Commando Garud

Zdjęcia: IAF, Tar21Operator

Indyjskie Siły Powietrzne (IAF)

Historia Indyjskich Sił Powietrznych rozpoczęła się 8 października 1932 roku w Indiach Brytyjskich, kiedy to grupy indyjskich lotników wspierały Royal Air Force. W czasie II wojny światowej lotnictwo indyjskie, dysponujące 7 eskadrami, walczyło z Japończykami na terenie Birmy i Tajlandii, za co w dowód uznania król brytyjski Jerzy VI nadał im przedrostek „Królewskie”.

W 1947 roku Indie uzyskały niezależność od Imperium Brytyjskiego i zostały podzielone na nowe państwa, hinduską Unię indyjską oraz muzułmańskie Dominium Pakistanu, zaś zasoby sił powietrznych podzielono między nowo powstałymi krajami wzdłuż linii geograficznego podziału. Podział ten stał się początkiem trwającego do dziś konfliktu między Indiami a Pakistanem o kontrolę nad spornymi prowincjami, takimi jak Dżammu i Kaszmir. Kiedy w 1950 roku Indie stały się republiką, przedrostek „Royal” został usunięty z Indyjskich Sił Powietrznych i zaczęła obowiązywać nazwa Indian Air Force (IAF).

Dziś Indyjskie Siły Powietrzne pod względem zarówno ogólnej liczby statków powietrznych, jak i samolotów bojowych i transportowych stanowią czwartą siłę militarną na świecie po siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych, Rosji i Chin. Dowództwo Generalne IAF mieści się w Nowym Delhi i podzielone jest na pięć regionalnych dowództw operacyjnych (centralne w Prajagradź, wschodnie w Shillong, południowe w Trivandrum, południowo-zachodnie w Gandhinagar i zachodnie w Nowym Delhi) oraz dwa dowództwa funkcjonalne (Dowództwo Treningu i Szkoleń z Akademią Lotniczą w Dundigal oraz Dowództwo Zaopatrzenia Operacji Powietrznych). Zadaniem dowództw operacyjnych jest realizowanie operacji lotniczych, a dowództw funkcjonalnych – utrzymanie gotowości bojowej personelu i sprzętu.

Szacuje się, że w indyjskich siłach powietrznych służy ponad 150 tysięcy ludzi, a flota powietrzna liczy ok. 1550–1600 samolotów różnych typów oraz ponad 380 śmigłowców, które stacjonują na około 60 lotniskach rozmieszczonych na terenie całych Indii, w tym w głównych bazach lotniczych w miastach Prajagradź, Bamrauli, Dundigal, Hakimpet, Bengaluru, Dźodhpur, Nagpur, Hajdarabad, Jamnagar, New Delhi, Shillong oraz Ladakh. Głównym zadaniem IAF jest ochrona i obrona przestrzeni powietrznej Indii, a w razie konieczności wspieranie operacji przeprowadzanych przez wojska lądowe, morskie i specjalne.

Commando Garud

Pomysł na utworzenie jednostki specjalnej w indyjskich siłach powietrznych pojawił się w 2002 roku po dwóch nieudanych atakach terrorystycznych przeprowadzonych przez pakistańskich bojowników na dwie główne bazy lotnicze w Dżammu i Kaszmirze w 2001 roku.

Pomimo że ataki udało się skutecznie odeprzeć, dowództwo indyjskich sił powietrznych zdało sobie sprawę z konieczności utworzenia własnej wyspecjalizowanej jednostki specjalnej, której zadaniem miała być ochrona baz lotniczych oraz wykonywanie operacji specjalnych. Ostateczna decyzja o utworzeniu jednostki zapadła, kiedy szef sił powietrznych, marszałek Srinivasapuram Krishnaswamy, przebywający z wizytą w Izraelu, zapoznał się z możliwościami izraelskiej jednostki sił powietrznych Shaldag. Po powrocie do Indii Krishnaswamy nakazał założenie podobnej jednostki złożonej z 1080 żołnierzy pod pierwotną nazwą Tiger Force, której nazwę potem zmieniono na Garud Commando, nawiązując do Garudy, mitycznej istoty, pół człowieka, pół orła o ogromnej mocy.

