STRIKE ONE

Równie interesujące, co konstrukcja tego pistoletu, jest jego rosyjsko-włoskie pochodzenie, o niezbyt jednak jasnych początkach. Oficjalną premierę światową miał w marcu 2012 r. podczas międzynarodowych targów wystawienniczych IWA w Norymberdze.

Zaprezentowała go nowa firma Arsenal Firearms Group of Companies, przedstawiająca się jako „pierwsze prawdziwe 50/50 joint-venture między Rosją a krajem zachodnim, w dziedzinie broni strzeleckiej, od zakończenia Zimnej Wojny”. Jej założycielami są Włoch Nicola Bandini, dziennikarz-bronioznawca i po trosze projektant broni oraz mieszkający w Paryżu były obywatel Ukrainy, rosyjski biznesmen Dmitrij Strieszinskij, będący od pięciu lat właścicielem małej wytwórni miniatur broni palnej w Moskwie (tradycje rękodzielniczego wytwarzania w Rosji takich, często bogato zdobionych, działających miniatur, z przeznaczeniem na wyszukane prezenty, m.in. w zakładach w Iżewsku i Tule, sięgają początków XIX wieku).

Jak głoszą reklamowe prezentacje Arsenal Firearms, idea powołania do życia firmy narodziła się w wyniku spotkania wspomnianych panów w 2011 r. oraz połączenia 30 lat doświadczenia włoskiego gunwrittera i projektanta broni z – równie długą – pasją kolekcjonera broni i specjalisty od tworzenia jej zminiaturyzowanych kopii z Rosji. Prawdopodobnie poznali się po tym, jak kierowana przez Bandiniego agencja PR Antiga Arabia z siedzibą w Abu Dabi (ZEA) zajęła się w 2010 r. reklamą moskiewskiej „Miniatures Arsenal”. Ta ostatnia weszła w skład debiutującej oficjalnie na IWA 2012 Grupy Arsenal Firearms wraz z fabryką Zanotti 1625, oferującą ekskluzywną broń myśliwską. 

Na zorganizowanej wówczas konferencji prasowej Nicola Bandini opowiedział, że pracując od lat jako publicysta specjalizujący się w tematyce broni strzeleckiej obmyślił koncepcję nowego pistoletu, którą udało mu się zrealizować dzięki współpracy z Dmitrijem Strieszinskim, w porozumieniu z Massimo Tanfoglio. Nie wiadomo dokładnie, czy ten właściciel znanej włoskiej firmy Fratelli Tanfoglio S.N.C., produkującej duży wybór pistoletów bojowych i sportowych, został inwestorem, członkiem zarządu Arsenal Firearms czy partnerem dwóch bardziej eksponowanych założycieli, ale nowe przedsiębiorstwo mieści się we Włoszech w tej samej miejscowości Gardone Val Trompia (Brescia), co jego fabryka, a właśnie w zakładach Tanfoglio przygotowano prototypy Strike One na IWA 2012. Niezbyt jasna pozostaje natomiast kwestia, kto jest faktycznym konstruktorem (nie tylko autorem koncepcji) tego pistoletu. Według źródeł rosyjskich, powołujących się na Strieszinskiego, jest to dzieło zespołu z biura projektowego jego wytwórni miniatur, dysponującej olbrzymimi zbiorami rysunków konstrukcyjnych historycznej i współczesnej broni z całego świata, których studiowanie oraz wykorzystywanie do precyzyjnego kopiowania po przeskalowaniu zapewniło doświadczenie, zachęcające do wejścia na rynek prawdziwej broni.

