Commando Garud

Indyjskie Siły Powietrzne (IAF)

Historia Indyjskich Sił Powietrznych rozpoczęła się 8 października 1932 roku w Indiach Brytyjskich, kiedy to grupy indyjskich lotników wspierały Royal Air Force. W czasie II wojny światowej lotnictwo indyjskie, dysponujące 7 eskadrami, walczyło z Japończykami na terenie Birmy i Tajlandii, za co w dowód uznania król brytyjski Jerzy VI nadał im przedrostek „Królewskie”.

W 1947 roku Indie uzyskały niezależność od Imperium Brytyjskiego i zostały podzielone na nowe państwa, hinduską Unię indyjską oraz muzułmańskie Dominium Pakistanu, zaś zasoby sił powietrznych podzielono między nowo powstałymi krajami wzdłuż linii geograficznego podziału. Podział ten stał się początkiem trwającego do dziś konfliktu między Indiami a Pakistanem o kontrolę nad spornymi prowincjami, takimi jak Dżammu i Kaszmir. Kiedy w 1950 roku Indie stały się republiką, przedrostek „Royal” został usunięty z Indyjskich Sił Powietrznych i zaczęła obowiązywać nazwa Indian Air Force (IAF).

Dziś Indyjskie Siły Powietrzne pod względem zarówno ogólnej liczby statków powietrznych, jak i samolotów bojowych i transportowych stanowią czwartą siłę militarną na świecie po siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych, Rosji i Chin. Dowództwo Generalne IAF mieści się w Nowym Delhi i podzielone jest na pięć regionalnych dowództw operacyjnych (centralne w Prajagradź, wschodnie w Shillong, południowe w Trivandrum, południowo-zachodnie w Gandhinagar i zachodnie w Nowym Delhi) oraz dwa dowództwa funkcjonalne (Dowództwo Treningu i Szkoleń z Akademią Lotniczą w Dundigal oraz Dowództwo Zaopatrzenia Operacji Powietrznych). Zadaniem dowództw operacyjnych jest realizowanie operacji lotniczych, a dowództw funkcjonalnych – utrzymanie gotowości bojowej personelu i sprzętu.

Szacuje się, że w indyjskich siłach powietrznych służy ponad 150 tysięcy ludzi, a flota powietrzna liczy ok. 1550–1600 samolotów różnych typów oraz ponad 380 śmigłowców, które stacjonują na około 60 lotniskach rozmieszczonych na terenie całych Indii, w tym w głównych bazach lotniczych w miastach Prajagradź, Bamrauli, Dundigal, Hakimpet, Bengaluru, Dźodhpur, Nagpur, Hajdarabad, Jamnagar, New Delhi, Shillong oraz Ladakh. Głównym zadaniem IAF jest ochrona i obrona przestrzeni powietrznej Indii, a w razie konieczności wspieranie operacji przeprowadzanych przez wojska lądowe, morskie i specjalne.

Commando Garud

Pomysł na utworzenie jednostki specjalnej w indyjskich siłach powietrznych pojawił się w 2002 roku po dwóch nieudanych atakach terrorystycznych przeprowadzonych przez pakistańskich bojowników na dwie główne bazy lotnicze w Dżammu i Kaszmirze w 2001 roku.

Pomimo że ataki udało się skutecznie odeprzeć, dowództwo indyjskich sił powietrznych zdało sobie sprawę z konieczności utworzenia własnej wyspecjalizowanej jednostki specjalnej, której zadaniem miała być ochrona baz lotniczych oraz wykonywanie operacji specjalnych. Ostateczna decyzja o utworzeniu jednostki zapadła, kiedy szef sił powietrznych, marszałek Srinivasapuram Krishnaswamy, przebywający z wizytą w Izraelu, zapoznał się z możliwościami izraelskiej jednostki sił powietrznych Shaldag. Po powrocie do Indii Krishnaswamy nakazał założenie podobnej jednostki złożonej z 1080 żołnierzy pod pierwotną nazwą Tiger Force, której nazwę potem zmieniono na Garud Commando, nawiązując do Garudy, mitycznej istoty, pół człowieka, pół orła o ogromnej mocy.

W 2003 roku pierwsza grupa 100 ochotników wywodząca się z Centrum Szkolenia Lotników IAF nr 1 w Belgaum w Karnatace została skierowana na specjalny kurs w Gurgaon przygotowany przez komandosów indyjskich wojsk spadochronowych, tzw. „PARA” i z jednostki specjalnej marynarki wojennej MARCOS. W 2004 roku z 62 ochotników, którzy ukończyli kurs, powstała jednostka specjalna Garud, zaś możliwości jej żołnierzy po raz pierwszy przedstawiono publicznie 8 października 2004 roku podczas obchodów Dnia Sił Powietrznych w New Delhi.

Garud Commando liczy obecnie około 2000 żołnierzy, którzy wpisani są jako piloci w strukturze rang indyjskich sił powietrznych. Jednostka stacjonuje w Chandinagar, niedaleko Baghpa, lecz jej operatorzy rozlokowani są na lotniskach i w bazach wojskowych na terenie całego kraju. Garudowie zgrupowani są w dwadzieścia pięć eskadr, które są porównywalne do kompanii piechoty, zaś każda eskadra jest dowodzona przez oficera posiadającego stopień dowódcy eskadry lub porucznika eskadry i składa się z około 60 do 70 mężczyzn.

Czytaj też: Nowa jednostka specjalna Indii >>>

Tak jak większość sił specjalnych z całego świata, komandosi Garud działają na zasadzie STIE (Small Team Insertion and Extraction) w małych zwartych oddziałach liczących 14 żołnierzy podzielonych najczęściej na cztero- lub sześcioosobowe sekcje, które przygotowane są do samodzielnego działania za liniami wroga przez 72 godziny. Całością dowodzi oficer w randze Wing Commandera. Garudowie przygotowani są do wykonywania całego spektrum operacji specjalnych zarówno w górach, jak również na morzu, pustyni i w dżungli.

[jednostki specjalne,india,commando garud,indyjskie siły specjalne,indyjskie siły powietrzne,IAF]