W 2003 roku pierwsza grupa 100 ochotników wywodząca się z Centrum Szkolenia Lotników IAF nr 1 w Belgaum w Karnatace została skierowana na specjalny kurs w Gurgaon przygotowany przez komandosów indyjskich wojsk spadochronowych, tzw. „PARA” i z jednostki specjalnej marynarki wojennej MARCOS. W 2004 roku z 62 ochotników, którzy ukończyli kurs, powstała jednostka specjalna Garud, zaś możliwości jej żołnierzy po raz pierwszy przedstawiono publicznie 8 października 2004 roku podczas obchodów Dnia Sił Powietrznych w New Delhi.

Garud Commando liczy obecnie około 2000 żołnierzy, którzy wpisani są jako piloci w strukturze rang indyjskich sił powietrznych. Jednostka stacjonuje w Chandinagar, niedaleko Baghpa, lecz jej operatorzy rozlokowani są na lotniskach i w bazach wojskowych na terenie całego kraju. Garudowie zgrupowani są w dwadzieścia pięć eskadr, które są porównywalne do kompanii piechoty, zaś każda eskadra jest dowodzona przez oficera posiadającego stopień dowódcy eskadry lub porucznika eskadry i składa się z około 60 do 70 mężczyzn.

Czytaj też: Nowa jednostka specjalna Indii >>>

Tak jak większość sił specjalnych z całego świata, komandosi Garud działają na zasadzie STIE (Small Team Insertion and Extraction) w małych zwartych oddziałach liczących 14 żołnierzy podzielonych najczęściej na cztero- lub sześcioosobowe sekcje, które przygotowane są do samodzielnego działania za liniami wroga przez 72 godziny. Całością dowodzi oficer w randze Wing Commandera. Garudowie przygotowani są do wykonywania całego spektrum operacji specjalnych zarówno w górach, jak również na morzu, pustyni i w dżungli.

Selekcja i szkolenie

W przeciwieństwie do swoich odpowiedników w armii (PARA) i marynarce wojennej (MARCOS) Garud dopuszcza do selekcji kandydatów tylko z personelu indyjskich sił powietrznych w wieku od 17 do 21 lat. O udział w selekcji mogą zabiegać piloci, oficerowie i szeregowi żołnierze IAF, kadeci z Akademii Sił Powietrznych w Dundigal i stażyści służby naziemnej (GDOC), którzy ukończyli kurs AFCAT.

Od niedawna o udział w selekcji do jednostki Garud mogą starać się również cywile chcący podjąć służbę w IAF. Wszyscy kandydaci mają tylko jedną szansę na udział w selekcji. Jeśli im się nie uda, ich droga do jednostki jest zamknięta na zawsze. Nabór do jednostki nie jest organizowany cyklicznie, lecz tylko wtedy, gdy zwalniają się wolne stanowiska w jednostce i prowadzony jest przez Centra Selekcji Lotników (ASC), które rozsiane są na całym terytorium Indii za pośrednictwem ogłoszeń.

W ramach procesu selekcji kandydaci do Garud muszą przejść pomyślnie kilka testów trwających od 2 do 3 dni. Obejmują one test pisemny i test zdolności adaptacyjnych. Oba mają za zadanie ocenić przydatność kandydata oraz sprawdzić jego zdolności adaptacyjne, ponieważ służba w jednostce tego typu wiąże się z rozmieszczeniem w zróżnicowanym terenie geograficznym, pogodzie i warunkach operacyjnych.

Kolejnym testem dla kandydatów jest test sprawności fizycznej, rozpoczynający się od biegu na 1 milę (1,6 km), który należy ukończyć w maksymalnie 5 minut i 40 sekund. Kandydaci, którzy ukończą bieg w wyznaczonym czasie, przechodzą do dalszych testów: 8 podciągnięć na drążku, 20 pompek i 20 przysiadów ze zgiętym kolanami do wykonania w wyznaczonym czasie.

Dalsze testy obejmują badania lekarskie prowadzone przez Zespół Medyczny Sił Powietrznych, zgodnie ze standardami medycznymi IAF. Kandydaci na oficerów przechodzą nieco dłuższy proces, trwający sześć dni, ale podstawowe zasady procesu selekcji oficerów i szeregowych kandydatów pozostają takie same.

