APACHE AH-64E GUARDIAN v6 Polskiego Lotnictwa Wojsk Lądowych

Werdykt Departamentu Stanu był odpowiedzią na zapytanie ofertowe (Letter of Request, LoR) MON z 8 września 2022 r. o pozyskanie znacznej liczby śmigłowców APACHE (jednej z konstrukcji aspirującej obok AH-1Z VIPER, AW129 MANGUSTA oraz Eurocopter TIGER w programie KRUK – dialogu technicznego rozpoczętego w 2014 r., mającego określić parametry taktyczno-techniczne dla nowego śmigłowca bojowego WP), które miałyby zasilić sześć eskadr lotnictwa wojsk lądowych. Wydarzenie to miało miejsce na terenie amerykańskiej bazy Ramstein w Niemczech, gdzie minister Mariusz Błaszczak, wraz z sekretarzem obrony USA Lloydem jr. Austinem, wziął udział w spotkaniu w ramach grupy UDCG – Ukraine Defense Consultative Group). 

Zakres programu KRUK (będącego częścią Podstawowego Interesu Bezpieczeństwa Państwa), mającego zastąpić polskie, prawie 42-letnie śmigłowce Mi-24D/W, aktualnie w użyciu w liczbie niespełna 16 egz., obejmował pierwotnie zakup 32 egz. śmigłowców bojowych (taka liczba maszyn była utrzymywana w Planie Modernizacji Technicznej pomimo przeprowadzonej w latach 2016–2017 przez Strategiczny Przegląd Obrony MON analizy, która rekomendowała zwiększenie liczby zamówienia na nowe śmigłowce bojowe) powiększony ostatecznie (w świetle rosyjskiej agresji na Ukrainę i przyjęcia przez Polskę Ustawy o obronie Ojczyzny z dnia 11 marca 2022 r.) o kolejne 64 egz. (co było zgodne ze wspomnianymi zaleceniami SPO).

Przeczytak także: APACHE AH-64E GUARDIAN programu KRUK przyszłym śmigłowcem szturmowym polskiego lotnictwa Wojsk Lądowych >>

6 września 2023 r. Kongres USA wyraził zgodę na zakup (Foreign Military Sales, FMS) przez Polskę śmigłowców GUARDIAN wraz z pakietem logistycznym i szkoleniowym oraz uzbrojeniem, pieczętując jednocześnie decyzję Departamentu Stanu (otwierając tym samym drogę do dalszych negocjacji cenowych).

Możliwość pozyskania przez Polskę śmigłowców APACHE była pokłosiem porozumienia zawartego w sierpniu 2020 r. pomiędzy ministrem Mariuszem Błaszczakiem a ówczesnym sekretarzem stanu USA Michaelem Pompeo o wzmocnieniu trwałej obecności wojsk USA w Polsce – umowy o współpracy obronnej – EDCA (Poland – United States Enhanced Defense Cooperation Agreement), określającej trzy obszary podejmowanych działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa Polski oraz wschodniej flanki NATO: funkcjonowania amerykańskich Sił Zbrojnych w Polsce, współpracy obronnej, wsparcia logistycznego oraz infrastrukturalnego wojsk amerykańskich na terenie Polski (obecnie w naszym kraju stacjonuje na stałe 10 tys. żołnierzy V Korpusu Armii Stanów Zjednoczonych w ramach obecności rotacyjnej, będącej wynikiem decyzji prezydenta Stanów Zjednoczonych Joe Bidena, ogłoszonej na szczycie NATO w Madrycie w 2022 r.). 

Wybór platformy APACHE przez Siły Zbrojne RP jest kontynuacją tworzenia polsko-amerykańskiej interoperacyjności sprzętowej pola walki (poprzez zakup kolejnego typu uzbrojenia produkcji amerykańskiej, tak jak wcześniej pozyskane: M1A2 SEPv3 ABRAMS, M-142 HIMARS czy też MIM-104 PATRIOT), dzięki której WP będzie mogło w każdej chwili skorzystać z amerykańskiego zaplecza materiałowego, technicznego i szkoleniowego istniejącego już na terenie Polski za sprawą V Korpusu Armii Stanów Zjednoczonych.

