Monachium`72. Zaczęło się od masakry…

Atak terrorystyczny w Monachium

W 1972 r. Igrzyska Olimpijskie odbywały się w Monachium. Wśród rywalizujących reprezentacji znaleźli się sportowcy z Izraela. Ich udział w imprezie wcale nie był oczywisty. Od zakończenia drugiej wojny światowej nie minęło jeszcze 30 lat, w narodzie żydowskim wciąż obecna była trauma Holokaustu.

W Izraelu rozgorzała dyskusja na temat tego, czy izraelscy sportowcy powinni uczestniczyć w Igrzyskach odbywających się w kraju, w którym ich ojców i matki spotkało wszystko, co najgorsze, a przede wszystkim eksterminacja i piece krematoryjne. Ostatecznie uznano, że należy jednak wysłać do Niemiec sportowców, a ich udział w imprezie będzie symbolicznym dowodem na to, że plan zniszczenia narodu żydowskiego nie powiódł się. Palestyńscy terroryści wykorzystali obecność Izraelczyków w wydarzeniu, żeby wziąć zakładników i przedstawić żądania. 

5 września 1972 roku nad ranem ubrani w dresy członkowie grupy sforsowali dwumetrowy płot otaczający wioskę olimpijską. Pomogli im niczego nieświadomi amerykańscy sportowcy, którzy wracali po kryjomu do wioski olimpijskiej. Uznali, że ci ludzie w dresach to koledzy, którzy też zabalowali na mieście. Amerykanie poszli w swoją stronę, a arabscy terroryści pobiegli w stronę kwater izraelskich sportowców.

Na terenie wioski olimpijskiej dołączyło do nich troje napastników, w tym dowódcy całej operacji – Luttif Afif (Issa) oraz Jasuf Nazzal (Tony). Issa był inżynierem, doskonale mówił po niemiecku (ukończył studia w RFN), a w wiosce olimpijskiej zatrudniony był jako kucharz. Tony wraz z Mahmudem Es-Safadim (Badran) pracowali jako ogrodnicy.

Pozostałymi członkami grupy byli: Ahmed Chic Thaa (Abu Halla), Afif Ahmed Hamid (Paolo), Chalid Dżawad (Salah), Adnan Al-Gaszej (Denawi) oraz jego kuzyn, Dżamal Al-Gaszej (Samir). 

Oczywiście, wioska olimpijska zawsze jest mocno chroniona, w źródłach można znaleźć informację, że bezpieczeństwa sportowców strzegło 15 tysięcy policjantów, ale to zapewne liczba wszystkich zaangażowanych w ochronę funkcjonariuszy.

Ponadto, gospodarze igrzysk chcieli się pokazać z bardziej „ludzkiej” strony, nie chcieli być kojarzeni z państwem policyjnym, chcieli uniknąć skojarzeń ze spadkiem po III Rzeszy itp., więc nieco rozluźnili zasady bezpieczeństwa. I dokładnie z tego skorzystali palestyńscy terroryści. 

Dlaczego palestyńscy terroryści zaatakowali w Monachium? Przede wszystkim, w Izraelu mieliby znacznie trudniej, z drugiej strony, liczyli na światowy rozgłos i umiędzynarodowienie sprawy. Zabicie 11 osób nie przysporzyło im światowej sympatii, ale pierwotny plan zakładał po prostu wziąć zakładników, negocjować, może nawet doprowadzić do uwolnienia współbraci odbywających wyroki w izraelskich więzieniach, ale przede wszystkim, przypomnieć o cierpieniach Palestyńczyków.

Napastnicy byli zamaskowani, nie planowali akcji samobójczej, chcieli przeżyć zamach. Później okazało się, że grupa prowadziła także rozpoznanie w innych europejskich miastach, ale ostatecznie wybrano Monachium.

Niemieckie władze otrzymywały sygnały o możliwości przeprowadzenia akcji przez szeroko pojętych przeciwników Izraela, ale zostały one zignorowane. 

Grupa „Czarny Wrzesień”

Co wiadomo o grupie, która zbezcześciła Igrzyska? Jej nazwa „Czarny Wrzesień” ma źródła w wydarzeniach, które miały miejsce w Jordanii we wrześniu 1970 roku. Właśnie wtedy Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP) podjęła próbę zorganizowania państwa palestyńskiego na terenach należących do Jordanii.

Na wschodnim brzegu Jordanu znajdowały się liczne obozy uchodźców palestyńskich, u których OWP miała silne wsparcie. We wrześniu 1970 r. w palestyńskich obozach uchodźców wojsko podporządkowane królowi Husajnowi I dokonało krwawej pacyfikacji, zginęły tysiące ludzi. Strona palestyńska mówiła o 20 tysiącach zabitych, jordańska podaje liczbę półtora tysiąca. Masakra uchodźców stała za nazwą grupy, której pierwotnym celem była zemsta na jordańskim rządzie.

Grupa liczyła kilkaset osób. Została zorganizowana przez członków Al-Fatah, organizacji kierowanej przez Jasira Arafata, początkowo jako jej ukryta komórka. Wśród jej członków znaleźli się terroryści z różnych grup. Byli tam zarówno radykalni fedaini, jak i studenci. Niewielkie komórki działały nie tylko na Bliskim Wschodzie, ale także w Europie.

Przeczytaj także: Służby specjalne – czy są atrakcyjnym miejscem pracy dla młodych Polaków? >>

Ich członkowie najczęściej długi czas przebywali w krajach, w których działali, i dobrze orientowali się w lokalnej specyfice, znali język i potrafili wtopić się w otoczenie. Pierwszą akcją terrorystyczną grupy znanej jako „Czarny Wrzesień” był udany zamach na premiera Wasfiego Al-Tala, będącego prawą ręką króla Jordanii.

Kolejna akcja – atak na ambasadora Jordanii w Londynie 15 grudnia 1971 roku – zakończyła się niepowodzeniem. 8 lutego 1972 roku członkowie grupy wywołali eksplozję w hamburskiej fabryce, która produkowała sprzęt elektromagnetyczny dla Izraela, a kilka miesięcy później, 9 maja, terroryści uprowadzili samolot belgijskiej linii lotniczej Sabena, lecący z Brukseli do Tel-Awiwu.

Organizacja działała na tyle sprawnie, że udało jej się wprowadzić trójkę swoich członków na teren wioski olimpijskiej. Dzięki temu terroryści nie tylko znali rozkład budynków, zdobyli klucze do mieszkań izraelskiej ekipy, ale mogli także, przebrani za robotników, prowadzić obserwację, ustalić rodzaj i liczbę ochrony, newralgiczne miejsca itp.