Po ukończeniu selekcji instruktorzy i oficerowie Garud decydują, którzy kandydaci dostaną szansę udziału w szkoleniu przygotowawczym do służby w jednostce. Co istotne, w czasie tego szkolenia odpada ponad 50% chętnych. Jeżeli kandydat nie zostanie wybrany przez instruktorów, zostaje zwolniony ze służby lub zasila szeregi innych oddziałów w strukturach IAF.

Szkolenie przyszłych operatorów Garud trwa 72 tygodnie i jest technicznie najdłuższym szkoleniem w indyjskich siłach specjalnych, podzielonym na pięć etapów:

• rekrutacja i preselekcja,
• selekcja,
• podstawowe szkolenie wojskowe,
• podstawowy trening SF oraz
• zaawansowane szkolenie SF.

Pierwsze 12 tygodni to podstawowe szkolenie wojskowe, znane jako Joint Basic Phase Training (JBPT), prowadzone przez Basic Training Institute (BTI) z siedzibą w Sambrze.

Szkolenie podstawowe obejmuje:

• test diagnostyczny (DT)
• test alokacji transakcji (TAT),
• trening wytrzymałościowy,
• trening fizyczny,
• strzelanie,
• naukę do wymaganego poziomu języka angielskiego i hindi,
• podstawowe szkolenie komputerowe.

W ramach dodatkowych szkoleń kandydaci poznają historię jednostki i indyjskich sił powietrznych oraz przepisy i prawa obowiązujące w IAF.

Warunkiem pomyślnego ukończenia podstawowego (JBPT) jest zdanie egzaminów śródsemestralnego i końcowego. Zapewnia to udział w szkoleniu podstawowym sił specjalnych (SF), które odbywa się w Garud Regimental Training Centre (GRTC) z siedzibą w Hindon, Ghaziabad, niedaleko New Delhi.

Szkolenie podstawowe SF rozpoczyna się trzymiesięcznym okresem szkolenia próbnego, którego zadaniem jest wyeliminowanie osób niespełniających warunków służby w siłach specjalnych. Ci, którzy pomyślnie ukończą okres próbny, przejdą do dalszego szkolenia SF, które, choć nadzorowane przez (GRTC), jest prowadzone przez instruktorów z innych indyjskich jednostek specjalnych, takich jak MARCOS, PARA i NSG. Szkolenia te obejmują takie elementy jak:

• szkolenie z obsługi broni,
• szkolenie w zakresie nawigacji lądowej i wodnej,
• taktyka infiltracji, szturmu i zasadzek,
• taktyka czarna, zielona i niebieska oraz
• walka wręcz.

Kandydaci, którzy ukończą podstawowe szkolenie SF, biorą udział w zaawansowanym szkoleniu SF, w czasie którego przechodzą specjalistyczne szkolenia w szkołach i ośrodkach rozlokowanych na terenie całych Indii, w których bardzo często obok komandosów z Indii szkolą się także operatorzy z najlepszych jednostek specjalnych z całego świata. Etap ten trwa minimum kilka tygodni i odbywa się m.in. w szkole Parvat Ghatak w Tawang, Arunachal Pradesh, gdzie komandosi indyjskich SF uczą się technik walki i przetrwania w górach.

W szkole w Radżastanie, specjalizującej się w przygotowaniu komandosów do walki na pustyni, w szkole walki na dużych wysokościach (HAWS) w Sonamarg, w Szkole Nurkowania Marynarki Wojennej Indii, mieszczącej się w Kochi, w szkole Counter Insurgency and Jungle Warfare School (CIJWS) w Vairengte, gdzie komandosi uczą się technik walki w dżungli i technik walki kontrpartyzanckiej oraz w Szkole Spadochronowej, zlokalizowanej w Agrze, gdzie operatorzy indyjskich sił specjalnych trenują skoki spadochronowe (HAHO i HALO) pod okiem instruktorów elitarnych indyjskich jednostek spadochronowych PARA.

Czytaj też: Semper Etiam Ubique Superiores” – Macedońskie Wilki >>>

Podsumowaniem szkolenia młodych komandosów Garud są operacje kontrterrorystyczne w prowincjach Dżammu i Kaszmir. Na ten czas są oni przydzielani do stacjonujących tam jednostek specjalnych PARA i MARCOS w celu zdobycia doświadczenia bojowego. Dodatkowo w ramach szkoleń zaawansowanych operatorzy Garud uczestniczą w kursach organizowanych za granicą, m.in. w USA, Wielkiej Brytanii i Izraelu.