ZAKUP

W komunikacie agencji DSCA ujawniono szczegółowo zawartość polskiego pakietu zakupowego – i tak oprócz 96 egz. śmigłowców AH64E GUARDIAN w najnowszej wersji v6 (w cenie jednostkowej ok. 35 mln USD), w pakietach szkolnym i logistycznym, dostawa obejmować będzie:

• 18 szt. rezerwowych silników General Electric T700-GE-701D,
• rezerwowy moduł obserwacyjno-celowniczy AN/ASQ-170 M-TADS/PNVS (Modernized Target Acquisition Designation Sight/Pilot Night Vision Sensor),
• 37 kompletów (w tym pięciu rezerwowych) stacji radiolokacyjnych kierowania ogniem Lockheed Martin Northrop Grumman AN-APG-78 FCR (Fire Control Radar) mocowanych na wale wirnika głównego nad płaszczyzną jego łopat dla co trzeciej zakupionej maszyny, zgodnie z wypracowanym przez US Army standardem 1+2,
• 1844 szt. pocisków przeciwpancernych Lockheed Martin Hellfire II w ich najnowszej odmianie ROMEO AGM-114R2,
• 460 szt. pocisków powietrze-ziemia AGM-179A JAGM (Joint Air-to-Ground Missile),
• 508 szt. pocisków przeciwlotniczych FIM-92E Stinger ATAS Block I,
• 7650 modułów WGU-59/B APKWS II (Advanced Precision Kill Weapon System) dla rakiet Hydra 70,
• 96 szt. pocisków szkolnych M36E8 Hellfire CATM (Captive Air Training Missile),
• 12 szt. rezerwowych radiostacji AN/ACR-231A,
• 6 szt. zapasowych systemów ostrzegania AN/AAR-57,
• moduły MUMT-X (Manned/Unmanned Teaning) sterujące dronami, transpondery IFF oraz urządzenia nawigacyjne TACAN. 

Poza wymienionymi wyżej pozycjami Departament Stanu (zgodnie z zapytaniem ofertowym strony polskiej) założył offset przemysłowy realizowany przez firmy Lockheed Martin Corporation oraz Boeing Company. 

25 września br. Minister Obrony Narodowej Mariusz Błaszczak w zakładach Boeing Mesa w Arizonie podpisał pierwszą (z sumarycznych trzech deklaracji) umowę offsetową z korporacją Lockheed Martin, obejmującą dwa zobowiązania wykonawcze o łącznej wartości 300 mln zł z deklarowanym 60-miesięcznym czasem realizacji.

Dzięki tej umowie polski przemysł obronny zyskał uprawnienia i zdolności w zakresie wsparcia, napraw i obsługi technicznej komponentów śmigłowca GUARDIAN, dotyczących głowic radarowych AN/APG-78 FCR oraz modułów celowniczo-obserwacyjnych M-TADS/PNVS.

Miejscem, w którym odbywać będzie się serwisowanie ww. systemów, będą Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 1 S.A. w Łodzi.

W ramach zawartego pierwszego offsetu w Wojskowych Zakładach Lotniczych nr 2 S.A. w Bydgoszczy utworzone zostanie centrum serwisowe APACHE, które odpowiadać będzie za obsługę głównych podzespołów płatowca tej platformy.

Całość dostawy polskiego pakietu APACHE wyceniono na 12 mld USD (49,38 mld zł), która sfinalizowana zostanie ze środków Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych (Ustawa o obronie Ojczyzny), związanego z Planem Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych na lata 2021–2035 z uwzględnieniem 2020 r., jak i z Pakietem Wzmocnienia Sił Zbrojnych na lata 2023–2025 oraz w wyniku pożyczki bezpośredniej rządu Stanów Zjednoczonych w ramach zagranicznego finansowania wojskowego (Foreign Military Financing, FMF) celem wsparcia modernizacji polskiej armii w wysokości 2 mld USD.

