocowany jest tłok gazowy.
Grubościenna dla zwiększenia pojemności cieplnej, zakończona szczelinowym tłumikiem płomieni lufa belgijskiego ukm o masie 3 kg zapewnia wysoką celność oraz dobrze znosi nawet długotrwałe intensywne prowadzenie ognia, ale oczywiście ma też charakter szybkowymienny. Po cofnięciu zespołu ruchomego i zabezpieczeniu broni wystarczy wcisnąć jej przycisk blokujący po lewej stronie środkowej części komory, poniżej obsady lufy, po czym ujmując rękojeść lufy-uchwyt transportowy obrócić lufę w kierunku przeciwnym do biegu wskazówek zegara tak, by tenże uchwyt znalazł się nad nią i wysunąć ją w przód.
Wymiana lufy zajmuje sprawnemu żołnierzowi do sześciu sekund.
Lufa ma chromowany przewód z gwintem prawoskrętnym o skoku 305 mm, a na znajdującej się pod nią komorze gazowej zamontowany jest czteropołożeniowy regulator typu otwartego. Nie służy on do regulacji szybkostrzelności, lecz odpowiedniego zwiększania przepływu gazów dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania broni w trudnych warunkach.
Zalecana szybkostrzelność teoretyczna to ok. 650–750 (regulator w położeniu 1 w normalnych warunkach), a przy nastawie 3 może wzrosnąć w czystej broni nawet do 900–1000, co nie jest jednak wskazane, gdyż wpływa na szybsze zużywanie się części.
Gdy km jest czysty i zimny, regulator powinien być ustawiony w położeniu, które podczas strzelania umożliwia wypływ części gazów na zewnątrz przez trzy otwory na obwodzie, podczas gdy pozostałe rozprężające się do rury gazowej wystarczają do napędzania mechanizmów z odpowiednią siłą.
Przy wzroście oporów ruchu wewnątrz komory zamkowej, wskutek zanieczyszczenia lub temperatury, zmiany nastawy regulatora służą do zamykania kolejnych otworów upustowych, w sposób dostosowujący (zwiększający) ciśnienie podawane na tłok do poziomu niezbędnego dla utrzymania sprawności broni.
Na końcu rury gazowej MAGa zamocowany jest dwójnóg, którego szerokie aluminiowe nogi składane są na czas transportu do tyłu. Nie mają regulacji wysokości, ale obrotowe osadzenie pozwala oprzeć je także na zboczu, pozwala także na kośbę horyzontalną w zakresie 50 stopni.
Mechaniczne przyrządy celownicze składają się z osadzonej na lufie stałej muszki z osłonami bocznymi oraz nastawnego celownika suwakowego na początkowym odcinku komory zamkowej. W pozycji złożonej ma on przeziernik z nastawami od 200 do 800 m co sto, natomiast podniesienie ramkowego ramienia celownika pozwala wykorzystać otwartą szczerbinę do strzelania na dalszych dystansach od 800 do 1800 m, również co sto kolejnych.
Obecnie produkowane MAGi mają na pokrywie komory zamkowej uniwersalną szynę montażową MIL-STD-1913 Picatinny/NAR (NATO Rail) do osadzania różnych typów celowników optoelektronicznych.
Dodatkowe odcinki szyn dla innych akcesoriów dodano na zgrabnej obejmie wokół rury gazowej. W standardowej wersji Model 60-20 dla piechoty karabin zaopatrzony był w stałą kolbę drewnianą, a od maja 2012 r. w polimerowe o poprawionej formie z rozkładaną oporą naramienną ukształtowaną z grubego drutu, w obu przypadkach zakończone metalowym trzewikiem z uszkiem do pasa nośnego w górnej części. Wewnątrz kolby zamocowany jest efektywny zderzak sprężynowy, amortyzujący odrzut mechanizmu ruchomego oraz sprzyjający utrzymaniu stałej szybkostrzelności.
MAG łatwo rozkłada się na podstawowe części i zespoły, począwszy od odłączenia kolby, co otwiera tył komory zamkowej umożliwiając wyciągnięcie z niej najpierw mechanizmu powrotnego, a następnie suwadła z zamkiem i tłokiem gazowym. Po oddzieleniu lufy z komorą gazową można również zdemontować bez użycia specjalnych narzędzi chwyt pistoletowy z mechanizmem spustowym, pokrywę komory zamkowej i podstawę donośnika – wszystkie te elementy mocowane są za pomocą kołków sprężystych.
