US COAST GUARD DSF
Autor przedstawia genezę powstania i rozwój amerykańskiej Straży Wybrzeża USCG (United States Coast Guard). Poznajemy poszczególne jej formacje, zadania bojowe oraz ich uzbrojenie. Zdjęcia: USCG/DVIDS
Amerykańska Straż Wybrzeża USCG (United States Coast Guard) nawet w samych Stanach Zjednoczonych kojarzona jest głównie z misjami poszukiwawczo-ratowniczymi na wodach przybrzeżnych oraz ich patrolowaniem w ramach antyprzemytniczego zabezpieczania morskich granic USA i ochrony środowiska. Tymczasem, jako jeden z pięciu rodzajów sił zbrojnych tego państwa podporządkowany Departamentowi Bezpieczeństwa Krajowego DHS (Department of Homeland Security), łączy ona funkcje cywilne i wojskowe, w obu przypadkach mogąc wykorzystywać przy ich realizacji własne specjalistyczne zespoły zaliczane do tzw. Deployable Specialist Forces, o zdolnościach zbieżnych w znacznej mierze z typowymi dla jednostek antyterrorystycznych oraz morskich sił specjalnych.
The United States Coast Guard (USCG) even in the US is usually associated with the search & rescue missions on the coastal waters and patrol tasks as part of the anti-traffic security of the US sea borders and environmental protection. Meanwhile, as one of the five branches of the armed forces of the US, subordinate to the Department of Homeland Security, it combines civil and military functions and in both cases it is empowered to use its own special teams - the so called Deployable Specialist Forces that possess skills concurrent with those characteristic for the anti-terrorist units and the maritime special operations forces.
USCG (United States Coast Guard) powstała 28 stycznia 1915 r., a służy w niej obecnie ok. 40 tys. ludzi („Coasties”), co oznacza, że choć jest najmniejszym rodzajem sił zbrojnych USA, to tylko kilka państw świata dysponuje większymi liczebnie marynarkami wojennymi. Do jej głównych zadań należy:
- udział w obronie narodowej,
- ochrona bezpieczeństwa morskiego
- wsparcie przy egzekwowaniu amerykańskiego prawa na wodach okalających terytorium Stanów Zjednoczonych (ang. maritime law enforcement mission), obejmujące jurysdykcją zarówno wody terytorialne, jak i międzynarodowe.
Chociaż na co dzień słychać o niej najczęściej w związku z akcjami ratowniczymi na morzu, zapobiegania przemytowi i ochroną środowiska naturalnego, to po zamachach terrorystycznych z 11 września 2001 r. na World Trade Center oraz Pentagon wśród 11 statutowych misji USCG najistotniejszymi stały się antyterrorystyczna ochrona wybrzeża, portów i szlaków wodnych oraz utrzymywanie gotowości do obrony kraju.
Pierwsza z tych dwóch grup zadań obejmuje także przeciwdziałanie proliferacji broni masowego rażenia oraz – we współpracy z innymi służbami federalnymi – nielegalnemu przerzutowi na terytorium Stanów Zjednoczonych drogą morską innej broni, osób i narkotyków.
Ze względu na charakter postawionych przed tym szczególnym rodzajem sił zbrojnych USA zadań podlega on w okresie pokoju nie Departamentowi Obrony, lecz pod DHS – utworzoną w 2001 r. federalną instytucję rządową (odpowiednik ministerstwa), odpowiedzialną za bezpieczeństwo wewnętrzne kraju, która nadzoruje także amerykańskie służby celne, graniczne, imigracyjne, bezpieczeństwa transportu i ochronną US Secret Services.
Na czas wojny oraz decyzją prezydenta USA w innych uzasadnionych sytuacjach USCG podporządkowywana jest Departamentowi Marynarki Wojennej. Tak było podczas obu wojen światowych, a do niezbyt rozpowszechnionej wiedzy należy ta o udziale tej formacji w amerykańskich operacjach specjalnych podczas drugiej z nich.
Jako specjaliści m.in. od operowania małymi łodziami w strefie przybrzeżnej członkowie USCG w znaczący sposób przyczynili się do powstania i rozwoju morskiej jednostki ówczesnej służby wywiadowczej OSS (Office of Strategic Services’ Maritime Unit) oraz jej płetwonurków bojowych OSG (Operational Swimmer Groups), a następnie w ich składzie uczestniczyli w operacjach bojowych na terenie Chin, Birmy, Indii i w Europie.
OSG II pod dowództwem por. Johna Bootha ze Straży Wybrzeża przeprowadzała w roli wroga pierwsze testy szczelności ochrony baz morskich US Navy (operacja pk. „Cincinnati” w zatoce Guantánamo) na 40 lat przed powstaniem specjalizującej się w tym Red Cell w Navy SEAL.
Coasties można znaleźć także wśród pierwszych nurków-dywersantów z UDT (Underwater Demolition Teams), z których rozwinęły się później zespoły słynnych Sealsów. Blisko 8000 strażników wybrzeża wzięło udział w wojnie w Wietnamie, a ich łodzie patrolowe regularnie służyły do przerzutu, ewakuacji i wsparcia ogniowego amerykańskich i południowowietnamskich sił specjalnych podczas operacji przeciwko Vietcongowi i bazom wojsk Północy.
Już wcześniej, w 1963 r., na terenie Stanów Zjednoczonych USCG utworzyła pododdziały Coastal Forces, które przeszły typowe dla Korpusu Marines indywidualne szkolenie bojowe w zakresie walki na lądzie i desantowania ICT (Individual Combat Training), a następnie zespołowe do szczebla kompanii z naciskiem na patrolowanie, organizowanie zasadzek, maskowanie oraz działanie, zwłaszcza w nocy, pod ogniem w ataku i obronie.
Część z Coastal Forceman przeszła dodatkowo kurs nurkowy. Ich zadaniem było wykrywanie i przeciwdziałanie próbom lądowania obcych agentów czy dywersantów na terytorium USA od strony morza – na Zachód dotarły bowiem pierwsze informacje o radzieckim specnazie, a wyobraźnię pobudzała także ocena, że ZSRR może dysponować nawet 300 łodziami podwodnymi. Pododdziały te rozwiązano dopiero w 1967 r., a tak wyszkolony personel włączono do ekspedycyjnych jednostek ochrony portów USCG PSU.