Proces wyszkolenia w pełni wykwalifikowanego operatora jednostki trwa około 3 lat, dlatego też Garudowie nie chcą pozbywać się swoich komandosów, którzy po dostaniu się do jednostki pozostają w niej przeważnie przez cały okres swojej kariery wojskowej. Wyjątki dotyczą wysokiej rangi oficerów, którzy otrzymają inne odpowiedzialne stanowiska w strukturze Indyjskich Sił Powietrznych IAF.

Zadania  i operacje

Pomimo że Garudowie zostali powołani do życia, aby strzec lotnisk i baz wojskowych IAF, to z biegiem czasu zaczęli wykonywać różnego rodzaju operacje specjalne. Obecnie ich rola została ograniczona do ochrony tylko najważniejszych baz i lotnisk, w których znajduje się infrastruktura krytyczna. Pozostałe bazy i lotniska rozsiane na terenie Indii są pod ochroną Policji Sił Powietrznych i Korpusu Bezpieczeństwa Obrony (DSC).

Specjalnością komandosów Garud są operacje specjalne związane ze współdziałaniem z lotnictwem, takie jak chociażby precyzyjne naprowadzanie uderzeń lotnictwa na wykryte obiekty i ocena ich skuteczności. Do innych zadań jednostki należą: rozpoznanie, zakładanie baz lotniczych na wrogim terytorium i zapewnianie kontroli ruchu lotniczego w tych bazach, niszczenie obrony przeciwlotniczej i innych aktywów wroga jak radary, ewakuacja medyczna (MEDEVAC) oraz poszukiwanie zaginionych pilotów lub innego personelu sił powietrznych na terytorium wroga, tzw. search and rescue (SAR).

Dodatkowo komandosi jednostki wykonują również akcje typowo antyterrorystyczne i akcje bezpośrednie, polegające na zwalczaniu terroryzmu i ratowaniu zakładników. W razie potrzeby Garudowie biorą udział w akcjach ratowniczych w przypadku wystąpienia klęsk żywiołowych, a w razie ataków terrorystycznych na bazy lub lotniska niszczą znajdującą się tam infrastrukturę krytyczną.

Niewiele wiadomo o operacjach i zdarzeniach z udziałem komandosów Garud, jednakże z odtajnionych przez IAF informacji możemy się dowiedzieć, że komandosi jednostki m.in. zapewniali bezpieczeństwo widzom w czasie imprez masowych z cyklu Aero India w latach: 2005, 2007, 2011 i 2013 oraz są rozlokowani w Kongo jako część kontyngentu pokojowego ONZ.

W 2016 roku komandosi Garud brali udział w odparciu ataku terrorystycznego na bazę lotniczą Pathankot w stanie Pendżab, w której stacjonują m.in. myśliwce MiG-21 i MiG-29 oraz śmigłowce uderzeniowe Mi-25/35. Baza znajduje się jedynie 13 km od spornego stanu Dżammu i Kaszmir oraz ok. 25 km od granicy z Pakistanem.

Drugiego stycznia 2016 roku sześciu terrorystów przebranych w mundury indyjskich sił powietrznych weszło na teren bazy Pathankot, rozpoczynając atak, w wyniku którego doszło do trwających 14 godzin walk. Celem terrorystów było zabicie całego personelu bazy oraz zniszczenie stacjonującego tam sprzętu wojskowego. W operacji kontrterrorystycznej na terenie bazy udział wzięło 50 komandosów z elitarnej jednostki NSG zwanej „Czarnymi kotami”, komandosi elitarnego 1. pułku PARA (spadochroniarze) oraz trzyosobowy zespół z jednostki Garud.

W czasie wyczerpujących walk udało się wyeliminować wszystkich sześciu terrorystów, lecz nie obyło się bez strat wśród sił rządowych. Śmierć poniosło sześciu żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Obrony i jeden komandos Garud – kapral Gursewak Singh, który został pierwszym komandosem tej jednostki zabitym przez terrorystów. Inny komandos Garud Kapral Shailabh Gaur, otrzymawszy 6 ran postrzałowych, nadal ostrzeliwał pozycje terrorystów, dopóki nie nadeszła pomoc. Posiłki dotarły na miejsce dopiero po pełnej godzinie od pierwszego kontaktu między terrorystami a komandosami.