Nowo wyprodukowane AH-64E GUARDIAN v6 miałyby pojawić się w Polsce na przełomie 2025\2026 r., do tego czasu (po zakończeniu procedur zakupowych) US Army udostępni (w formie leasingu) SZ RP z własnych zasobów 8 egz. starszej, równie nowoczesnej, wersji AH-64D LONGBOW APACHE Block II, które trafią (na początku 2024 r.), po ukończeniu przez polskich pilotów i techników rozpoczętego już w Stanach Zjednoczonych na początku sierpnia 2023 r. siedmiomiesięcznego specjalistycznego szkolenia Aviator Qualification Course – AQC (zaczynającego się od dwumiesięcznego kursu języka angielskiego Specialized English Training – SET w Lackland Air Force Base w San Antonio w Teksasie, a kończącego się pięciomiesięcznym właściwym szkoleniem w Fort Novosel w Alabamie), do 1. Brygady Lotnictwa Wojsk Lądowych. Posłużą one do zapoczątkowania budowy polskiego systemu zdolności szkolno-treningowych platformy APACHE.

Pierwszą jednostką, która otrzyma nowo wyprodukowane śmigłowce w liczbie dwóch eskadr, tj. 32 egzemplarzy, będzie 56. Baza Lotnicza w Inowrocławiu z lotniskiem w Latkowie, kolejne egzemplarze AH-64E (również w liczbie 32 szt.) trafią do 49. Bazy Lotniczej w Pruszczu Gdańskim, a pozostałe 32 maszyny mają stacjonować w trzeciej, nowo sformowanej (o nieznanej na chwilę obecną lokalizacji) bazie śmigłowców bojowych, będącej na stanie 18. Dywizji Zmechanizowanej, która ma posiadać swój własny komponent lotniczy, w którym poza AH-64E GUARDIAN mają znaleźć się również 32 egz. śmigłowców S-70i Black Hawk International.

Polskie AH-64E GUARDIAN v6 rozlokowane będą wzdłuż wschodniej granicy Polski, ze szczególną koncentracją w rejonach tzw. Bramy Brzeskiej – granicy z Białorusią (równiny w okolicy Brześcia o szerokości ok. 80 km – pasa zawartego pomiędzy Narwią a Bugiem) oraz tzw. Przesmyku Suwalskiego – granicy z obwodem kaliningradzkim (królewieckim) Federacji Rosyjskiej (rejonu wokół Sejn, Augustowa i Suwałk, stanowiącego połączenie państw bałtyckich z Polską i NATO, rozdzielającego obwód królewiecki od Białorusi), jako najbardziej potencjalne kierunki ataku na wschodnią flankę NATO ze strony Federacji Rosyjskiej. 

AH-64E polskiego Lotnictwa Wojsk Lądowych odgrywać będą podobną rolę do tej, jaką wypełniały w latach 80. i 90. ubiegłego wieku amerykańskie AH-64A APACHE (niszczenia broni pancernej na europejskim teatrze działań, co udowodniła dobitnie I wojna w Zatoce Perskiej – APACHE zniszczyły w niej aż 1685 irackich czołgów, 925 bojowych wozów piechoty oraz 1485 dział artyleryjskich) w rejonie przesmyku Fulda na wschodniej granicy byłej RFN – najbardziej zagrożonego rejonu ataku na państwa NATO ze strony Układu Warszawskiego. 

Po dostarczeniu ostatniej z zamówionych maszyn rodziny APACHE Polska stanie się ich drugim co do wielkości po Stanach Zjednoczonych (ok. 800 egz. w tym 690 egz. AH-64E) użytkownikiem. 