Port Security Units (PSU)
Pierwsze trzy PSU powstały w: Buffalo w stanie Nowy Jork (PSU 301), w Cleveland (PSU 302) i w Milwaukee (PSU 303), a obecnie istnieje osiem takich jednostek liczących po 146 Coasties, z których tylko pięciu podoficerów i ewentualnie dowodzący oficer są w służbie stałej – pozostali to rezerwiści.
W związku ze stworzeniem przez USA w latach 80. sił szybkiego reagowania RDF (Rapid Deployment Force) PSU pozostają w gotowości do skierowania w ciągu 24 godzin w dowolny region na świecie, gdzie pod komendą Harbor Defense Command US Navy do 96 godzin są w stanie zorganizować ochronę kluczowych punktów portowych i cumujących w nich jednostek pływających przed zagrożeniami asymetrycznymi, samodzielnie lub współdziałając z Military Police, USMC FAST i specjalistycznymi pododdziałami US Navy, np. EOD Det czy Naval Coastal Warfare Sqn.
Każdy PSU ma do dyspozycji Boat Division wyposażony w sześć ośmiometrowych łodzi Boston Whaler „The Guardian” TPSB (Transportable Port Security Boat) z dwoma silnikami zaburtowymi Evinrude 130 kW, w tym cztery operacyjne, uzbrojone w 12,7 mm wkm HBM2 i dwa 7,62 mm M240B (FN MAG) – każda z 3–4-osobową obsadą.
Security Divison to natomiast 40 Maritime Enforcement Specialists, czyli żołnierze pełniący warty i patrole w obiektach oraz wokół nich, organizujących dostępowe punkty kontrolne, a także chroniący punkty dowodzenia, łączności i zabezpieczenia, rozwijane przez PSU.
Jednostki ochrony portowej były angażowane np. w Zatoce Perskiej podczas operacji irackiej, a według byłego szefa placówki CIA w Bagdadzie, jeden PSU wspierał operację specjalną brytyjskiego 22. Pułku SAS na półwyspie Al Faw. PSU307 na bieżąco ochrania amerykański port w zatoce Guantanamo na Kubie.
Po zamachach z 11 września 2001 r. PSU po raz pierwszy zaczęły być angażowane w okresie pokoju do ochrony antyterrorystycznej głównych portów na wybrzeżu samych Stanów Zjednoczonych.
TACLET/LEDET
W 1982 r. USCG rozpoczęła tworzenie wydzielonych zespołów egzekwowania prawa LEDET (Law Enforcement Detachment), przeznaczonych do prowadzenia operacji przeszukiwania jednostek pływających podejrzanych o przemyt narkotyków. Ich funkcjonowanie zostało oficjalnie autoryzowane jednak dopiero w 1986 r. (Public Law 99-570). Mimo że tzw. Posse Comitatus Act zabraniał wówczas personelowi sił zbrojnych bezpośredniego angażowania się w pełnienie funkcji organów ścigania na terytorium USA, przepisy i dyrektywy Straży Wybrzeża sankcjonowały operowanie LEDET z pokładów okrętów wojennych US Navy krążących po wodach, przez które biegły w kierunku Stanów Zjednoczonych szlaki przemytnicze.
Dwa lata później zapisy w PL 100-456 zatwierdziły obecność takich zespołów Coasties na dowolnym okręcie amerykańskiej marynarki, a w 1989 r. National Defense Authorization Act wyznaczył Departament Obrony jako wiodący organ rządu federalnego do monitorowania i wykrywania morskich oraz powietrznych tras przemytu narkotyków do USA. Tym samym USCG stała się główną siłą odpowiedzialną za praktyczne zwalczanie tego procederu na morzu przy wsparciu US Navy, a także za inne morskie operacje kontrolne pod kątem przestrzegania różnych zakazów prawnych i np. rezolucji ONZ (poszukiwanie nielegalnych imigrantów i innych osób, kontrabandy towarowej, broni, zatrzymywanie jednostek dopuszczających się piractwa lub nielegalnych połowów).
LEDET liczyły początkowo po 7–9 Coasties, a pełniły funkcję wojskowo-policyjnych zespołów pryzowych (abordażowych), tj. wchodzących zbrojnie na pokład podejrzanych statków lub łodzi i przejmujących nad nimi kontrolę na czas przeszukania. Obecnie składają się najczęściej z 11 ludzi dowodzonych przez porucznika lub ppor., przeszkolonych w zakresie walki w ograniczonych przestrzeniach CQC (ang. close quarters combat), wchodzenia na jednostki pływające z szybkich łodzi pneumatycznych, desantowaniu po linie ze śmigłowców i wspinaczce po kontenerach. Ich trening obejmuje także strzelanie dynamiczne i precyzyjne, udzielanie pomocy przedmedycznej oraz kursy językowe. Niektórzy są przygotowani do pełnienia funkcji strzelców wyborowych z pokładów śmigłowców marynarki, na wzór wyspecjalizowanej pod tym kątem jednostki Straży Wybrzeża HITRON (Helicopter Interdiction Tactical Squadron) z Jacksonville na Florydzie. Członkowie zespołów ćwiczą m.in. z lokalnymi jednostkami specjalnymi policji SWAT.
Po 18 miesiącach służby w LEDET wręczana jest im wyróżniająca odznaka Tactical Law Enforcement Badge.
W 1990 r. LEDET zostały podporządkowane czterem Taktycznym Zespołom Egzekwowania Prawa – Tactical Law Enforcement Teams:
- TACLET North z bazą w Chesapeake w stanie Wirginia,
- TACLET Gulf w Nowym Orleanie (Luizjana),
- TACLET South w Opa-locka na Florydzie,
- PACTACLET (Pacific Area TACLET) w San Diego, w Kalifornii.
Od 2004 r. funkcjonują już tylko dwa ostatnie, w dyspozycji odpowiednio:
- dowódcy Obszaru Atlantyku (LANT)
- i dowódcy Obszaru Pacyfiku (PAC).
Każdy składa się z około 130 Coasties: dowództwa, elementów wsparcia i 8–9 LEDET na okrętach nie tylko amerykańskiej marynarki wojennej, ale od 1993 r. również sojuszniczych, belgijskich, brytyjskich, holenderskich, kanadyjskich, czy nowozelandzkich, które operują w rejonach, gdzie biegną trasy przemytników.