Pomimo skutecznego odparcia ataku i niedopuszczenia do zniszczenia samolotów i śmigłowców stacjonujących w bazie Pathankot, atak terrorystyczny ujawnił niewystarczające zabezpieczenia stosowane w bazach IAF oraz pokazał brak koordynacji między siłami specjalnymi wojska i policji w przypadku ataku terrorystycznego. Na skutek zamachu siły specjalne policji i wojska rozpoczęły regularne wspólne szkolenia, mające załatać luki w koordynacji służb, a indyjskie siły powietrzne zdecydowały się na utworzenie dziesięciu dodatkowych eskadr komandosów Garud, liczących około 700 osób.

Od 2005 roku Garudowie uczestniczą w operacjach kontrpartyzanckich w prowincjach Dżammu i Kaszmir, które od lat są źródłem niestabilności wewnętrznej Indii i punktem zapalnym wojny z Pakistanem. Obie prowincje nazywane są przez indyjskich żołnierzy siedliskami terrorystów wspieranych przez Pakistan, chcący przywłaszczyć obie prowincje. Komandosi Garud rozmieszczeni są w Dolinie Lolab i obszarze Hajin w Dżammu i Kaszmirze, w celu prowadzenia operacji przeciwpartyzanckich przeciwko bojownikom z grup terrorystycznych, takich jak np. Lashkar-e-Taiba. Do zadań komandosów należy zbieranie informacji wywiadowczych oraz akcje bezpośrednie z kategorii „kill or capture”.

Do 2019 roku pojedynczych komandosów Garud przydzielano do przebywających Dżammu i Kaszmirze oddziałów PARA i MARCOS, jednakże od listopada 2019 roku poddziały wydzielone z PARA, Garud i MARCOS, działają osobno w dolinie Kaszmiru w ramach Dywizji Operacji Specjalnych Sił Zbrojnych (AFSOD). Komandosi MARCOS rozlokowani są w okolicach jeziora Wular, zaś zespoły Garud działają w rejonie Lolab i Hajin.

Jedną z najsłynniejszych operacji przeprowadzonych przez Garudów w tym rejonie jest „Rakh Hajin” z 18 listopada 2017 roku, którą wykonano w wiosce Chandergeer. W czasie operacji udało się wyeliminować całe najwyższe kierownictwo grupy terrorystycznej Lashkar-e-Toiba (LeT) w rejonie Hajin w Dżammu i Kaszmirze. W sumie zginęło sześciu bojowników, w tym Owaid, który był bratankiem Zaki-ur-Rahman Lakhviego, organizatora serii ataków terrorystycznych w Bombaju w 2008 roku.

Gdy zespół 13 strzelców Rashtriya wraz z kilkoma komandosami Garud otoczył kordonem dom, w którym ukrywali się terroryści, ci wpadli w panikę i próbowali uciec. Wybiegli z domu, strzelając i rzucając granatami na oślep, próbując przełamać kordon ustawiony przez żołnierzy.

Kapral Jyoti Prakash Nirala z jednostki Garud, uzbrojony w karabin maszynowy Negev, ukryty blisko wejścia do kryjówki terrorystów, odpowiedział ogniem. Jego pierwsza seria zabiła dwóch terrorystów, raniąc również dwóch innych. W czasie wymiany ognia kapral Nirala musiał odsłonić swoją pozycję, przez co otrzymał śmiertelne rany postrzałowe. Pomimo odniesionych ran kapral Nirala nie przerwał ognia aż do utraty przytomności, zabijając jeszcze trzeciego z sześciu terrorystów. W dalszej wymianie ognia komandosom Garud i strzelcom Rashtriya udało się wyeliminować pozostałych trzech terrorystów. Niestety kapral Jyoti Prakash Nirala nie przeżył. Za swoją odwagę i poświęcenie jako pierwszy komandos Garud został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Indii Ram Nath Kovinda Czakrą Aszoka, która jest najwyższym odznaczeniem wojskowym w Indiach przyznawanym w czasie pokoju.