Poza Polską platformę APACHE eksploatują również: Arabia Saudyjska (12 egz. AH-64A, 36 egz. AH-64D), Egipt (37 egz. AH-64D), Grecja (12 egz. AH-64A, 8 egz. AH-64D), Holandia (28 egz. AH-64D modernizowanych od 2020 r. do standardu AH-64E), Izrael (37 egz. AH-64A + 11 egz. AH-64D), Japonia (13 egz. AH-64D), Korea Południowa (36 egz. AH-64E), Kuwejt (50 egz. AH-64D), Tajwan (29 egz. AH-64E), Singapur (20 egz. AH-64D), Wielka Brytania (67 egz. AH-64D), Emiraty Arabskie  (28 egz. AH-64D), Indie (zamówionych 28 egz.), Indonezja (8 egz.), Maroko (24 egz.), Katar (48 egz.), Australia (zamówionych 29 egz.).

APACHE

Platforma APACHE była efektem końcowym konkursu US Army ogłoszonego 17 sierpnia 1972 r. na nowy zaawansowany śmigłowiec szturmowy pola walki (Advanced Attack Helicopter, AAH). 

Wytyczne programu AAH oparte zostały na założeniach taktyczno-operacyjnych europejskiego teatru działań wojennych, operacji powietrznych prowadzonych w każdych warunkach pogodowych, również bez widoczności ziemi.

APACHE był amerykańską odpowiedzią na radziecką przewagę ilościowo-jakościową broni pancernej (Układu Warszawskiego nad NATO) lat 80.

Głównym zadaniem śmigłowca opracowanego w ramach programu AAH było niszczenie broni pancernej przygotowanymi dla APACHE nowo opracowanymi naprowadzanymi laserowo bezprzewodowymi pociskami Hellfire, eliminacja pojazdów lekko opancerzonych niekierowanymi pociskami rakietowymi HYDRA kalibru 70 mm (systemu M261) oraz likwidacja siły żywej za pomocą szybkostrzelnego działka kalibru 30 mm (M230 Chain Gun) zintegrowanego z płatowcem śmigłowca.

Założenia lotno-operacyjne programu AAH obejmowały: prędkość maksymalną śmigłowca na poziomie 300 km/h, promień działania 400 km, maksymalny zasięg 1500 km, zdolność zawisu bez wpływu ziemi w temperaturze 35°C 1220 m, 95% zdolność przeżywalności załogi przy upadku maszyny z prędkością pionową do 12,8 m/s, całkowitą odporność płatowca na ostrzał z broni kalibru do 12,7 mm oraz tzw. opóźnioną odporność na kaliber do 23 mm w czasie do 30 min lotu. 

Program AAH zakładał interoperacyjność z programem UTTAS (Utility Tactical Transport Aircraft System) wielozadaniowego średniego śmigłowca UH-60A Black Hawk w zakresie wspólnego napędu (silników GE T700-700), podzespołów płatowca, materiałów eksploatacyjnych, osprzętu serwisowo-remontowego w celu maksymalnego obniżenia kosztów eksploatacji.

Pierwszy seryjny egzemplarz Hughes AH-64A APACHE opuścił hale produkcyjne zakładów Mesa w Arizonie 30 września 1983 r., a platforma APACHE została oficjalnie wprowadzona do służby w US Army 26 stycznia 1984 r.

Po wprowadzeniu nowej konstrukcji do eksploatacji już w 1985 r. US Army ogłosiła program modernizacji maszyn (Multi Stage Improvement Program, MSIP), którego efektem końcowym był McDonnell Douglas AH-64D Block III LONGBOW APACHE oblatany 23 listopada 2009 r., któremu po kolejnych głębokich modyfikacjach nadano w 2013 r. nazwę Boeing AH-64E APACHE GUARDIAN – finalnie AH-64E GUARDIAN (6.01.1984 r. firma Hughes została przejęta przez koncern McDonnell Douglas, po czym w 1997 r. razem z McDonnell Douglas wchłonięta przez Boeing Company).

AH-64E Guardian v6

Śmigłowiec uderzeniowy Boeing AH-64E Guardian v6 to aktualnie najnowsza podstawowa przeciwpancerna lotnicza platforma armii Stanów Zjednoczonych, będąca wysoko zaawansowanym rozwinięciem śmigłowców rodziny APACHE. Dzięki regularnej modernizacji prowadzonej przez cały okres eksploatacji do kolejnych standardów śmigłowiec ten pozostaje nadal jednym z najlepszych śmigłowców bojowych na świecie.