Podczas projektowania nowatorskiego pistoletu samopowtarzalnego korzystano z rad i opinii przedstawicieli formacji specjalnych rosyjskich resortów siłowych, a szczególnie zaangażowany w konsultacje był jeden z aktywnych oficerów jednostki kontrterrorystycznej „Alfa” (Zarząd A CSN FSB), którego sugestie miały największy wpływ na zasadniczy projekt tej broni. Prace nad pistoletem szły na tyle szybko – według Arsenal Firearms trwały, dzięki wykorzystaniu nowoczesnych komputerowych programów do projektowania i wirtualnego testowania, zaledwie  trzy miesiące – że jesienią 2011 r. Dmitrij Strieszinskij zapowiedział jego pojawienie się, a już w styczniu 2012 r. wicepremierowi Rogozinowi, wizytującemu wytwórnię broni strzeleckiej w Iżewsku, zaprezentowano pod nazwą Striż (ros. jerzyk zwyczajny, łac. apus apus – mały ptak wędrowny, jeden z najszybszych w Europie) czwarty prototyp, jako dzieło nowej, rosyjskiej firmy, w której Bandini miałby być tylko współzałożycielem i udziałowcem. Na jej rosyjskojęzycznej stronie nadal widnieje: „Pistolet Striż opracowany przez rosyjską kompanię Arsenal Firearms. Produkcja pistoletów Striż będzie odbywać się nie tylko w Rosji, ale i w innych państwach, aby zapewnić możliwość dostarczania ich na różne rynki i dla różnych użytkowników, biorąc pod uwagę ograniczenia prawne różnych krajów”. 

Zaprzyjaźniony z Bandinim inny włoski dziennikarz zajmujący się bronią, Pierangelo Tendas, stanowczo protestował na różnych forach przeciwko nazywaniu nowego pistoletu rosyjskim. Według niego twórcą tej broni jest Nicola Bandini, a Strieszinskij tylko inwestorem, który jako pierwszy pokazał publicznie włoski pistolet w związku z jego testowaniem oraz przygotowaniem w Rosji linii składania produkowanych we Włoszech części, w nadziei na zamówienia ze strony miejscowych władz. Tymczasem źródła rosyjskie podawały, że prototypy zostały wyprodukowane w moskiewskich zakładach Arsenal Firearms (adres ul. Armii Sowieckiej 2, zbieżny z Centralnym Muzeum Sił Zbrojnych) i tam też poddane testom. Na zdjęciach z pokazu w Iżewsku i kolejnych miały one naniesione na zamku nazwę Striż, pisaną cyrylicą, a na dole chwytu napis Made in Russia. W marcu 2012 r. pojawiły się w końcu wyjaśnienia, oficjalnie godzące obie wersje wydarzeń. Strike One rozwijany jest krok po kroku w obu krajach w tym samym czasie, a wszystkie patenty zostały złożone pod nazwiskami Nicola Bandini i Dimitry Streshinskiy. Pistolety będą produkowane niezależnie w dwóch miejscach: jako AF-1 Strike One w zakładach Tanfoglio w Gardone Val Trompia na rynki cywilne i dla służb w państwach zachodnich oraz jako Striż w moskiewskich zakładach, na rynek rosyjski, krajów WNP i Azji. Obie wytwórnie mają autonomiczne i niezależne działy badawczo-rozwojowe. Zupełnie nieprawdziwe były pojawiające się czasem informacje o trzecim miejscu produkcji w Austrii, gdyż w tym kraju Arsenal Firearms posiada jedynie biuro wspomagające kontakty między filią włoską a rosyjską.

Faktycznie główny patent dotyczący rosyjsko-włoskiego pistoletu (EP2603764 (A1) Handgun with a locking device – opublikowany 19 czerwca 2013 r., po zgłoszeniu 14 września 2012 r., data zgłoszenia priorytetowego: 20 września 2011 r.) zawiera nazwiska obu założycieli firmy, jednak dwa pozostałe i to nieco późniejsze, które chronią konstrukcję mechanizmu spustowego i przycisku zwalniania magazynka, należą do Strieszynskiego i Aleksandra Rezcowa, co sugeruje większy wkład praktyczny strony rosyjskiej w projektowanie szczegółowych rozwiązań tej broni. 

Następuje odryglowanie układu lufa-zamek, dzięki czemu ten ostatni zyskuje możliwość kontynuowania ruchu do tyłu, w trakcie którego usuwa łuskę z komory nabojowej. Gdy wracając pod wpływem sprężyny powrotnej domknie komorę nabojową (po wprowadzeniu do niej nowego naboju z magazynka), zaczyna popychać lufę do przodu. Ta pociąga ze sobą rygiel, który przesuwając się swą krzywką po osi głównej szybko unosi się, wchodząc w gniazda ryglowe zamka – zanim zamek z lufą pokonają ostanie milimetry do krańcowego, przedniego położenia, znów są połączone ryglem w jeden zespół.

