Wojna hybrydowa a siły specjalne

Sam termin „wojna hybrydowa” może być kłopotliwy w interpretacji. Jak definiują to analitycy programu NATO Multinational Capability Development Campaign, w raporcie omawiającym ten problem proponują następującą definicję: „zsynchronizowane użycie wielu instrumentów siły dopasowane do określonych podatności w całym spektrum funkcji społeczeństwa dla osiągnięcia efektu synergii”. Oznacza więc to sytuację, w której agresor stosuje szeroki wachlarz środków i metod, zarówno kinetycznych jak również niekinetycznych.

Zdjęcie: Ready2Rescue

Z drugiej strony, rosyjski sposób postrzegania tego rodzaju konfliktów ilustruje tak zwana „doktryna Gierasimowa”. W tej doktrynie istotną częścią współczesnego konfliktu są działania niejawne i niekonwencjonalne, w tym prowadzone z użyciem wojsk specjalnych i służb wywiadowczych, tak aby doprowadzić do osłabienia, a wręcz dezintegracji organizmu państwowego, tworząc sprzyjające warunki do otwartego użycia konwencjonalnych sił zbrojnych.

Konflikt hybrydowy może więc mieć rozmaitą formę i szczególne miejsce w nim zajmują działania dywersyjne, sabotażowe i terrorystyczne. Te działania lokują się bowiem w „szarej strefie” pomiędzy czasem pokoju a konwencjonalnej wojny. Są trudne do jednoznacznego określenia z uwagi na czynniki polityczne, strategiczne, prawne.

Zdjęcie: Ready2Rescue

Można też spodziewać się, że działania agresora będą upozorowane na aktywność innych podmiotów, stwarzającą wrażenie, że zaistniały kryzys jest jedynie wewnętrzną sprawą zaatakowanego państwa. Jest to o tyle ważne, że w przypadku takiego sojuszu jak NATO, jest to sojusz mający na celu obronę przed wrogiem zewnętrznym.

Czytaj też: Bieszczadzka wataha

W przypadku zamachów terrorystycznych mamy zatem do czynienia z zagrożeniem atakami, które będą tak zaplanowane, by uderzyć w ważne elementy systemu państwa – urządzenia, infrastrukturę, ludzi i w ten sposób osłabić i wprowadzić chaos na terytorium atakowanego państwa. Określa to więc kontekst podejmowania tego rodzaju działań. Nie są one celem samym w sobie. Są one elementem długofalowej i wieloaspektowej strategii, zatem pod względem atakowanych celów i sposobu działania sprawców, muszą być jej podporządkowane. Oczywiste jest więc, że będą one „opakowane” w odpowiednie działania polityczne, dyplomatyczne i informacyjne.

[wojna hybrydowa, system bezpieczeństwa państwa, doktryna Gierasimowa, Centralny Pododdział Kontrterrorystyczny Policji, Straż Graniczna, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Wojska Specjalne, Oddział Specjalny Żandarmerii Wojskowej, Żandarmeria Wojskowa, Marynarka Wojenna, Wojska Obrony Terytorialnej, WOT]