Płatowiec AH-64E GUARDIAN v6 został w tak mocnym stopniu zmodernizowany i doposażony, że producent zdecydował się na zmianę jego nazwy z APACHE (wersji A, C, D) na oficjalną GUARDIAN (wersja E), co miało miejsce 8 stycznia 2013 r.

W porównaniu z poprzednią wersją APACHE (AH-64D APACHE LONGBOW) najnowsza odmiana AH-64E GUARDIAN v6 charakteryzuje się kilkunastoma poważnymi modyfikacjami płatowca oraz wyposażenia, znacząco potęgującymi możliwości taktyczno-operacyjne śmigłowca.

Do najbardziej znaczących modyfikacji wyposażenia i awioniki zaliczyć można:

• zastosowanie najnowszej odmiany radaru pasma milimetrowego AN/APG-78 Longbow - AN-APG-78 FCR o zasięgu zwiększonym do 16 km (w poprzednich wersjach 8 km) z jednoczesną możliwością wykrycia ponad 1000 celów i śledzeniem 256 celów. System radaru w ciągu niecałych 60 s jest w stanie określić priorytet 16 celów (maksymalna liczba pocisków Hellfire/Spike NLOS/JAGM zabieranych jednorazowo na pokład śmigłowca) ze wskazaniem najgroźniejszych z nich, 
• AN-APG-78 FCR może działać w trybach: celów naziemnych (GTM – Ground Target Mode), celów powietrznych (Air Search) lub unikania przeszkód terenowych w czasie lotu w ograniczonej widoczności (TA – Terrain Avoidance), wariant FCR jest przystosowany do wykrywania i śledzenia celów morskich, pozwalając AH-64E na skuteczne operowanie zarówno w strefach przybrzeżnych, jak i na otwartym morzu,
• zmodernizowanie systemów obserwacji i wskazywania celów – system optoelektroniczny o wyższej rozdzielczości i wyższej dokładności Arrowhead (Modernized Targed Acquisition Designation Sight/Pilot Night Vision Sensor M-TADS/PNVS) AN/AAR-11 PNVS, AN/ASQ-170 M-TADS z celownikiem dzienno-nocnym i laserowym wskaźnikiem celów, wielobarwną zmiennoogniskową kamerą dzienną o zwiększonej rozdzielczości,
• zastosowanie najnowszej odmiany silników General Electric serii T-700 w wersji T-700-GE-701D (takich samych jak w najnowszej odmianie platformy Black Hawk UH-60M) o znacznie większej mocy jednostkowej (1486 kW w stosunku do 1409 kW odmiany C), wyposażonych w cyfrowy układ sterowania FADEC. Dzięki wyższej mocy AH-64E jest w stanie osiągnąć prędkość maksymalną wyższą od AH-64D aż o 30 km/h (325 km/h) bez zabudowanego radaru APG-78 oraz 303 km/h w konfiguracji z radarem, przy mniejszym zużyciu paliwa zwiększającym czas lotu do prawie 3 h. Dzięki większej mocy AH-64E jest w stanie wykonać z pełnym obciążeniem zawis bez wpływu ziemi na wysokości 1828 m nieosiągalnej dla AH-64D.
• wzmocnienie układu przeniesienia mocy na wirnik główny i śmigło ogonowe,
• wymianę łopat wirnika głównego na nowe kompozytowe o większej cięciwie,
• wzmocnienie płatowca w punktach mocowania podwozia głównego oraz przeprojektowanie samego podwozia, aby mogły one sprostać dodatkowej masie śmigłowca większej w porównaniu do AH-64A o 750 kg w przypadku wersji AH-64D i dodatkowymi 500 kg dla AH-64E, aby dalej spełniać warunek przeżywalności załogi przy upadku z prędkością pionową do 12,8 m/s,
• doposażenie płatowca w szynę danych MUMT-X (Manned – Unmanned Teaming – Extended), umożliwiających prowadzenie łączności w pasmach fal C/D/L oraz Ku (przesyłania obrazu i danych z aparatów bezzałogowych, zdolności do współpracy z nimi, zarządzania ich lotem), możliwości przesyłania danych do innych śmigłowców oraz, co ciekawe, pojedynczych żołnierzy np. wysuniętych operatorów naprowadzania,
• rozszerzenie możliwości wymiany informacji pola walki (conectivity) Link 16, dających interoperacyjność pola walki z czołgami M1A2 Abrams SEPv3, wyrzutniami M142 HIMARS oraz innymi systemami pola walki wyposażonymi w ten system,
• wyposażenie w poznawczy system wspomagania podejmowania decyzji CDAS (Cognitive Decision Aiding System), odciążający w znaczącym stopniu załogę, pozwalający prioryteryzować informacje i podpowiadać o dalszym działaniu w sytuacjach awaryjnych i zagrożenia,
• wyposażenie w system walki elektronicznej AN/APR48B MRFI (Modernized Radar Frequency Interferometer), zmodernizowany interferometr częstotliwości radarowych, pozwalający w jeszcze wyższym stopniu określić położenie potencjalnego źródła zagrożenia jak radiolokatory zwalczania celów powietrznych, zapewniając jeszcze szybszą kierunkową identyfikację celów powierzchniowych.
• zintegrowanie systemu uzbrojenia z najnowszymi pociskami kierowanymi powietrze-powierzchnia AGM-114R Hellfire II, Spike NLOS (zasięgu ponad 30 km) oraz JAGM (Joint Air-to-Ground Missile), mających zastąpić wszystkie warianty rakiet rodziny Hellfire oraz integrację systemu WGU-59/B APKWS II (Advanced Precision Kill Weapon System), dzięki któremu niekierowane pociski systemu HYDRA 70 stają się bronią kierowalną naprowadzaną wiązką lasera.
• Podsumowując, zaawansowana architektura AH-64E GUARDIAN v6 to nie tylko płatowiec śmigłowca bojowego – to platforma, która łączy ze sobą wszystkie systemy współczesnego pola walki.

