Zestaw wielozadaniowy

Najpopularniejszy kaliber 12 odpowiada średnicy przewodu lufy ok. 18,2 mm (średnicy pocisku ok. 18,5 mm), kaliber 16 – 16,8 mm, kaliber 20 – 15,7 mm.). Zanim w obciążonych zamówieniami wojennymi zakładach udało się wdrożyć ją do produkcji, Pedersen, a następnie G. H. Garrison, wprowadzili w jej konstrukcji szereg udoskonaleń, w wyniku czego ostatecznie powstał bardzo udany Model 1917, na którym wzorowane były inne z najpopularniejszych amerykańskich strzelb pump-action, Ithaca 37, Browning BPS oraz kolejny Remington: Model 31. Ten ostatni – pierwszy model firmy z bocznym oknem wyrzutowym łusek – był już dojrzałą, bardzo dobrze zaprojektowaną w szczegółach przez C. C. Loomisa i starannie wykonaną bronią.

W ciągu zaledwie 18 lat produkcji (1931-1949) z fabryki Remingtona wyszło 121 tysięcy egzemplarzy kalibru 12 oraz 75 tysięcy „szesnastek” i „dwudziestek” M31, ale ze względu na m.in. wyższą cenę nie mogły one przebić na rynku dominującej pozycji Winchestera M12. Firma wyciągnęła z tej lekcji odpowiednie wnioski i produkcję strzelby pump-action następnego wzoru oparto na nowoczesnych, tańszych metodach wytwarzania wielkoseryjnego, dokładając jednak starań, by nie wpłynęło to w najmniejszym stopniu negatywnie na niezawodność oraz trwałość wyrobu. Tak pojawił się jeden z najpopularniejszych i najbardziej cenionych modeli wśród współczesnych powtarzalnych strzelb gładkolufowych, przeładowywanych „pompowaniem” - wywodzący się z M31 nowy Remington 870, będący wspólnym dziełem L. Raya Crittendona, Phillipa Haskella, Ellisa Hailstona oraz G. E. Pinckneya.

Rok temu, 24 września 2009 r., wyprodukowano 10-milionowy egzemplarz M 870, co czyni go najliczniej wytwarzaną „pompką” na świecie. Od wprowadzenia do produkcji w 1951 r. powstały setki odmian myśliwskich, sportowych i służbowych kalibru 12, 16 i 20, o różnej długości i rodzajach luf, długości (pojemności) magazynków, z różnymi typami przyrządów celowniczych oraz różnym wykończeniem. Wiele części M 870 jest wymiennych z odpowiednikami w półautomatycznych Remingtonach M 1100 i 11-87 oraz broni pump-action M 7600 na amunicję karabinową i pośrednią. M 870 ma budowę klasyczną dla tego rodzaju broni. Jest jednolufową, powtarzalną strzelbą, zasilaną z magazynka rurowego umieszczonego równolegle pod lufą o gładkim przewodzie. Część wlotową przewodu lufy stanowi gładka, odpowiadająca kształtowi naboju (łuski) komora nabojowa długości 76 mm, dzięki czemu ze strzelby można prowadzić ogień zarówno nabojami o długości 2 ¾ cala (18,5 × 70 mm R), jak i mocniejszymi trzycalowymi Magnum (18,5 × 76 mm R).

Dla oddania każdego strzału niezbędne jest ręczne wprowadzenie naboju z magazynka do lufy, a po strzale ręczne wyrzucenie łuski z komory nabojowej i zastąpienie jej nowym nabojem. Przeładowanie odbywa się przez charakterystyczne „pompowanie”, czyli ręczne przesunięcie czółenka przeładowania, spełniającego również funkcję łoża obejmującego rurowy magazynek na środkowym odcinku. Zespół przesuwny obejmuje zamek, płytkę suwadła oraz rękojeść przeładowania z listwami. Podwójne  listwy (prowadnice kierujące) zapobiegająskręcaniu i zacinaniu się oraz gwarantują prostoliniowe „pompowanie”, dzięki czemu ruch jest gładki i równomierny. Zamek typu ślizgowego służy do dosyłania naboju do komory nabojowej, zamyka i rygluje od tyłu przewód lufy na czas strzału oraz umożliwia wyciągnięcie łuski (naboju) z komory nabojowej.

Zgodnie z wymaganiami stawianymi przez armię amerykańską, czoło zamka styka się po zaryglowaniu tylko z lufą, a nie z komorą zamkową (styk stali ze stalą), co zapewnia większą trwałość podczas długotrwałego użytkowania. Zamek składa się z trzonu zamkowego, rygla i jego osi, iglicy inercyjnej z własną sprężyną oraz wyciągu. Trzon zamka łączy wyżej wymienione elementy w jeden zespół, zapewniając poprawną pracę mechanizmu ryglującego i odpalającego. Ryglowanie broni odbywa się za pomocą rygla wahliwego, poruszającego się w płaszczyźnie pionowej, który blokuje lufę z zamkiem, nie pozwalając na swobodne odrzucenie zamka pod wpływem parcia  na dno łuski ciśnienia gazów prochowych, powstających podczas strzału. Ruch rygla wymuszany jest przez występ ramki suwadła, mający odpowiednio ukształtowane powierzchnie współpracujące z ryglem. Suwadło składa się z ramki i przymocowanej do niej przegubem sprężystym tulei rękojeści przeładowania z dwiema listwami. Na ramce suwadła znajdują się powierzchnie sterujące włączaniem i wyłączaniem rozdzielacza i ustalacza położenia naboju oraz ruchem podajnika i ryglem zamka.