Opis działania tak nietypowego rozwiązania brzmi o wiele bardziej skomplikowanie niż jego rzeczywiste, proste i szybkie działanie. Niespecjalnie trudniejsza od strony technologicznej, niż w przypadku innych pistoletów, wydaje się w dzisiejszych czasach także produkcja współdziałających w jego ramach części. Odejście od najpopularniejszego ryglowania z przekaszaniem lufy w płaszczyźnie pionowej przyniosło natomiast kilka wartych tego zachodu plusów konstrukcyjnych, które przekładają się na walory użytkowe. Prostoliniowy ruch lufy wymaga mniej miejsca, co w połączeniu z niewielkim rozmiarowo bijnikowym mechanizmem uderzeniowym pozwoliło ułożyć lufę bardzo nisko nad chwytem. AF-1 zajął pod tym względem pierwsze miejsce wśród 9-mm pistoletów samopowtarzalnych w swojej klasie, przebijając Glocka, a nawet Steyra M-A1/L-A1 i Caracala, z wynikiem zaledwie 12 mm od osi podłużnej lufy do szkieletu (dla porównania: Caracal F – 18 mm, Glock – 20 mm, HK USP – 32 mm, Beretta M94 i PX4 – 34 mm). Ponieważ węzeł ryglowy znajduje się przed komorą nabojową lufy, a jej tył nie obniża się podczas cyklu przeładowania, możliwe stało się również wyższe osadzenie mechanizmu spustowego, co dodatkowo zbliża wysokość ujęcia broni do linii zespołu zamka z lufą. To wszystko sprzyja lepszej kontroli i spokojniejszemu zachowaniu się broni w czasie szybkiego strzelania, a przede wszystkim zmniejszeniu podrzutu oraz szybszemu powrotowi wylotu lufy na cel. Według pomiarów firmowych kąt podrywania lufy podczas strzałów amunicją 9 mm Parabellum wynosi w przypadku Strike One, w rękach profesjonalnego strzelca, średnio 10°, podczas gdy w Tanfoglio Force – 14°, Glocku 17 – 15,5°, Berettcie M98FS i PX4 Compact – 16,5°, Caracalu – 17,5°, a HK USP – 18°. Sprzyja temu także krótki ruch odryglowania i zaryglowania oraz znacznie mniejsza masa wertykalnie przemieszczających się wówczas elementów – tylko małego rygla, a nie całej lufy. W efekcie uzyskano stosunkowo krótki cykl operacyjny, od naciśnięcia na spust do powrotu lufy na cel, według tych samych badań rzędu 0,045–0,046 ms (Caracal F – 0,046 ms, G 17 – 0,052 ms,  USP – 0,057 ms, Beretta PX4 Compact – 0,060 ms, M98FS – 0,061 ms, Tanfoglio Force – 0,077 ms). Wraz z szybko działającym bijnikowym mechanizmem spustowo-uderzeniowym umożliwia to osiągnięcie wysokiej szybkostrzelności. W rosyjskich doniesieniach z testów pierwszych prototypów Striża podawano, że jego szybkostrzelność teoretyczna sięgnęła 450–500 strzałów na minutę, a więc poziomu bliższego pistoletom maszynowym niż samopowtarzalnym. Na rosyjskich filmach strzelec IPSC opróżniał zaś szybkim ogniem 17-nabojowy magazynek w 4,6 sekundy. Powyższe osiągnięcia nie będą wyraźnie zauważalne dla przeciętnych użytkowników lub już po niewielkiej liczbie strzałów, ale sportowi strzelcy od konkurencji dynamicznych i profesjonaliści strzelający bojowo po bliższym poznaniu tego nowego pistoletu, mierzonym ilością wystrzelonych pocisków, na pewno dostrzegą zalety wynikające z opisanych cech. Nawet średnio wprawny strzelec powinien natomiast od razu poczuć, że Strike szybko wraca na cel, pozwalając na oddanie kolejnego kontrolowanego strzału w krótszym czasie, niż w przypadku wielu innych pistoletów. 