LEDET odnotowały wiele sukcesów w walce z przemytem narkotyków przez cywilne statki, superszybkie łodzie go-fast, kutry rybackie, a nawet specjalnie konstruowane dla karteli, zbliżone do łodzi podwodnych jednostki pływające w prawie całkowitym zanurzeniu.
W ciągu ostatnich 10 lat takie zespoły USCG uczestniczyły w dziewięciu z jedenastu operacji, w wyniku których przechwycono największe ilości kokainy kierowanej na terytorium USA. Tylko należące do PACTACLET nie dopuściły do przedostania się na rynek amerykański ponad 80 ton tego narkotyku, czterech ton marihuany oraz zatrzymały blisko półtora setki przemytników, dzięki czemu do federalnych zakładów karnych trafiła również kolejna setka ich wspólników i mocodawców.
Chociaż te działania należą do głównej misji LEDET, to te zespoły były wielokrotnie angażowane także do wojskowych operacji związanych z zapewnianiem bezpieczeństwa na morzach, kontrolą i wymuszaniem przestrzegania międzynarodowych zakazów oraz udzielaniem pomocy szkoleniowej sojusznikom.
Podczas operacji „Pustynna Burza” i „Pustynna Tarcza” w 1990 i 1991 r. dziesięć czteroosobowych LEDET zostało skierowanych do Zatoki Perskiej, aby wspierać egzekwowanie sankcji ONZ nałożonych na Irak.
Już 30 sierpnia 1990 r. zespół abordażowy USCG wszedł na pokład pierwszego irackiego statku, szmuglującego ropę.
Pięć dni później inny wysłany z USS „Goldsborough” przejął kontrolę nad statkiem „Zanoobia” pod iracką banderą.
Ogółem zespoły LEDET uczestniczyły w ponad stu takich operacjach MIO/VBSS (maritime interdiction operations/visit, board, search and seizure), tj. 60 procent przeprowadzonych przez siły USA.
Pomagały również w szkoleniu w tym zakresie sojuszniczych zespołów oraz przejmowaniu kontroli nad jedenastoma morskimi platformami wydobywczymi Iraku i ewakuacji z nich irackich pracowników.
W listopadzie 1993 r. cztery LEDET rozmieszczono na okrętach państw NATO u wybrzeży b. Jugosławii, których zadaniem było egzekwowanie embarga ONZ wobec tego kraju w związku z wojną na Bałkanach.
W 1998 r. LEDET wykonały same lub z innymi siłami 360 Maritime Interception Surge Operations w ramach kontroli przestrzegania sankcji ONZ nałożonych na reżim Saddama Hussajna. Od następnego roku operowały m.in. u boku Navy SEAL z pokładów ich szybkich łodzi USSOCOM Mark V.
Tuż przed II wojną w Zatoce NSWC (Naval Special Warfare Command) przekazał pod kontrolę taktyczną USCG trzynaście swych łodzi patrolowych USSOCOM 179ft Patrol Coastal, a Straż Wybrzeża skierowała ponownie do Zatoki Perskiej dwa LEDET, które weszły do akcji na tych jednostkach zaraz po rozpoczęciu operacji „Iraqi Freedom” w 2003 r.
LEDET 403 z USS „Firebolt” współpracował z zespołami EOD US Navy przy przechwytywaniu min, które Irakijczycy próbowali skrycie rozmieszczać na szlaku wodnym Kawr Abd Allah oraz zlokalizował i przejął ukryty na jego brzegu magazyn broni fedainów.
Należący do tego zespołu podoficer Nate Bruckenthal był pierwszą śmiertelną ofiarą w szeregach USCG od czasu wojny w Wietnamie – zginął 24 kwietnia 2004 r. w wyniku wybuchu IED umieszczonego w łodzi skierowanej w terminal naftowy Khawr Al Amaya. Pośmiertnie został odznaczony orderem Brązowej Gwiazdy i Purpurowym Sercem.
LEDET wykorzystywane są także podczas operacji wymierzonych w nielegalną migrację, począwszy od tej pod kryptonimem „Able Vigil” w 1994 r. Jedna z najtrudniejszych miała miejsce we wrześniu 1998 r., gdy kuter USGC „Munro” przechwycił statek „Chih Jung” ze 172 nielegalnymi imigrantami z Chin.
Dwa zespoły z PACTACLET wraz z załogą kutra musiały opanować nieposłuszeństwo i agresję sfrustrowanych Chińczyków oraz przeciwdziałać próbom samobójczym wśród nich do czasu przekazania zatrzymanych w ręce Immigration and Naturalization Service w San Diego.
W ostatnich latach LEDET uczestniczą poza tym w operacjach antypirackich u wybrzeża Somalii, w składzie Combined Task Force 151 amerykańskiej marynarki wojennej, strzegąc bezpieczeństwa na wodach południowej części Morza Czerwonego, Zatoki Adeńskiej, Morzu Arabskim i Oceanie Indyjskim.
13 maja 2009 r. LEDET 409 i oddział pryzowy z krążownika USS „Gettysburg” w pierwszej akcji CTF-151 schwytały siedemnastu piratów uzbrojonych w broń automatyczną i granatniki przeciwpancerne. W maju następnego roku inny LEDET z USS „San Jacinto” uwolnił z rąk 13 piratów marynarzy z Jemenu porwanych w Zatoce Omańskiej.
Czytaj też: Guerrilleros MOE - hiszpańskie jednostki specjalne >>>
ITD/IMLET
Morza i oceany nie są jedynym środowiskiem, w jakim miały miejsce działania bojowe Coasties.
Zorganizowany w Straży Wybrzeża wydział szkolenia międzynarodowego ITD (International Training Division) z Yorktown w stanie Wirginia, który skupiał najbardziej doświadczonych, najsprawniejszych i biegle posługujących się obcymi językami ochotników po intensywnym kursie strzeleckim FBI plus dwu-, trzymiesięcznym zaawansowanym szkoleniu taktycznym i surwiwalowym w wilgotnych lasach Gwatemali wg programu tamtejszych rangerów Kaibiles, nie tylko prowadził szkolenie dla personelu z zaprzyjaźnionych państw Azji Południowowschodniej oraz od lat 80. Ameryki Środkowej i Południowej, ale również uczestniczył w prowadzonych tam operacjach specjalnych.