Ukm firmy FN w roli ckm osadzany jest na belgijskiej podstawie trójnożnej FN360 lub amerykańskiej M122. Ta pierwsza o masie 10,5 kg oferuje ulokowanie osi lufy na wysokości od 254 do 720 mm, kąt ostrzału poziomego w zakresie 67 stopni oraz uniesienie wylotu lufy do 30 stopni.
Modele FN MAG
Model 60-30 (FN MAG58M) to odmiana pełniąca funkcję osadzanego w obrotowym uchwycie lotniczego km bez dwójnogu i kolby, zamiast której z tyłu komory zamkowej zamocowane są dwa pionowe chwyty-tylce z drugim spustem między nimi, połączonym pod obudową na lewym boku komory z zasadniczym spustem przed chwytem pistoletowym.
W celu strzelania można korzystać z dowolnego z nich oraz do wyboru: ze standardowych przyrządów celowniczych lub dodatkowego zestawu przeznaczonych przede wszystkim do prowadzenia ognia do celów powietrznych. Te drugie to zamocowane za pośrednictwem metalowej obejmy nad lufą, podwyższona muszka i rozkładany celownik rakursowy w pierścieniu.
FNH oferuje zestawy tych elementów, w które można samodzielnie wyposażyć km piechoty M60-20 – po odłączeniu kolby i standardowego chwytu z mechanizmem spustowym – dostosowując go np. także do roli pokładowej broni łodzi operacyjnych lub pojazdów, gdy ze względu na warunki działania strzelanie w ruchu może być wygodniejsze bez korzystania z kolby.
DanDane taktyczno-techniczne FN MAG Standard:e taktyczno-techniczne FN MAG Standard: |
Kaliber: 7,62 mm • Nabój: 7,62 mm x 51 NATO • Masa broni: 11,79 kg • Masa lufy: 3,05 kg • Długość broni: 1263 mm • Długość lufy: 545 mm (630 mm z tłumikiem płomieni) • Szybkostrzelność teoret.: 650–1000 strz./min |
Model 60-40 Coaxial jest z kolei odmianą MAGa przeznaczoną do roli uzbrojenia pokładowego wozów bojowych, również sprzężonego z bronią lufową większego kalibru. Nie ma kolby, dwójnogu, uchwytu transportowego, ani mechanicznych przyrządów celowniczych (korzysta się z przyrządów celowniczych wozu) oraz wyposażona jest w regulator gazowy typu zamkniętego. Może posiadać zwykły mechanizm spustowy z chwytem pistoletowym zwykłym lub skróconym, ale także zastąpiony elektrospustem.
Obecnie w ofercie FNH można znaleźć również zdalnie sterowane z wnętrza pojazdów lub obiektów obrotowe stanowiska deFNder Light i Medium, w których montuje się m.in. standardowe ukm MAG z zewnętrznymi pojemnikami na odpowiednio 600- i 1000-nabojową taśmę, zaawansowanymi systemami celowniczymi oraz opcjonalnymi osłonami ochronnymi.
Do tej pory FN MAG został wyprodukowany w liczbie ponad 200 tysięcy i przyjęty do uzbrojenia ponad 90 krajów świata, od Australii, przez Izrael, z najpotężniejszymi siłami zbrojnymi Stanów Zjednoczonych włącznie, którym tę broń dostarcza miejscowa spółka zależna od FN Herstal – FN America, LLC (dawniej FN Manufacturing Inc).
Już w 1977 r. MAG58 Coaxial zastąpił pod nazwą M240 pokładowe karabiny maszynowe M79 i M219 w amerykańskich wozach bojowych, a od 1995 r. bez porównania mniej udane ukm M60 we wszystkich rodzajach sił zbrojnych USA.
Wprowadzony w US Army M240 B wyróżnia się perforowaną nakładką lufy, łożem i kolbą z tworzywa sztucznego oraz krótszym tłumikiem płomieni.
Marines używają nieco lżejszych M240G bez tych elementów osłonowych na lufie, zarówno w roli rkm, jak i zewnętrznej broni pokładowej
M240C to odpowiednik M60-40 sprzęganego z armatą, ale w związku z umieszczeniem po jej prawej stronie – z zasilaniem prawostronnym.
M240D i H wyposażone są w tylce, a M240L o zmniejszonej masie otrzymał lekką kolbę o regulowanej skokowo długości i krótszą lufę. Ten ostatni to najporęczniejsza wersja MAG-a jako rkm dla żołnierzy działających głównie pieszo, którzy mimo sporej masy standardowej wersji bardzo cenią belgijski ukm za wyjątkową niezawodność i moc ogniową.