Pięciocalowa lufa AF-1 kuta jest na zimno z wysokiej jakości stali 36-NCDA i podobnie jak zamek, rygiel oraz oś główna, zabezpieczona antykorozyjnie oraz utwardzona powierzchniowo do 75 HRC azotowaniem. Według producenta żywotność tych części wynosi co najmniej 50 000 strzałów. Warto zaznaczyć, że zastosowany sposób ryglowania zapewnia 30-krotnie większą powierzchnię styczną między lufą a – za pośrednictwem rygla – osią główną i szkieletem, niż w przypadku pistoletów, których przekoszona lufa po wyjściu z opór ryglowych w zamku opiera się na takim lub podobnym elemencie zazwyczaj tylko jednopunktowo swą brodą. Dzięki temu prowadzona jest pewniej i dokładniej, mniejsze, bo rozłożone, są też obciążenia części. Położenie lufy względem zamka dodatkowo stabilizuje to, że podczas przeładowania przesuwa się on nie tylko po szynach szkieletu, ale także listwami uformowanymi wzdłuż wewnętrznych załamań między jego górną a bocznymi ściankami (od gniazda ryglowego w kierunku przedniego zakończenia zamka) po górnych występach bocznych ramion obniżonego rygla. Powyższe rozwiązania konstrukcyjne powinny pozytywnie wpływać na celność pistoletu, co potwierdzają testy firmowe, w trakcie których zamontowany w uchwycie Strike One nie przekraczał rozrzutu w granicach trzech cali ze stu jardów. Trzeba przyznać, że jest to świetny wynik i chociaż nie przekłada się to tak dokładnie na skupienie podczas strzelania bojowego na realnych dystansach, a nawet sportowych strzelań dynamicznych, to wysoka celność zawsze pozostaje pożądaną cechą. Dzięki tylko liniowemu poruszaniu się lufy na krótkim odcinku zbędne okazało się dodawanie jej wydłużonej rampy klasycznego wślizgu nabojowego. Cofnięta lufa znajduje się tak blisko wysoko wprowadzonego magazynka, że najwyżej położony w nim nabój dosyłany jest bezpośrednio do komory nabojowej, co pozwala zmniejszyć zagrożenie przypadkami nieprawidłowego wprowadzania kolejnych naboi do lufy, blokowania się ich i deformowania pocisków. Pod lufą umieszczona jest sprężyna powrotna o prostokątnym, płaskim przekroju, na żerdzi opartej tylnym końcem o dolną część pierścieniowego występu na lufie.

Zamek o pudełkowej formie ma charakterystyczne obniżenie przedniego odcinka, na wysokości między oknem wyrzutowym a muszką – górna ścianka ma tam też mniejszą grubość. W ten sposób nie tylko zmniejszono nieco masę zamka, ale i przy okazji nadano pistoletowi charakterystyczny, rozpoznawalny profil. Boczne ścianki mają w przedniej i tylnej części po osiem głębokich nacięć, zapewniających pewne uchwycenie zamka podczas przeładowania, natomiast prezentowany w Rosji wariant Striża pod nazwą Specnaz miał dodatkowo na górnej powierzchni, między szczerbinką a oknem wyrzutowym, głębokie kratkowanie, które miało ułatwiać cofnięcie zamka przez oparcie tym odcinkiem o dowolną krawędź (kaburę, pas, inny element oporządzenia, but, framugę, itp.) podczas procedury awaryjnej obsługi broni jedną ręką. Okno wyrzutowe łusek może wydawać się w tym pistolecie nieduże i faktycznie zostało zminimalizowane do wymiarów wystarczających do zapewnienia prawidłowej ich ekstrakcji. Nie oznacza to jednak, że może to być przyczyną zacięć, o ile korzysta się z odpowiedniej amunicji – po prostu popularność pistoletów, w których okno wyrzutowe służy, wzorem SIG-a P220, także do ryglowania z prostopadłościennym blokiem komory nabojowej (Glock, HK USP itp.) przyzwyczaiła do widoku okna wyrzutowego zajmującego znacznie większą powierzchnię na bocznej i górnej powierzchni zamka. Jak będzie, pokażą doświadczenia z szerszego użytkowania