Jedną z ostatnich ujawnionych operacji komandosów Garud jest akcja ewakuacji 130 osób, w tym ambasadora Indii i personelu ambasady, z kontrolowanego przez talibów Kabulu, przeprowadzona 17 sierpnia 2021 roku. O ewakuacji nie poinformowano przywódców talibskich ze względu na dobre stosunki talibów z organizacjami terrorystycznymi wspieranymi przez Pakistan. Rząd Indii obawiał się przekazania ambasadora oraz pracowników ambasady w ręce bojowników organizacji terrorystycznej, Lashkar-e-Taiba, którzy według informacji wywiadowczych byli w drodze do Kabulu. Do bezpiecznego przewiezienia wszystkich ewakuowanych z budynku ambasady indyjskiej na międzynarodowe lotnisko Hamida Karzaja w Kabulu wykorzystano konwój około 14 samochodów, w tym czterech kuloodpornych umieszczonych na początku i końcu kolumny.

Czytaj też: Filipińscy Strzelcy śmierci >>>

Sam bezpieczny przejazd z ambasady na lotnisko, na którym rozmieszczono samoloty transportowe Indyjskich Sił Powietrznych (IAF), możliwy był tylko dzięki współpracy lokalnych pracowników ambasady, zaufanych pracowników ochrony ambasady i komandosów Garud, którzy zabezpieczali cały konwój.

Od 2020 roku komandosi Garud rozmieszczeni są m.in. w pobliżu szczytów górskich uznanych przez Indie za strategiczne. Wyposażeni w systemy obrony powietrznej 9K38 Igla mają za zadanie obronić indyjską przestrzeń powietrzną przed chińskimi samolotami.

Insygnia

Na początku swojego istnienia komandosi Garud nosili berety w kolorze czarnym. Obecnie, tak samo jak ich odpowiednicy z marynarki wojennej MARCOS i Armii Para-Commandos, noszą bordowe berety z odznaką Airman Beret Badge. Na prawej piersi żołnierze mają wyszywaną białą i błękitną nicią naszywkę PARA, przyznawaną tym, którzy ukończyli szkolenie „Para Jump” w Szkole Treningowej Spadochroniarzy w Agrze. Na lewej piersi operatorzy noszą naszywkę skrzydlatą Garuda, w kolorze złotym. Na obu ramionach komandosi noszą czerwoną naszywkę z wyszytym na biało napisem SPECIAL FORCES lub naszywkę z napisem IAF GARUD.

Umundurowanie, wyposażenie i broń

Indyjskie Siły Specjalne posiadają ponad 25 wzorów kamuflażu ze względu na zróżnicowane tereny, na których działają, od wysokich obszarów Himalajów po gęste dżungle na północnym wschodzie i palące pustynie na zachodzie. Większość umundurowania i wyposażenia indyjskich sił specjalnych, w tym jednostki Garud, pochodzi od rodzimych producentów, takich jak Armasen Tactical czy Military Equipment z siedzibą w Dehradun w stanie Uttarakhand w Indiach. Firma założona przez weterana sił specjalnych armii indyjskiej z jednostki spadochronowej  9 PARA dostarcza indyjskim siłom specjalnym produkty dopasowane do szerokiego spektrum klimatów, od ekstremalnie zimnego, wilgotnej dżungli, po palącą, suchą pustynię.

Inne dodatkowe elementy wyposażenia spotykane m.in. w Garud kupowane są u rodzimych producentów lub sprowadzane z zagranicy. Co ciekawe, dodatkowe elementy wyposażenia kupowane są przez poszczególnych dowódców danego pododdziału lub indywidualnie przez poszczególnych żołnierzy. Garudowie najczęściej używają mundurów w kamuflażu MARPAT i SURPAT w kolorach odpowiadających miejscu ich działań lub zielonych kombinezonów używanych w IAF. W jednostce stosuje się również mundury w kamuflażach, takich jak PC Disruptive, który  jest bardzo skuteczny na terenach półpustynnych i w lasach czy Flecktarn dla operacji kontrterrorystycznych w Kaszmirze.