Instruktorzy z ITD tworzyli na przełomie lat 80./90., wraz z agentami amerykańskiej służby antynarkotykowej DEA (Drug Enforcement Agency), „Zielonymi Beretami” z US Special Forces i lokalnymi partnerami, grupy specjalne do zwalczania narkotyków DIAT (Drug Interdiction Assistance Team), działające z łodzi na dzikich terytoriach Amazonii, kontrolowanych przez kartele narkotykowe oraz powiązane z nimi lewicowe partyzantki.
-
W Boliwii prowadzili rajdy przeciwko producentom kokainy z tamtejszą policją oraz z wyszkolonym przez Amerykanów oddziałem specjalnym boliwijskiej marynarki Diablos Azules. Zorganizowali tam w m. Trinidad ośrodek International Waterways Law Enforcement School, który przygotował do tego typu operacji wodno-lądowych podczas ośmiotygodniowych kursów ponad stu Boliwijczyków i przedstawicieli służb innych państw tego regionu.
-
W Peru członkowie ITD pod auspicjami DEA i US DoD szkolili w podobnym ośrodku w Iquitos policjantów z antynarkotykowej formacji PNP DINANDRO i funkcjonariuszy peruwiańskiej straży wybrzeża (Guardacostas).
-
W Panamie tworzyli lokalny odpowiednik USCG – Servicio Maritima Nacional, podobnie na Haiti, a Boliwię ostatni zespół szkoleniowy ITD opuścił w 2004 r.
We wszystkich tych krajach formacje przygotowane przez USCG już w latach 90. osiągnęły znaczące sukcesy w przechwytywaniu i niszczeniu olbrzymich ilości kokainy.
ITD, którego nazwę zmieniono z czasem na IMLET (International Maritime Law Enforcement Team), nigdy nie liczył więcej niż 45 członków, ale była to prawdziwa elita bojowa Coast Guard. Obecnie jego rolę przejęła USCG Mobile Training Branch, ale zajmuje się tylko szkoleniem w zakresie ochrony prawa na morzu i portów służb zaprzyjaźnionych krajów, m.in. w Arabii Saudyjskiej, Iraku, Jemenie, Kambodży, Pakistanie, a ostatnio krajach afrykańskich: Beninie, Gambii, Kongo, Nigerii i Nigrze.
MSST
Doświadczeniem wyniesionym z misji w składzie ITD legitymowało się co najmniej 22 procent pierwszych dowódców nowych pododdziałów specjalnych USCG, powołanych do życia na podstawie Maritime Transportation Security Act z 2002 r. w bezpośredniej reakcji na zamachy terrorystyczne 11 września 2001 r. i znanych jako „morski SWAT”.
Ich oficjalna nazwa brzmi Morskie Zespoły Bezpieczeństwa i Ochrony MSST (Maritime Safety and Security Teams), a rola jest podobna jak w przypadku PSU i LEDET, ale nowy typ pododdziałów to siły bardziej wyspecjalizowane, wyszkolone na wyższym poziomie i przygotowane do działań o wyższym stopniu ryzyka.
W związku z rosnącym zagrożeniem zamachami i rozpoczęciem tzw. Globalnej Wojny z Terroryzmem (GWOT) MSST miały wzmocnić antyterrorystyczną ochronę strategicznych transportów, szczególnie ważnych statków i infrastruktury krytycznej na wybrzeżu (361 głównych portów USA) jako siły szybkiego reagowania o wysokich zdolnościach, wchodzące do akcji z lądu, wody i z powietrza.
Chociaż rozporządzenie PPD-39 (US Policy on Counterterrorism) z 1995 r. powierzało odpowiedzialność za amerykańskie działania kontrterrorystyczne na wodach międzynarodowych jednostce HRT FBI, to jednak bieżąca, defensywna ochrona antyterrorystyczna od strony morza i obiektów morskich pozostawała domeną USCG.
Nowa ustawa o bezpieczeństwie wewnętrznym USA (Homeland Security Act) z 2002 r. podzieliła jej 11 statutowych misji na te związane z zapewnianiem bezpieczeństwa wewnętrznego i tego poza krajem.
W pierwszej grupie za najważniejszą uznano ochronę portów, szlaków wodnych i wybrzeża PWCS (Ports, Waterways and Coastal Security), dawniej określaną jako PES (Port and Environmental Security) i będącą na drugim miejscu po działaniach poszukiwawczo-ratowniczych.
Pozostawienie tego zakresu Straży Wybrzeża nasuwało się w sposób oczywisty, nie tylko ze względu na jej historyczną rolę, ale przede wszystkim doświadczenie i dysponowanie odpowiednimi środkami oraz siłami: od różnorodnych środków transportu wodnego, przez śmigłowce, po odpowiednio rozmieszczony, uzbrojony i szkolony pod kątem działań na morzu, a także w portach i na wybrzeżu personel.
Część Coasties posiada przy tym umiejętności i doświadczenie taktyczne z akcji przeciwko narkoguerilli i piratom bardzo zbliżone do typowych także dla działań antyterrorystycznych, mających na celu poszukiwanie i zatrzymywanie terrorystów. Tymczasem FBI miała do dyspozycji na tym polu niespełna setkę superagentów HRT w Quantico, angażowanych jednak również do innych działań w kraju i za granicą – spośród pozostałych jednostek SWAT FBI tylko niektóre dopiero poznawały specyfikę działania na statkach.
W 2003 r. USCG wdrożyła plan realizacji PWCS pk. „Operation Neptune Shield”, podparty w następnych latach odpowiednimi dokumentami strategicznymi i taktyczymi, m.in. dodaniem w 2005 r. nowego rozdziału nr 10 do „Podręcznika Egzekwowania Prawa na Morzu” (Maritime Law Enforcement Manual), nowym „Strategicznym planem zwalczania przez Straż Wybrzeża terroryzmu na morzu” z 2006 r. oraz kolejnym „Strategicznym planem skuteczności w zwalczania terroryzmu” z 2008 r.
W tym samym roku atak terrorystyczny w Mumbaju, którego sprawcy przybyli do tego miasta od strony morza, jeszcze wyraźniej uświadomił konieczność dysponowania odpowiednimi siłami, zdolnymi przeciwstawić się takim i podobnym zagrożeniom.
W 2002 r. powstały cztery pierwsze MSST:
- w Seatttle (MSST 91101),
- 91102 w Chesapeake (Wirginia),
- 91103 w Los Angeles/Long Beach
- oraz 91104 w Houston/Galveston,
liczące po 40 osób.