AF-1 w dłuższym okresie, na razie można jedynie zarzucić, że mniejsze okno w zamku nie zapewnia tak łatwej i szybkiej kontroli wzrokowej stanu broni podczas dynamicznego działania, jak te wielkie. Małe i dobrze spasowane z lufą okno wyrzutowe to natomiast mniejsze narażenie na zapylenie lub inne zanieczyszczenie wnętrza pistoletu od tej strony. Budowę zamka w Strike One cechuje zaś przy okazji solidne wzmocnienie okolic komory nabojowej. W zamku zostały zamontowane mechaniczne metalowe przyrządy celownicze z białymi punktami, ułatwiającymi ich zgrywanie przy niskim poziomie oświetlenia: regulowana w poziomie muszka z pojedynczym punktem oraz stała szczerbina z dwoma punktami. Szczerbina stanowi jeden element (wymienny) z płytką zamykającą od tyłu zamek, co ogranicza możliwość zastąpienia jej inną niż firmowe (w ofercie m.in. celownik Micro-Dot). Wyraźnie widać tu naśladownictwo rozwiązania zastosowanego w pistolecie Caracal, powtórzonego w rosyjskim GSz-18, co tak na marginesie wcale nie dziwi:

N. Bandini opisywał Caracala już w 2007 r., producent tej broni z ZEA figuruje na referencyjnej liście Partners&Customers, kierowanej przez Bandiniego agencji PR Antiga Arabia z siedzibą w tym samym kraju, firma Tanfoglio jest wyłącznym importerem pistoletów Caracal we Włoszech, a tuż przed pojawieniem się Striża weszły one na deski kreślarskie rosyjskiej Miniatures Arsenal, w ramach przygotowywania ich małoskalowych kopii.

Zamek osadzony jest w szkielecie z tworzywa sztucznego, z bardzo dobrze wyprofilowanym chwytem, którego powierzchnie określane są ze względu na różnorodne ukształtowanie, polepszające pewność ujęcia, jako 3D.

Zadbano m.in. o takie szczegóły jak podcięcia-zagłębienia dla komfortowego układania palca wskazującego na język spustowy (po obu stronach chwytu) oraz podłużne występy nad spustem, pełniące funkcję półeczek ułatwiających oparcie tegoż palca w odpowiednim miejscu, gdy nie strzelamy, a nawet poprzeczne karbowanie osłony spustu, dla tych strzelców, którzy kładą tam palce dłoni podtrzymującej pistolet. Użyty do produkcji szkieletu „Superpolimer” to elastomer o dużej wytrzymałości, z domieszką włókna szklanego i węglowego, oferowany w kolorach: czarnym (Ordnance black), zielonym, piaskowym i jasnoszarym. Część wlotowa na dole chwytu jest od wewnątrz uformowana w rozszerzający się ku krawędziom sposób, na kształt stosowanych w pistoletach sportowych mini „lejków”, co ułatwia szybkie wprowadzanie magazynków do broni. Z glockowskim podcięciem z przodu, zostawiającym miejsce do zaczepienia palcami o wysuniętą część dna magazynka, gdy trzeba wspomóc jego odłączenie oraz z otworem w tylnej ściance na zaczep „smyczy”. Szkielety pistoletów prezentowanych na IWA 2012, w ówczesnych materiałach reklamowych i pierwszych Striżów, kończyły się w tylnej części nad chwytem prawie równo z zamkiem. Kolejne rosyjskie otrzymały wymienne grzbiety chwytu z wydłużonym „ogonem” poza linię zamka, osłaniającym wierzch dłoni dzierżącej pistolet, natomiast oferowane obecnie przez włoskiego producenta mają jednolity chwyt z takim przedłużeniem szkieletu nad nim, z wąskim wspornikiem wzmacniającym, którego obecności jednak praktycznie się nie wyczuwa nawet gołą dłonią. Przednia część szkieletu została od dołu uformowana w powszechną obecnie, uniwersalną szynę typu Picatinny, do montażu różnych akcesoriów, począwszy od oświetlenia taktycznego lub laserowego wskaźnika celu.

