W 1949 r. na mocy porozumień zwycięskich sił w Niemczech stolica pokonanej III Rzeszy została, tak jak cały ten kraj, podzielona na cztery strefy okupacyjne: część wschodnią pod kontrolą ZSRR oraz zachodnią, zarządzoną przez aliantów zachodnich – sektory francuski, brytyjski i amerykański, stanowiące łącznie enklawę na terytorium należącej do radzieckiej strefy wpływów NRD.
Po nieudanej próbie zablokowania przez stronę wschodnią dostępu do Berlina Zachodniego w 1948 r., co spowodowało pierwszy poważny kryzys między sojusznikami z okresu II wojny światowej, między Wschodem a Zachodem zaczął narastać stan napięcia, określany jako „zimna wojna”.
W 1961 r., by zamknąć ostatnią otwartą drogę na Zachód, przez którą w ciągu poprzednich 10 lat wyemigrowało z Europy Wschodniej ponad 2,5 mln ludzi, na rozkaz radzieckiej administracji wojskowej w Niemczech (SMAD) Berlin Zachodni został odcięty systemem umocnień o długości ok. 156 km (betonowy mur, okopy, zapory drutowe, miny), zwanym w NRD antyfaszystowskim wałem ochronnym, a powszechnie znanym jako Mur Berliński.
Formalnie Berlin miał status miasta zdemilitaryzowanego, ale na mocy porozumień w Poczdamie każda strona utrzymywała tam własne siły wojskowe. W przypadku Amerykanów była to tzw. Berlin Brigade, której trzon stanowiły pododdziały 6. Pułku Piechoty.
Te same porozumienia zabraniały posiadania w składzie tych sił jednostek specjalnych oraz wywiadowczych, ale skoro od początku było jasne, że ZSRR nie zamierza ich respektować, alianci zachodni również zaktywizowali działania na tym polu
Berlin szybko stał się głównym miejscem rozgrywek pomiędzy organizacjami szpiegowskimi obu bloków politycznych. Dla Amerykanów był z jednej strony najdalej wysuniętą w głąb bloku wschodniego placówką wypadową na wypadek ewentualnego konfliktu, z drugiej: najbardziej zagrożonym miejscem, które w razie starcia Wschodu z Zachodem niewątpliwie natychmiast zostałoby zajęte przez siły NRD oraz Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech – ze wszystkimi tego konsekwencjami dla personelu i zasobów NATO w tym mieście. Przygotowanie na taką ewentualność wymagało dysponowania m.in. specjalistycznym oddziałem do zadań z pogranicza działań specjalnych i wywiadowczych.
W połowie 1956 r. z szeregów elitarnej 10. Grupy Sił Specjalnych [10th Special Forces Group (Airborne)] US Army, stacjonującej od 1953 r. koszarach Flint, w Bad Tölz, na południu zachodnich Niemiec (RFN) wyselekcjonowano blisko 40 żołnierzy o szczególnych predyspozycjach, z których w sierpniu sformowano sześć zmodyfikowanych zespołów operacyjnych A-Team (Operational Detachment Alpha). W odróżnieniu od typowych wówczas w „Zielonych Beretach” piętnasto-, a później dwunastoosobowych, składały się z sześciu ludzi: sierżanta sztabowego (SF Master Sergeant E8) i pięciu młodszych podoficerów.
Pierwszym dowódcą został mjr Edward V. „Malt” Maltese (1920–2006, podczas II wojny światowej i wojny w Korei oficer w jednostkach powietrznodesantowych), a jego zastępcą kpt. Barton.
Czytaj też: Karpacki WZD >>>
| Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera! |