Rok później gotowe były kolejne:
- w San Francisco (MSST 91105),
- 91106 w Fort Wadsworth na Staten Island (Nowy Jork),
- 91108 w St. Marys w Georgii
- i 91110 w Bostonie.
W 2004 r. gotowość osiągnęły:
- MSST 91111 w Anchorage na Alasce
- i 91112 w Nowym Orleanie,
a następnego roku:
- kalifornijski MSST 91109 w San Diego,
- 91107 w Honolulu
- i 91114 w Miami.
Obecnie istnieje 12 takich zespołów (bez tego w Chesapeake), w każdym z których służy po 75 Coasties, podzielonych na dowództwo, sekcję planowania i wsparcia oraz dwa ekspedycyjne zespoły DET (Deployable Teams), gotowe wyruszyć w ciągu 12 godzin do akcji w dowolny punkcie świata.
DET składa się z Sekcji Bezpieczeństwa Wodnego (Waterside Security Section), wzmacniającej antyterrorystyczną ochronę stałych i pływających obiektów na wodzie z posterunków rozmieszczonych na nich lub w szybkich łodziach oraz zespołu interwencyjnego MLE/FP (Maritime Law Enforcement and Force Protection Team), przygotowanego do działań abordażowo-szturmowych MIO/VBSS podwyższonego ryzyka, tj. opanowywania i przeszukiwania obiektów na wodzie i lądzie wbrew woli znajdujących się w nich osób (tzw. Non Permissive Boarding capability), przełamywania ich oporu i zatrzymywania niebezpiecznych, a także zapewniania ochrony specjalnej ważnym obiektom, morskim transportom wojskowym i VIP-om.
W składzie MLE/FP jest m.in. tzw. Vertical Insertion Team wyspecjalizowany w desantowaniu na cel, w tym płynący, z pokładu śmigłowców.
Do DET dołączony jest operator-przewodnik psa wyszkolonego w poszukiwaniu materiałów wybuchowych i innych niebezpiecznych materiałów oraz w razie potrzeby nurkowie z jednego z dwóch regionalnych zespołów Dive lockers, zajmujący się wykrywaniem zagrożeń podwodnych.
MSST nie ogranicza się do zadań antyterrorystyczno-antysabotażowych wynikających z misji Force and Port Protection, ale kierowana jest do akcji wspierania egzekwowania prawa na morzu wszędzie tam, gdzie zwykłe LEDET w działaniach antynarkotykowych, zwalczania kontrabandy i nielegalnej imigracji może natknąć się na zbyt niebezpieczne sytuacje lub są niezbędne wyższe kwalifikacje taktyczne, zarówno w zakresie wkraczania na obiekt z wody lub powietrza, jak i działania na nim.
Jako tzw. Advanced Iterdiction Team do zwalczania piractwa na morzu operują np. wraz z zespołami VBSS US Navy w ramach wspomnianego wyżej CTF-151 u wybrzeży Somalii.
„Morskie SWAT” Straży Wybrzeża angażowane są także do wzmacniania ochrony szczególnie ważnych przedsięwzięć klasy NSSE (National Special Security Events) przy linii brzegowej USA, np. olimpiad sportowych, OpSail, narodowych konwentów republikanów i demokratów, wizyt prezydenckich czy międzynarodowych spotkań przywódców politycznych, takich jak np. G8 Summit na Sea Island. Do tego dochodzi pomoc innym siłom USCG przy najtrudniejszych operacjach ratowniczych po klęskach żywiołowych i największych sztormach.
MSRT
Utworzenie MSST znacząco podwyższyło specjalne zdolności bojowe Straży Wybrzeża, ale należało brać pod uwagę również najtrudniejsze sytuacje, gdy w zakresie swych morskich kompetencji może natrafić na wymagające samodzielnej interwencji najwyższego ryzyka – natykając się na szczególnie groźnych, uzbrojonych i zdesperowanych przeciwników, dysponujących bardzo niebezpiecznymi ładunkami (materiałami wybuchowymi, bronią chemiczną, biologiczną, materiałami rozszczepialnymi) lub/i gdy w ich rękach znajdą się zakładnicy. To zaś wymaga jeszcze bardziej zaawansowanych zdolności niż osiągnęły MSST, zaliczanych do ofensywnej kategorii MCT/HR (Maritime Counter Terrorist/Hostage Rescue).
24 lutego 2004 r. komendant USCG nakazał „stworzyć znacznie zwiększoną zdolność do egzekwowania prawa oraz przeciwstawienia się zagrożeniom dla nadchodzących krajowych wydarzeń NSSE wymagających specjalnego bezpieczeństwa i innych”. Bazując na doświadczeniach i umiejętnościach LEDET i MSST, Coast Guard zamierzała wzorem FBI uzupełnić swoje „morskie SWAT” o ich wzmocnioną/ulepszoną wersję (Enhanced SWAT), bliższą nawet HRT. Jak zastrzegli jej dowódcy, nie miała to być jednak próba sformowania „drugiego FBI HRT”, lecz podobnych do jej zdolności do reagowania na morzu własnych możliwości w tym zakresie, jako siły pierwszej odpowiedzi na potencjalne zagrożenia terrorystyczne w strefie jurysdykcji USCG, do przeciwdziałania aktom terroryzmu, zapewnienia najwyższego poziomu wsparcia taktycznego przy zapewnianiu bezpieczeństwa i egzekwowania prawa na morzach oraz w portach, a także edukacji jej pozostałych sił co do procedur kontrterrorystycznych.
Nowa jednostka, początkowo nazwana EMSST (Enhanced Maritime Safety and Security Team), powstała na bazie rozwiązanych w związku z tym MSST 91102 z Chesapeake oraz TACLET North, wyspecjalizowanych w działaniach antynarkotykowych i MIO/VBSS na rzecz ONZ, przy wsparciu śmigłowców z Air Station Clearwater na Florydzie.
Drogą wymagającej selekcji dobrano pierwszych operatorów do sekcji szturmowych, pozostawiając po dziesięciotygodniowym treningu taktyczno-strzeleckim cqb oraz desantowania z powietrza i łodzi tylko najlepszych, z których jeszcze 28 procent odesłano z różnych przyczyn w ciągu następnych sześciu miesięcy do macierzystych jednostek.