Poza Belgią i Stanami Zjednoczonymi uruchomiono licencyjną produkcję FN MAG58 w wielu innych krajach.
Już w 1958 r. szwedzka FFV-Carl Gustaf zaczęła dostarczać tamtejszej armii kopie belgijskich ukm pod nazwą Ksp58 na własną amunicję 6,5 mm x 55SE i w wersji B na 7,62 mm x 51 NATO. Te ostatnie trafiły m.in. w ramach pomocy tego kraju do uzbrojenia Łotwy i Litwy, a na początku tego wieku szwedzka firma SAAB, która przejęła FFV, oferowała lżejsze Ksp 58 CG z krótką lufą i kolbą wzorowaną na M3 od Minimi.
W 1961 r. brytyjska Royal Small Arms Factory z Enfield (obecnie BAE Systems) rozpoczęła wytwarzanie zwymiarowanych calowo MAG-ów z oznaczeniem L7/L8, ostatecznie w kilkunastu wersjach, w których drewniane kolby szybko zastąpiono produkowanymi z czarnego nylonu wzmacnianego włóknem szklanym.
W bliższych nam latach produkcję FN MAG podjęła także na Wyspach Brytyjskich firma Manroy Ltd, także w odmianie Commando ze szkieletową kolbą składaną na bok komory zamkowej.
Od 1979 r. MAGi schodzą z linii indyjskiej Ordnance Factories Board w Ishapore, jako SPM2 i SM2-V1 GPMG trafiają z indonezyjskich zakładów PT Pindad do armii tego kraju, a singapurskie siły zbrojne i policja zaopatrywane były w kopie belgijskich ukm przez Ordnance Development and Engineering Company of Singapore, obecnie wchłonięte przez ST Engineering. W Ameryce Południowej licencję na MAG-i zakupiła Argentyna, w Afryce zaś egipska spółka Maadi.
Brak pewnych informacji, czy tajwańskie Type 74 z dwójnogiem zapożyczonym z M60 produkowane są na podstawie licencji, czy też bez oglądania się na nią, jak w przypadku eksportowych kopii z Chin kontynentalnych (CQ z zakładów Huaquing Machinery z 2005 r., z własnej konstrukcji kolbą metalową i XY z drewnianą). To wszystko jednak również dowody uznania dla konstrukcji FN MAG.
Mimo że w niektórych krajach zastępuje się w pododdziałach piechoty ukm MAG M2 (60-20) przez lżejsze i obsługiwane przez pojedynczego żołnierza np. rkm Minimi-7,62, to ze względu na swoją uniwersalność, wytrzymałość, przystosowanie do prowadzenia intensywnego ognia oraz skuteczny zasięg ognia pozostają one nadal podstawowym typem pokładowej broni strzeleckiej średniego kalibru. W wielu armiach świata jedynie uzupełnia się je 5,56 mm rkbkm-ami, głównie w roli broni wsparcia drużyny piechoty.
Jeszcze w 2011 r. siły zbrojne Francji zamówiły w Herstal aż 10800 zmodernizowanych MAG-ów (z nową kolbą polimerową, szyną NAR na pokrywie komory zamkowej i krótkimi po bokach rury gazowej), które zastąpiły stare francuskie AAT N-F1 w jednostkach pierwszoliniowych, w tym w Legii Cudzoziemskiej. Belgijski ukm wybrano po testach, w których rywalizował z również znanym z prostej konstrukcji i niezawodności SS77 Mk 1 południowoafrykańskiej firmy Denel Land System oraz prototypem nowego km HK121 renomowanej niemieckiej Heckler & Koch GmbH. Ta ostatnia dostarcza natomiast od pewnego czasu lufy i inne części do L7A2 GPMG z arsenału armii brytyjskiej, a niedawno otrzymała zlecenie na zmodyfikowanie tej broni pod kątem zmniejszenia jej masy, by te odmiany MAG-a nadal pozostały w użyciu przez żołnierzy Jej Królewskiej Mości.
Z MAG-ów nie zamierza również rezygnować armia kanadyjska, która jedynie podpisała w tym roku kontrakt z zakładami Colt Canada w Kitchener na zmodernizowanie używanych dotąd ukm do poziomu C6A1 FLEX, na wzór najnowszych FN MAG M2 z Herstal.
Wszystko wskazuje na to, że te cenione ukm jeszcze długo pozostaną w szerokim użyciu, nadal też mając niepodważalny potencjał szczególnie w roli broni pokładowej.