Wewnątrz górnej części szkieletu osadzony jest za pomocą dwóch poprzecznych kołków, równy dwóm trzecim jego długości wsad z wytrzymałej mechanicznie i odpornej termicznie stali chromowo-molibdenowej (42CrMo4). Stanowi on wzmocnienie szkieletu, przejmujące dużą część obciążeń przy strzale oraz ramę łączącą części mechanizmu spustowego, podpierającą lufę i utrzymującą oś główną – wysuwany na prawo kołek demontażowy. Górne krawędzie wsadu pełnią także funkcję długich prowadnic dla zamka. Mechanizm spustowy działa podobnie jak w Glocku, ale zamiast zabezpieczenia w formie dwudzielnego spustu zastosowano rozwiązanie (patent nr WO2013093571 A3 zgłoszony 23 grudnia 2011 r., opublikowany 22 sierpnia 2013 r.) z wygodniejszym jednolitym językiem spustowym, a funkcję bezpiecznika spustowego przejęła dźwignia pośrednia w jego wnętrzu, przed osią spustu, podparta w górnej części od przodu własną sprężyną. Przypadkowy, lekki nacisk na spust lub jego inercyjny skok przy wstrząsie nie uruchamiają jeszcze szyny spustowej i nie grozi to oddaniem strzału. Najpierw konieczne jest dociśnięcie spustu do dźwigni pośredniej, następnie ich obu, a dopiero wówczas zęby w górnej, ukrytej w szkielecie części języka spustowego zahaczają o poprzeczną oś tej dźwigni, co umożliwia jego dalszy ruch, aktywujący połączoną z nimi szynę. Tylny koniec szyny przesuwa działające w płaszczyźnie poziomej ramię zaczepu bijnika (częściowo napiętego już przez zamek), przesuwając go do skrajnego tylnego położenia i zwalniając następnie w ramach jednego ruchu, a także unosząc na ostatnim etapie blokadę bezpiecznika automatycznego w zamku. Zwolniony bijnik uderza grotem iglicy w spłonkę naboju w lufie, inicjując strzał i w jego wyniku cykl automatycznego przeładowania broni. Przy tym wszystkim spust pracuje płynnie, bez wyraźnej dwustopniowości – odcinek jałowy wybiera się łatwo, po czym niejako od razu wyczuwa właściwy opór, w opisach podawany jako 1,85 kg, ale przez pierwszych użytkowników oceniany nawet na 2,3 kg. Rewers mechanizmu spustowego AF-1 jest zbliżony do Glocka, co przy mniejszej sile spustu pozwala osiągnąć wysoką szybkostrzelność praktyczną.

Części tego mechanizmu wykonane są ze stali. Wstępne napięcie bijnika jest sygnalizowane podobnie jak w Waltherze P99 lub chorwackim HS9/XDM, wysunięciem się jego końca z tylnej ścianki zamka, co można stwierdzić wzrokiem lub dotykiem. Po opróżnieniu magazynka zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu na zaczepie, z którego może zostać zwolniony przez dalsze odciągnięcie ręką lub naciśnięciem ergonomicznie ukształtowanej i umieszczonej dźwigni po lewej stronie szkieletu, na styku z zamkiem.

Strike zasilany jest z pojemnych, stalowych magazynków dwurzędowych włoskiej firmy Mec-Gar, zakończonych polimerowym denkiem. Utrzymywane są w gnieździe zatrzaskiem, który może być zwolniony przez przyciśnięcie jednego z dwóch zakończeń, wystających z lewej i prawej strony chwytu – ma on bowiem postać odpowiednio ukształtowanego, poprzecznego kołka, podpartego płaską sprężyną (pusty magazynek wypada swobodnie z chwytu, pod wpływem siły ciężkości). To bardzo proste oraz łatwe do demontażu rozwiązanie zostało opatentowane (patent nr WO2013093570 A1 zgłoszony 23 grudnia 2011 r., opublikowany 27 czerwca 2013 r.) i opisywane jest przez firmę Arsenal Firearms jako jedna z zalet pistoletu AF-1, ale budzi największe wątpliwości, gdyż dość łatwo o przypadkowe zwolnienie magazynka przez wewnętrzną część ściśle obejmującej chwyt dłoni, po przeciwnej stronie do kciuka (zwłaszcza w rękawiczce). W związku z tym producent

„w standardzie” dostarcza drugi przycisk zatrzasku magazynka, który wystaje tylko na jedną stronę (zamontować go można zarówno z prawej, jak i lewej strony szkieletu).

