Współczesna historia niemieckich morskich sił specjalnych rozpoczyna się w styczniu 1959 r. od skierowania dwóch ochotników-weteranów II wojny światowej z szeregów ówczesnych Kampfschwimmer (KS, „pływaków bojowych” – patrz ramka na s. 18), kapitana marynarki Güntera Heydena i mata Freda Langhansa, na półroczne szkolenie do francuskiej Szkoły Płetwonurków Bojowych ENC w St. Mandrier, naprzeciw bazy morskiej w Tulonie, gdzie stacjonował wtedy pododdział podwodnych dywersantów tamtejszej marynarki wojennej Commando Hubert (Francja uznawana była w tym czasie za światowego lidera w dziedzinie wykorzystania płetwonurków w działaniach specjalnych).
Przeczytaj także: AFGANISTAN WHO IS WHO (3)
Po powrocie do Niemiec poprowadzili oni w roli instruktorów pierwszy powojenny kurs 1. Lehrgang für KS, zorganizowany pod nadzorem kpt. mar. Herberta Völscha i starszego bosmana Waltera Prasse (Völsch był kolejnym weteranem sił specjalnych Kriegsmarine z okresu II wojny światowej). W drugiej połowie 1944 r. pełnił funkcję szefa ośrodka szkoleniowego Lehrgangslager 704 we włoskiej miejscowości Valdagno, a następnie służył na wyspie Sylt. 28 kwietnia 1945 r. dowodził pięcioosobową grupą dywersyjną płetwonurków, która miała zniszczyć most pontonowy aliantów, przerzucony przez Łabę pod Lauenburgiem. Akcja zakończyła się fiaskiem, trzech dywersantów, w tym Völsch, zostało schwytanych przez Brytyjczyków i ostatnie dni wojny spędziło w obozie jenieckim. Kilkanaście lat później „Papa Völsch” objął pieczę nad kształtowaniem przez pierwsze osiem lat specjalnej jednostki płetwonurków bojowych i nurków-minerów w siłach zbrojnych powojennych Niemiec.
|
|---|
|
SNAJPERZY SPECIAL OPS EXTRA Wydanie specjalne 1/2016 Wydawca: Grupa MEDIUM Rok: 2016 |
| SPRAWDŹ CENĘ » |
| KUP w Księgarni Militarnej » |
Czteromiesięczne szkolenie pierwszej grupy przyszłych morskich komandosów Bundesmarine, złożonej z trzech podoficerów i dziesięciu marynarzy – którzy mieli stać się również kadrą instruktorską dla kolejnych kandydatów – rozpoczęło się 1 lipca 1959 w List na wyspie Sylt, położonej na Morzu Północnym przy zachodnim brzegu Półwyspu Jutlandzkiego, na wysokości granicy niemiecko-duńskiej, i prowadzone było również w Marineunterwasserwaffenschule we Flensburgu, wspólnie z nurkami minerami (Minentaucher, MT). Kandydaci na płetwonurków bojowych wykorzystywali najnowocześniejszy sprzęt nurkowy, jaki był dostępny na Zachodzie, np. aparaty oddechowe Dräger Lt.-Lund-II (w 1966 r. zastąpione przez LAR II), ale program szkolenia obejmował także działania dywersyjno-rozpoznawcze na lądzie (wybrzeżu).
Przeczytaj także: SPEC-JEGRZY
Już 1 sierpnia formalnie utworzono z nich pierwszy pluton „pływaków bojowych” (Kampfschwimmerzug) w zachodnioniemieckiej marynarce wojennej, a dokładniej: w świeżo utworzonym batalionie morskim (Seebataillon), podlegającym Dowództwu Sił Amfibijnych (Kommando der Amphibischen Streitkräfte) w Wilhelmshafen. Pluton, włączony do kompanii zabezpieczenia odcinka desantowego (Strandmeisterkompanie) w Sengwarden, miał skupiać się na prowadzeniu rozpoznania dna na podejściu do linii brzegowej oraz samej plaży pod kątem morskiej operacji desantowej, łącznie z likwidacją zagród przeciwdesantowych i innych elementów obrony wybrzeża. Dla płetwonurków nie przewidywano wówczas samodzielnych akcji bojowych. Początkowo stacjonowali na wyspie Borkum, przy granicy z Holandią, natomiast z obiektów marynarki w List korzystali głównie ze względu na znajdujący się tam basen pływacki.
| Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera! |