Guardian v6.5 

AH-64E GUARDIAN v6 nie będzie ostatnią modyfikacją platformy APACHE. Zgodnie z ogłoszonym planem modernizacyjnym US Army nadal planuje kolejne wersje tej platformy, aby eksploatować ją co najmniej do 2060 r. (pierwotnie linia produkcyjna AH-64E mała zostać zamknięta do końca 2026 r.). 

GUARDIAN v6.5 to standaryzacja wszystkich nowo wyprodukowanych, jak i przebudowanych (do standardu E modeli A, C i D) serii produkcyjnych, różniących się między sobą wyposażeniem, oprogramowaniem, konstrukcją płatowca (etap I), a co najważniejsze, przystosowaniem platformy do zastosowania nowych silników (etap II) opracowanych w ramach programu ITEP (Improved Turbine Engine Program), upraszczając w ten sposób serwisowanie i szkolenie, jednocześnie pozwalając na dalsze zwiększenie możliwości śmigłowca. 

 W 2009 r. Departament Obrony zainicjował program ITEP, mający na celu opracowanie nowego silnika o znacznie większej mocy i trwałości przy jednoczesnym mniejszym zużyciu paliwa. 1 lutego 2019 r. US Army wybrała konstrukcję firmy General Electric o oznaczeniu GE T901 (GE3000).

Pod koniec 2024 r. ma ruszyć produkcja seryjna GE T901, a po 2025 r. rozpocznie się proces implantowania nowego silnika na platformach: Black Hawk (przebudowa 1300 śmigłowców) oraz GUARDIAN (instalacja na 600 maszynach). 

GE T901 dysponuje mocą 2200 kW (2992 KM) i jednostkowym zużyciem paliwa na poziomie (0,240 kg/kWh), dla porównania GE T-700-GE-701D AH-64E Guardian v6 ma moc 1488 kW (1994 KM) przy jednostkowym zużyciu paliwa 0,465 kg/kWh, jak widać przy 34% wzroście mocy osiągnięto 48% spadek zużycia paliwa. Dzięki takim parametrom nowego silnika zmodernizowany GUARDIAN v6.5 step II dysponować będzie większym promieniem działania na poziomie 1000 km oraz znacznie lepszymi właściwościami lotnymi.