Komendant Biura Operacji i Taktyki Bezpieczeństwa Wewnętrznego G-OPC wynajął do szkolenia elity USCG najlepszych instruktorów z prywatnej firmy CACI, legitymujących się doświadczeniem ze służby w Navy SEAL, „Zielonych Beretach”, US Army 160. Special Ops Aviation Regiment i US Secret Services. Wydatnej pomocy nowej jednostce USCG w zakresie zaawansowanych technik, taktyki i procedur działania podczas opanowywania obiektów pływających udzieliły także siły specjalne amerykańskiej marynarki wojennej, co zapoczątkowało podtrzymywane później bliskie relacje szkoleniowe EMSST ze słynną Devgru Navy SEAL.
Operatorzy z Chesapeake uzyskali także dostęp do świetnego ośrodka treningowego cqb zespołów antyterrorystycznych FAST Korpusu Marines.
Z początkiem roku 2005 przydzielono im organiczne wsparcie lotnicze z bazy w Elizabeth City – Air Wing zapewnia szybki przerzut drogą powietrzną, desantowanie na cele, latającą osłonę i ewakuację, a także bieżący transport.
W maju 2006 r. EMSST, zwaną też później SRT-1, oficjalnie przemianowano na MSRT (Maritime Security Response Team), a w budżecie na następny rok wyasygnowano dla Straży Wybrzeża 4,7 mln dolarów m.in. na doprowadzenie do pełnego ukompletowania, wyszkolenia i nowoczesnego wyposażenia tej jednostki, która jako motto przyjęła słowa „Nox Noctis est Nostri” (łac. noc jest nasza). Obecnie liczy ona około 200 ludzi i podlega pod dowództwo Straży Wybrzeża Regionu Atlantyku.
MSRT przygotowany jest do kontrterrorystycznych bezpośrednich akcji uderzeniowych (CT/DA) i operacji ratowania zakładników (Hostage Rescue/Personnel Recovery) zwłaszcza w warunkach działań abordażowych o średnim i najwyższym poziomie ryzyka (Level III & IV) oraz zaawansowanych misji przechwytywania AI (Advanced Interdiction), taktycznego wsparcia siłowego podczas egzekwowania prawa na morzu i w obiektach nabrzeżnych, desantowania do takich działań z powietrza AUF (Airborne Use of Force), a także przeciwdziałania atakom podczas działań ochronnych (Counter Assault).
Podstawowym elementem szturmowym MSRT są sekcje szturmowe DAS (Direct Action Sections), podzielone na mniejsze DAT (DA Teams), czyli specjaliści od akcji abordażowych na jednostki pływające czy morskie platformy wydobywcze i terminale z szybkich łodzi lub/i śmigłowców oraz walki w ograniczonych przestrzeniach.
Na czele DAS stoją doświadczeni porucznicy lub podporucznicy, a w skład DAT wchodzą – jak w wielu podobnych formacjach – dowódca, breacher, paramedyk i łącznościowiec, który często ma także uprawnienia JTAC do naprowadzania statków powietrznych.
Szturmowcom często towarzyszy operator-przewodnik psa służbowego (K9).
Ich działania wspiera zespół PMOT (Precision Marksman/Observer Team), czyli strzelec wyborowy i obserwator-spotter, stanowiący ważny element rozpoznania i koordynowania działań, a przede wszystkim precyzyjnego wsparcia ogniowego z lądu, jednostek pływających lub pokładu śmigłowców.
Zespół przerzutu taktycznego TDT (Tactical Delivery Team) to zaś doskonale wyszkolone załogi szybkich łodzi operacyjnych RHIB, odpowiedzialne przede wszystkim za sprawne i bezpieczne, czasem błyskawiczne, a czasem skryte dostarczenie zespołów szturmowych drogą wodną do celu, nawet w najtrudniejszych warunkach pogodowych i nocnych.
Całość tych sił uzupełnia sekcja CBRNE (Chemical, Biological, Radiological, Nuclear, High Yield Explosive), złożona ze specjalistów z odpowiednim sprzętem do poszukiwania i neutralizowania niebezpiecznych materiałów.
MSRT regularnie trenuje z MSST, Navy SEAL, US Navy EOD i Helicopter Combat Sqn, narodowymi Special Mission Units, główną jednostką specjalną amerykańskiej służby granicznej BORTAC, pododdziałami taktycznymi SRT z US Custom and Boder Protection, SWAT FBI oraz podobnymi ze stanowych i lokalnych sił policyjnych.
Np. w lipcu 2010 r. zaprezentował opanowanie promu pasażerskiego New York Waterways Ferry, wywołując duże wrażenie na jednostce ESU z NYPD, z którą następnie przećwiczył wspólne działania na wielkim kontenerowcu „Horizon Discovery” zadokowanym w Bayonne, w sektorze New Jersey, a także na promie płynącym na Staten Island, przewożącym jednorazowo po 500 pasażerów.
W lutym 2014 r. uczestniczył w Nowym Jorku wraz z miejscowym i bostońskim MSST w ochronie Superbowl XLVIII, podobnie jak w przypadku innych wielkich imprez klasy NSSE.
MSRT zdobył w ich trakcie uznanie zespołu wsparcia taktycznego US Secret Services CAT (Counter Assault Team), profesjonalnie partnerując tej służbie nawet w ramach najbliższego, wewnętrznego pierścienia ochrony prezydenta USA i innych najważniejszych osób.
Operatorzy MSRT biorą udział w misjach antypirackich CTF-151 na Bliskim Wschodzie, tworząc wraz z kolegami z MSST Advanced Interdiction Team USCG, oraz kierowani byli do wsparcia innych operacji US Africa Command (AFRICOM).
SMTC
Formowanie kolejnych specjalistycznych jednostek w Straży Wybrzeża USA przełożyło się na powstanie i rozwój własnego ośrodka szkoleniowego tej formacji, znanego dziś jako Centrum Treningowe Misji Specjalnych. Jego początki wywodzą się z uruchomienia w Port Clinton, w stanie Ohio, gdzie realizowano program szkolenia rezerw 9. Dystryktu USCG, wydziału szkolenia jednostek ochrony portów – PSU Training Detachment (PSU TRADET), przeniesionego w listopadzie 1998 r. w rejon Courthouse Bay wielkiej bazy piechoty morskiej w Camp Lejeune, we wschodniej części Północnej Karoliny.