Już na IWA 2012 pokazano obok standardowych pistoletów „karabinkowy zestaw konwersyjny” pod nazwą LRC (Long Range Conversion), na który składała się wydłużona do 30 cm, wystająca z zamka lufa z wzdłużnym rowkowaniem dla zmniejszenia masy, a jednocześnie zwiększenia powierzchni oddawania ciepła oraz nasuwanej na szynę szkieletu aluminiowej obudowy, sięgającej do 3/4 lufy, z czterema uniwersalnymi szynami na obwodzie do montażu celowników optoelektronicznych, oświetlenia taktycznego, dwójnogu i innych akcesoriów (wspólny patent D. Strieszinskiego i N. Bandiniego nr WO 2013132291 A1 – Mounting assembly, firearm assembly and kit z 8 marca 2012 r., opublikowany 12 września 2013 r.). Tymczasem w Rosji zaprezentowano Striża w udanym, lekkim zestawie konwersyjnym K-POS G2 izraelskiej firmy FAB Defense, ze składaną kolbą i chwytem przednim, sprawdzonym już w użyciu z innymi popularnymi pistoletami. Rosjanie testowali także dwa warianty Striża-Specnaz z wystającą poza zamek końcówką lufy przystosowaną do szybkiego mocowania firmowego tłumika dźwięku, w tym jeden z możliwością prowadzenia ognia także seriami, po przestawieniu przełącznika umieszczonego po lewej stronie szkieletu, nad tylną częścią chwytu, z położenia „OD” (ros. odinocznyj ogoń – ogień pojedynczy) na „AWT” (ros. awtomaticzieskij). Deklarowali również, że Striże są przystosowane do strzelania silniejszą amunicją 9 mm o indeksach 7N21 i 7N31, ale na razie brak wiarygodnych i ostatecznych wyników badań, które potwierdziłyby, czy nie odbywa się to kosztem zmniejszenia żywotności broni. Oprócz tego na moskiewskiej wystawie Arms&Hunting 2013 pojawił się Striż na amunicję sportową .22 LR, a Arsenal Firearms zapowiada wersje na naboje 9×21 IMI, .357SIG, .40 S&W oraz bardziej kompaktowy wariant Strike One „Combat”, z lufą skróconą do 110 mm (dł. całkowita 190 mm, wysokość 120 mm, masa 700 g), z magazynkiem na 13 nabojów. We wrześniu 2013 r. Włosi zaanonsowali na paryskich targach MILIPOL przygotowywanie w tym roku wariantu na szkielecie ze stopu aluminiowo-cynkowego Ergal (7075-T6) stosowanego do produkcji m.in. szkieletów pistoletów firmy Beretta. Ma on zwiększyć masę AF-1 o około 140 g, a jako cięższy, sztywniejszy i podatniejszy na warsztatowe modyfikacje trafić w gusta głównie strzelców IPSC, o ile nie zrazi ich cena pistoletu w okolicach 4000 USD (z polimerowym szkieletem: 700–800 USD). Polski dystrybutor, lubelska firma VISMAG, oferuje pierwsze Strike One produkcji włoskiej w cenie 3200–3700 zł, a niedługo również kabury do nich firm Hoeppner&Schumann oraz Bladetech. W Polsce te spore pistolety przeznaczone są – tak jak generalnie te z włoskiej wytwórni – na rynek cywilno-sportowy, choć podobno w Gardone Val Trompia wypróbowywali je już także przedstawiciele kilku służb specjalnych, które zastrzegły sobie jednak na razie anonimowość. W Rosji już we wrześniu 2012 r. przedstawiciele władz i sił zbrojnych sugerowali, że Striż mógłby zostać włączony do programu modernizacyjnego armii „Ratnik”, jako następca starych pistoletów Makarowa (PM) oraz wprowadzonych w 2003 r. PJa, ale szczególne zainteresowanie budzi wśród tamtejszych formacji specjalnych. Na razie jest oficjalnie testowany m.in. w federalnym instytucie badawczym FGUP CNIIToczMasz, a także przez Wydział Broni Artyleryjskiej oraz Zamówień Techniki i Uzbrojenia Głównego Dowództwa Wojsk Wewnętrznych, jako potencjalny przyszłościowy pistolet bojowy przynajmniej dla jednostek elitarnych.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!