Nowy płatowiec v6.5 dzięki modułowości wyposażenia można będzie łatwo konfigurować do wymogów danej misji oraz modernizować o nowe komponenty, v6.5 w kolejnym etapie modernizacji (około 2030–2035 r.) otrzymać miałaby również skrzydła pomocnicze o większej powierzchni (dającej większą siłę nośną), wyposażone w sześć punktów podwieszenia uzbrojenia. 

Pierwszy Guardian v6.5 ma zostać dostarczony już jesienią 2023 r., a modernizacja wszystkich AH-64E do standardu v6.5 ma zakończyć się w 2025 r.

Przyszłość

Jak już wspomniano, AH-64E Guardian v6.5 nie będzie ostatnią gruntowną modernizacją platformy APACHE – jego następcą będzie konstrukcja oparta na płatowcu Guardian, wyłoniona z programu Future Vertical Lift (FVL). 

Założenia FVL dotyczą opracowania nowych platform na czterech poziomach możliwości operacyjnych, tzw. Capability Set (CS), mających wspólne rozwiązania konstrukcyjne, podzespoły, awionikę, silniki. 

Poziom pierwszy (CS-1, FVL-Light) obejmować ma stworzenie lekkiej konstrukcji rozpoznawczo-szturmowej odpowiednika śmigłowca rozpoznawczego OH-58 Kiowa Warrior, poziom drugi (CS-2, FVL-Medium) skonstruowania platformy uderzeniowej będącej rozwinięciem AH-64E GUARDIAN, poziom trzeci (CS-3, FVL-Medium) opracowanie średniego śmigłowca desantowo-transportowego z możliwością wsparcia ogniowego równoważnika UH-60 Black Hawk, poziom czwarty (CS-4, FVL-Heavy) zaprojektowania ciężkiej platformy transportowej zamiennika śmigłowca CH-47 Chinook.

Pod koniec 2011 r. US Army sformowała wymagania taktyczno-techniczne dla dwóch Capability Set poziomu 2 i 3, zakładając dla nich następujące parametry lotne: prędkość maksymalną nie mniejszą niż 500 km/h, prędkość przelotową na poziomie 425 km/h, zasięg do przebazowania 1000 km, taktyczny promień działania 400 km, zdolność do zawisu bez wpływu ziemi 1800 m w temperaturze otoczenia 35°C, maksymalny pułap lotu 9000 m oraz Capability Set poziomu 1: prędkości maksymalnej nie mniejszej niż 330 km/h przy masie własnej nie większej niż 6350 kg i średnicy maksymalnej wirnika głównego 12,2 m.

W pierwszej połowie 2013 r. w ramach Joint Multi Role (JMR) programu Future Long Range Assault Aircraft (FLRAA) rozpoczęto budowę platformy poziomu CS-3 FVL-Medium, po testach lotnych dwóch konstrukcji: Bell V-280 Valor oraz Sikorsky – Boeing SB>1 Defiant 5 grudnia 2022 r. US Army wybrała do dalszego rozwoju projekt dwusilnikowego zmiennowirnikowca Bell V-280 Valor, demonstratora technologii, będącego podstawą do skonstruowania następcy platformy UH-60M Black Hawk. 

Aktualnie prowadzone są prace zmierzające do oblatania platformy poziomu CS-1 FVL-Light (koniec 2023 r.) konstrukcji programu Future Attack Reconnaissance Aircraft (FARA) w postaci dwóch konkurujących między sobą projektów Bell 360 Invictus i Sikorsky Raider X oraz poziomu CS-2 FVL-Medium głęboko zmodernizowanego AH-64E GUARDIAN v.6.5, wykorzystującego rozwiązania konstrukcyjne płatowca o współosiowym układzie dwuwirnikowym z pchającym śmigłem ogonowym Sikorsky Boeing SB>1 Defiant/Defiant X.