Latem 2001 r. wydział rozszerzył swe zajęcia o posługiwanie się bronią nieletalną oraz w ramach Fast Boat Center of Excellence rozpoczął treningi doskonalące z zakresu wykorzystania małych, szybkich łodzi podczas antynarkotykowych operacji przechwytujących, szkoląc również zespoły VBSS z US Navy i marines.
Po zamachach z 11 września 2001 r. PSU TRADET zajął się również szkoleniem nowych zespołów MSST.
Nowe zadania, związane z tym poszerzanie kadry instruktorskiej oraz szkolenia międzyagencyjne i międzynarodowe doprowadziły w sierpniu 2002 r. do otworzenia na jego miejsce Coast Guard Special Mission Training Center (SMTC), mającego od 29 lipca następnego roku status centralnego ośrodka edukacyjnego USCG. W 2008 r. został on rowinięty w Joint Maritime Training Center (JMTC), jako wspólny ośrodek szkolenia Straży Przybrzeżnej, marynarki wojennej i piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych, przez który przechodzi rocznie ponad 800 strażników, marines i marynarzy. Instruktorzy pochodzą z wyspecjalizowanych jednostek USCG, zwiadu Marine Force Recon, Navy SEAL, innych jednostek operacji specjalnych, są wśród nich także cywilni „kontraktorzy” o podobnym doświadczeniu z wcześniejszej służby w takich formacjach lub policyjnych oddziałach taktycznych.
Dwutygodniowe przerwy między kursami wykorzystują na doskonalenie sposobu ich prowadzenia oraz własnych umiejętności, które będą przekazywać szkolonym.
JMTC przyjmuje na kursy ochotników ze Straży Wybrzeża, którzy mają już za sobą przynajmniej podstawowe szkolenie wojskowe tej formacji.
Kurs przygotowujący do służby w PSU trwa 12 dni, 10 dla sterników taktycznych klasy A, natomiast kandydaci do służby w LEDET, MSST i DAS MSRT rozpoczynają swą drogę do nich od podstawowego kursu operacji taktycznych BTOC (Basic Tactical Operations Course), który trwa 7–8 tygodni, w tym 40 dni szkoleniowych.
Poza odpowiednim stanem zdrowia, niedopuszczającym m.in. żadnych wad wzroku, czystą kartą kar i dobrą opinią przełożonych, wymagane jest wcześniejsze zaliczenie standardowych norm kwalifikacyjnych z broni krótkiej, karabinka i strzelby gładkolufowej oraz zdanie wstępnego testu sprawności fizycznej, podobnego do stosowanego w FBI. Obejmuje on, niezależnie od płci (do 2011 r. BTOC ukończyły tylko dwie kobiety):
- bieg na 1,5 mili w czasie poniżej 11 minut 38 sekund,
- wykonanie w ciągu minuty 42 przysiadów,
- w takim samym czasie minimum 38 „pompek”,
- sprint na 300 m w czasie do 48 sekund
- oraz wyskok w górę o co najmniej 23 cale.
Organizowany regularnie od 2008 r. BTOC to jeden z najbardziej wymagających kursów USCG, przygotowujący do operacji wysokiego ryzyka z zakresu AI & CT (Advanced Interdiction and Counterterrorism), CQC i pokonywaniu przeszkód technicznych, czyli forsowania wejść („breacherki”).
Pierwsze cztery tygodnie to przede wszystkim ćwiczenia praktyczne z bronią krótką i długą (drills) na strzelnicy w małych grupach po 4 i 8 szkolonych, w obecności kilku instruktorów. W tym czasie nauczane są bardziej zaawansowane niż podczas podstawowego szkolenia wojskowego techniki szybkiego prowadzenia ognia w miejscu, w ruchu, zza przesłon, podczas wchodzenia i schodzenia po drabinach, włączane następnie w taktyczne poruszanie i walkę w ograniczonych przestrzeniach.
Po każdym dniu wieczorem omawiane są różne aspekty przeprowadzonych ćwiczeń.
Druga połowa kursu poświęcona jest na siłowe pokonywanie zamkniętych drzwi i innych przeszkód, współdziałanie i komunikację w ramach małego zespołu szturmowego, aż po kompleksowe ćwiczenia opanowywania obiektów w ośrodku zurbanizowanym marines MOUT.
W czasie kursu uczestnicy poddawani są regularnie ocenianiu na zasadzie go-no go, co oznacza, że niezaliczenie jakiegoś ćwiczenia lub etapu oznacza niedopuszczenie do dalszego szkolenia.
Już w ramach własnych jednostek absolwenci poznają techniki wchodzenia na jednostki pływające z wykorzystaniem specjalistycznego sprzętu oraz rozszerzają umiejętności w jednej z typowych ról w zespole: breachera, medyka, strzelca wyborowego czy łącznościowca, a także uczestniczą w kursach językowych.
Absolwenci BTOC mogą wziąć udział kursie zaawansownego wykorzystania taktycznego małych łodzi (Advanced Tactical Boat Operations) i ochrony antyterrorystycznej (Anti-terrorism Force Protection), a po odsłużeniu co najmniej sześciu miesięcy w LEDET, MSST lub MSRT, w kolejnych kursach w JMTC – np. ci, którzy mają tytuł instruktora USCG w zakresie broni strzeleckiej (SAI – Small Arms Instructor) w dwutygodniowym zaawansowanym kursie instruktorów strzelania AMI (Advanced Marksmanship Instructor Course), a po jego ukończeniu w 14-dniowym kursie instruktorów CQC.
DOG/DSF
Pisząc o specjalistycznych jednostkach amerykańskiej Straży Wybrzeża warto wspomnieć o umieszczeniu przez adm. Allena 20 lipca 2007 r. wszystkich tego typu sił USCG, określonych jako Deployable Specialized Forces, pod jednym dowództwem operacyjnym, niejako na wzór Dowództwa Sił Operacji Specjalnych US SOCOM. Celem tego zabiegu było wypracowanie ujednoliconych systemów i standardowych procedur szkolenia, wyposażenia, planowania i harmonogramowania szybko rozwijających się w odpowiedzi na współczesne zagrożenia specjalistycznych sił, by jak najskuteczniej realizować zadania wspierające dowódców szczebla taktycznego i operacyjnego.
