Włoska alternatywa

Po II wojnie światowej zakłady Pietro Beretta SpA z Gardone Val Trompia w Brescii rozpoczęły wytwarzanie pierwszych karabinów wojskowych, przede wszystkim na użytek włoskich sił zbrojnych, od samopowtarzalnych Garandów M1 na licencji amerykańskiej.

W 1961 r. broń ta ustąpiła na liniach produkcyjnych opracowanym dwa lata wcześniej, krajowym karabinom Beretta BM59. Podobnie jak amerykański M14, była to jednak tylko unowocześniona wersja poprzednika na nowy nabój 7,62 mm NATO, zasilana z wymiennego magazynka na 20 nabojów, z możliwością prowadzenia ognia seriami.

Beretta sprzedała duże partie takich karabinów m.in. do Etiopii, Libii, Maroka, Indonezji oraz Nigerii, przez lata oferowane były też za pośrednictwem firmy Springfield Armory na amerykański rynek cywilny, gdzie ceniono je za wysoką jakość i precyzję wykonania.

Fiasko włoskich zabiegów o uruchomienie licencyjnej produkcji 5,56 mm M 16 w 1970 r. zaktywizowało Berettę, która natychmiast przedstawiła propozycję własnego systemu tego kalibru, oznaczonego AR 70/.223. Miejscowe siły zbrojne zamówiły jednak wówczas małokalibrowe karabinki Beretty tylko dla piechoty morskiej oraz jednostek specjalnych armii, marynarki i karabinierów, niewielka partia znalazła się prócz tego w arsenale policyjnych antyterrorystów z NOCS.

Produkowane od 1971 r., poza 20 000 egz. na rynek wewnętrzny, zostały sprzedane w liczbie 5000 szt. Malezji i w mniejszych seriach eksportowane do Burkina Faso, Jordanii, Lesotho, Libanu, Maroka oraz Zimbabwe, a także na amerykański rynek cywilny.

Po 1979 r., gdy nabój 5,56 mm x 45 został przyjęty jako standard NATO, włoskie ministerstwo obrony podjęło decyzję o rozpoczęciu powszechnej wymiany starych 7,62 mm BM59 na broń małokalibrową, na którą wybrano zmodernizowany system broni Beretty AR 70/90 (na lata 90.), na ulepszoną amunicję 5,56 mm z belgijskim pociskiem SS109. W bliżej nieokreślonych ilościach karabinki te trafiły do Jordanii, Lesotho, Paragwaju i Malezji, do współpracującego z Włochami pododdziału z Malty, a ostatnio także do policji Hondurasu, Meksyku oraz Egiptu.

Najnowszy kbk Beretty rozwijany był od 2004 r. w ramach włoskiego systemu żołnierza przyszłości (Soldato Futuro), jako następca AR-70/90. Pierwsze drewniane modele pokazano jeszcze w 2005 r., ale znacznie od nich odbiegające prototypy, wraz z nowym 40 mm granatnikiem GLX 160, zostały zaprezentowane publicznie dopiero trzy lata później, na paryskiej wystawie Eurosatory, pod nazwą ARX160, a w dojrzałej wersji produkcyjnej na londyńskich targach DESI 2009.

Już w marcu 2009 r. armia włoska oficjalnie zaakceptowała po drobnych modyfikacjach nową broń – pierwsza partia 1600 egzemplarzy została przekazana do jednostek, w tym uczestniczących w operacji ISAF w Afganistanie, gdzie użytkownicy poddali je kolejnym wnikliwym ocenom praktycznym.

Czytaj też: Włoska robota >>>