Wśród kamuflaży komandosów Garud spotyka się ponadto Multicam, Marine Pattern Camo i Desert Camouflage. Nakryciem głowy komandosów oprócz słynnego bordowego beretu są kapelusze typu boonie oraz hełmy Patka, MKU Mukut z systemem łączenia wielu akcesoriów (MACS), TATA Heavy Duty ACH, hełmy kevlarowe OR-201, Ops Core FAST Upper-Cut oraz hełm FAST BUMP preferowany do operacji zwiadowczych, zwłaszcza podczas operacji na dużych wysokościach i działań w dżungli.

Tak jak pozostałe indyjskie siły specjalne Garudowie używają głównie kamizelek taktycznych w systemie modularnym MOLLE oraz czterech rodzajów butów: DMS, Desert Tan Tactical Boots, Green DMS Jungle oraz PARA/Ranger. Ponadto w jednostce popularne są również buty takich firm, jak Merrell oraz Salomon Quest 4D 3 GTX Hiking.

Podstawowym pistoletem Garudów jest austriacki Glock o kalibrze 9×19 mm w wersjach 17,19 i 26. Karabiny szturmowe będące na wyposażeniu jednostki to izraelskie IMI Tavor TAR-21, IMI G-TAR21 z granatnikiem ARSENAL 40 mm UBGL, Tavor Star 21,  IWI Tavor C-TAR21 (używany w Indiach tylko przez komandosów Garud) o kalibrze 5,56×45 mm.

Dodatkowe wyposażenie na broni dobierane jest indywidualnie. Najczęściej spotykane dodatkowe wyposażenie na wyżej wymienionych karabinach szturmowych to teleskopowe celowniki optyczne Nimrod 6 × 40, wielofunkcyjne celowniki refleksyjne MEPROLIGHT MOR X4/X6, celownik MARS, celowniki ACOG, celowniki noktowizyjne, celowniki MOR Red Dot Sight, tłumiki oraz granatniki M203 UBGL.

Innymi karabinami szturmowymi w jednostce są zakupione w Rosji karabiny szturmowe AK-103 i AK-203 o kalibrze 7,62×39 mm z celownikami holograficznymi EOTECH 512 i celownikami noktowizyjnymi (PNVS) oraz SIG SAUER 716i o kalibrze 7,62×51 mm wyposażone dodatkowo w celownik Meprolight Hunter NVS i uchwyt Vertical Foregrip Grip.

Karabinami snajperskimi będącymi na wyposażeniu Garudów są IWI Galil Snajper (Galatz) o kalibrze 7,62×51 mm z celownikami teleskopowymi Nimrod 6×40. Bronią wsparcia komandosów są izraelskie lekkie karabiny maszynowe Negev LMG 5.56×45 mm z celownikami Mepro X4, Mepro-21 lub Mx3 Magnifier, granatniki Carl Gustaf 84 mm RL, granatniki Milkor Mk1 40 mm MGL oraz przenośny zestaw przeciwlotniczy 9K38 Igła. Dodatkowo na wyposażeniu jednostki znajdują się m.in. minidrony PD-100 BlackHornet, noktowizory AN-PVS 7 i L3Harris BNVD AN/PVS-31, produkowane przez firmy BEL, OLF Dehradun, TASL lub Alpha Design Technologies, samochody terenowe TATA Xenon Limited Slip Differential oraz ważące 6 ton pojazdy kuloodporne Ashok Leyland light specialised vehicle 4×4 (LSPV), służące do ochrony baz lotniczych oraz przeciwdziałania atakom terrorystycznym.

Czytaj też: RANGERS z Lamego >>>

Od dziesięcioleci Indie znajdują się w stanie wojny z sąsiadującymi z nimi Chinami i Pakistanem. Regularnie dochodzi do potyczek między żołnierzami tych krajów o sporne tereny, które każde z państw chce przyłączyć do siebie. Dużą rolę w systemie obronnym Indii odgrywają Indyjskie Siły Powietrzne (IAF), które zarówno pod względem ogólnej liczby statków powietrznych, jak i samolotów bojowych i transportowych stanowią czwartą siłę militarną na świecie, po siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych, Rosji i Chin. Dysponując taką potęgą w powietrzu dowództwo IAF dzięki jednostce Garud jest w stanie szybko i skutecznie odpowiedzieć na każdy atak przeprowadzony na terytorium Indii.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!