Zebrane siły – łącznie blisko 3000 Coasties – otrzymały wspólną nazwę Deployable Operations Group (DOG). Poza około stuosobowym dowództwem w Arlington, w stanie Wirginia, w skład DOG weszły: MSRT, 12 MSST, dwa TACLET, osiem PSU, regionalne zespoły nurków, trzy National Strike Teams i National Strike Force Coordination Center oraz śmigłowcowa jednostka HITRON.
NST to specjaliści od przeciwdziałania skutkom groźnych wycieków ropy naftowej do morza, uwalniania do niego innych materiałów niebezpiecznych oraz zdarzeń związanych z bronią masowego rażenia, którzy stanowią ważny element zabezpieczający w operacjach pozostałych jednostek i zespołów DSF.
W Coast Guard narodziły się w tym czasie nawet plany dalszej rozbudowy DSF do trzech stuosobowych MSRT, tej samej wielkości 13 MSST oraz dwóch 75-osobowych HITRON. Tymczasem w 2011 r. cięcia budżetowe administracji Obamy zagroziły przyszłości części już istniejących sił, a zwłaszcza pięciu z 12 MSST i utrzymaniu jakości MSRT, ale dzięki interwencji części kongresmenów – którzy argumentowali, że w dobie obecnych zagrożeń wskazane byłoby raczej zwiększenie liczby tych pierwszych do 17, doposażenie ich w śmigłowce i zintensyfikowanie ich szkolenia – USCG uniknęła takich strat.
W kwietniu 2013 r. DOG uległ jednak rozwiązaniu, a skupione w tej grupie siły podporządkowano według miejsca stacjonowania dowódcom obszaru Atlantyku i Pacyfiku.
Tegoroczne plany znacznej redukcji budżetu Straży Wybrzeża przez gabinet Donalda Trumpa znów jednak stawia pod znakiem zapytania przyszłość specjalistów USCG od działań interwencyjnych na morzach.
Broń i wyposażenie DSF
Podstawowe uzbrojenie zespołów szturmowych USCG stanowią 5,56-mm kbk automatyczne M4 firmy Colt z lufą długości 14, 5 cala i ich najkrótsze wersje subkbk Mk 18 CQBR z lufą długości 10,3 cala w razie potrzeby zaopatrzoną w tłumik dźwięku KAC QD, natomiast personel ochrony portów PSU ma do dyspozycji także M4 z 40 mm granatnikami podwieszanymi M203A1 i standardowe kbk M16A2.
Subkbk operatorów wyposażone są zazwyczaj w celowniki kolimatorowe Aimpoint M2 (M68 CCO), Aimpoint Micro-T1 lub holograficzne HWS L3/EOTech 552, 553 (SU-231/PEQ) czy EXPS3-0A (SU-231A/PEQ) oraz wskaźnik laserowy ATPIAL (Advanced Target Pointer Illuminator Aiming Lasers) AN/PEQ-15.
Podczas treningów w kbk montuje się zestawy do strzelania amunicją barwiącą FX Simmunition z charakterystycznymi błękitnymi elementami i magazynkami z przezroczystego polimeru.
Broń krótka to szwajcarsko-niemieckiego pochodzenia pistolety samopowtarzalne SIG Sauer P229R DAK na amunicję .40 S&W, a w mniejszej liczbie używane są także M9 (Beretta M92F) na nabój 9 mm Parabellum.
Dodatkowa broń, wykorzystywana m.in. jako entry-gun/ballistic key, tj. do rozbijania strzałami zawiasów i zamków w drzwiach, to gładkolufowe strzelby powtarzalne typu pump-action Remington M870P kalibru 12, z kolbą składaną.
Strzelcy wyborowi wykorzystują 7,62-mm karabiny samopowtarzalne KAC SR-25 (Mk 11), a snajperzy na pokładach maszyn HITRON także 12,7 mm wielkokalibrowe karabiny wyborowe Barrett M107 do precyzyjnego niszczenia silników łodzi przestępców.
Na tych śmigłowcach oraz własnych łodziach operacyjnych montowane są zasilane taśmowo 7,62 mm ukm M240B, PSU dysponują także km M240G. Uzbrojeniem pokładowym niektórych jednostek pływających wykorzystywanych przez DSF są prócz tego 12,7 mm wkm M2.
Coasties noszą standardowe mundury pustynne, ognioodporne piaskowe, oliwkowe i granatowe kombinezony z nomeksu, czarne dwuczęściowe mundury, specjalne stroje do działań na wodzie Sentinell Series Tactical Operations Dry Suit, ochronne Chemical/Biological Small Boat Anti-Exposure/Dry Suit, a operatorzy MSST i MSRT ostatnio najczęściej nowe USCG Advanced Interdiction Uniform w kamuflażu MultiCam. Do tego hełmy MICH2001 z montażem dla gogli noktowizyjnych PVS-15 NVG lub nowsze Ops Core FAST XP High Cut, w komplecie z aktywnymi ochronnikami słuchu Peltor Comtac lub Liberator III wpiętymi w system łączności (radiostacja Harris Falcon III AN/PRC-152-A Wideband Networking Handheld) oraz goglami lub okularami balistycznymi różnych typów lub maską przeciwgazową M40A1. Tułów chronią kamizelki zintegrowane MARCIRAS (Maritime Combat Integrated Releasable Armor System) lub lżejsze plate-carriery nowszych typów różnych firm.
DSF mają do dyspozycji wiele typów łodzi i kutrów operacyjnych, od 7,6 m TPSB na wyposażeniu PSU, po 19 m szybkie SPC-LE (Special Purpose Craft – Law Enforcement) napędzane trzema silnikami Mercury Marine o mocy 220 kW każdy. Jedne z najpopularniejszych to 7,5-metrowe RHIB-y CB-OTH (Cutterboat – Over the Horizon) MKIII, tj. Zodiaki 733 I/O Interceptor z pojedynczym silnikiem zaburtowym diesla 6LP STZP/STZP2 315 HP, pięcioma miejscami plus stanowiskiem km M240 z intercomem Crew Communications System (ICCS) oraz panelem wyposażonym w nawigację satelitarną GP37 GPS/WAAS i cyfrowy wyświetlacz głębokości RD30. Zespoły przechwytujące mają również takie środki jak drony Northrop Grumman MQ-8 Fire Scout.