Mechanizm spustowo-uderzeniowy M 870 jest typu kurkowego z zakrytym kurkiem obrotowym i własną sprężyną uderzeniową. Kurek napinany jest przez występ ramki suwadła podczas jego przesuwania rękojeścią przeładowania do tyłu. Zatrzask suwadła, uruchamiany z zewnątrz (przed ładowaniem lub rozładowaniem broni) pozwala na odblokowanie suwadła z przedniego położenia, wyjście rygla zamka zza opory ryglowej lufy, umożliwiając tym samym ruch zespołu przesuwanego do tyłu. Przycisk zatrzasku suwadła znajduje się po lewej stronie tylnej części kabłąka osłony spustu. Jeżeli po wprowadzeniu naboju do komory nabojowej chcemy go stamtąd usunąć bez oddawania strzału, musimy użyć właśnie przycisku zatrzasku suwadła, który po zaryglowaniu zamka i napięciu kurka wysuwa się z komory zamkowej obok kabłąka osłony spustu.

Z tego względu nazywany jest także często dźwignią rozładownika, samoczynnej blokady zamka lub wskaźnikiem stanu napięcia kurka. W celu rozładowania strzelby, należy wcisnąć rozładownik i przesuwając łoże „pompującym” ruchem posuwisto-zwrotnym, wyrzucić po kolei naboje z magazynka i z komory nabojowej. Takie umiejscowienie przycisku zatrzasku suwadła podpowiada trzymanie wówczas strzelby w pozycji odwróconej kabłąkiem spustu do góry, w której raczej nie można przypadkowo nacisnąć spustu, co zmniejsza ryzyko oddania przypadkowego strzału. Remington 870 zaopatrzony jest w blokujący język spustowy, przetykowy bezpiecznik, przechodzący za spustem pod komorą zamkową, w poprzek jego osłony. W odróżnieniu od suwakowego bezpiecznika mossbergów na wierzchu tylnej części komory zamkowej, wygodnym w obsłudze tylko w broni z tradycyjną kolbą, bezpiecznik M 870 obsługuje się tak samo niezależnie od tego, czy strzelba zaopatrzona jest w taką kolbę, czy w chwyt pistoletowy.

Stały magazynek rurowy mieści standardowo najczęściej cztery naboje 12/70, ale może zostać łatwo zwiększony o przedłużacz na dodatkowe 2–3 naboje. Składa się z rury magazynka, zakończonej obustronnie gwintem. Jeden koniec jest wkręcany w komorę zamkową, drugi mocuje się nakrętką do łącznika pod lufą. Wewnątrz rury magazynka znajduje się donośnik podparty spiralną sprężyną. Naboje ułożone są w magazynku szeregowo, jeden za drugim. Podczas ruchu wstecznego czółenka przeładowania nabój znajdujący się najbliżej komory zamkowej (wlotu magazynka), zostaje wysunięty z magazynka, a w trakcie powrotnego ruchu suwadła wprowadzony przez zamek do komory nabojowej. Stalowa komora zamkowa łączy wszystkie zespoły i mechanizmy strzelby. W jej przedniej części znajduje się gniazdo lufy, w tylnej zaś otwór do mocowania kolby. W dolnej ściance komory zamkowej znajduje się okno załadowcze, przez które napełniany jest magazynek. W prawej ściance komory wykonano natomiast okno wyrzutowe łusek (rozładowania nabojów). Mechanizm spustowo-uderzeniowy połączony jest za pomocą sworznia z komorą zamkową. Strzelba posiada bardzo proste przyrządy celownicze w postaci stałej muszki na końcu lufy oraz wzdłużnego rowka na grzbiecie komory zamkowej. Tak nieskomplikowany celownik uznawany jest za wystarczający do strzelania na dystansie skutecznego rażenia strzelby, ale może zostać zastąpiony innymi.

Nowe czółenko przeładowania wykonano z czarnego tworzywa sztucznego o profilu i głębokich nacięciach zapewniających pewne uchwycenie oraz zaopatrzono w wyraźny występ w przedniej części, chroniący przed wysunięciem operującej tym elementem dłoni przed wylot najkrótszej lufy. Tył komory zamkowej MCS wyposażony jest w tzw. Rem™ Loc, czyli opatentowany system szybkiego montażu dostosowanego do niego chwytu pistoletowego Pachmayra oraz kolby stałej. Wystarczy nasunąć od góry wybraną część na krótką szynę z tyłu komory i zablokować ją w tej pozycji poprzecznym kołkiem. Ostatnio Remington MPD rozszerzyła ofertę takich elementów o zytelową kilkupozycyjną kolbę teleskopową z chwytem pistoletowym, zapożyczone z kbk M4, a w ofercie innych firm można znaleźć także inne ich odpowiedniki, w tym Knoxx SpecOps (Blackhawk) z wewnętrznym amortyzatorem odrzutu.

Metalowe części strzelby otrzymały antykorozyjne pokrycie ochronne z antyrefleksowym wykończeniem MilSpec. Dwie dłuższe lufy dostosowane są do wprowadzonego w 1986 r. w „dwunastkach” Remingtona systemu Rem Choke, czyli wkręcanych w końcowy odcinek czoków, np. zwężających wylot w celu zagęszczenia wystrzeliwanej wiązki śrutu, zwiększając jej celność na dalszych dystansach lub rozszerzających kanał lufy (skeet), by przyśpieszyć rozszerzanie wiązki śrucin po jej opuszczeniu. Zestaw obejmuje cztery typy: Improved Cylinder, Full, Modified i Rifled. Warto dodać, że zamiast nich można zastosować także stosowany od dawna do wojskowych i policyjnych remingtonów garłacz, umożliwiający wystrzeliwanie na odległość ponad stu metrów granatów gazowych i z pociskami gumowymi, np. USMC Stingball lub Army XM-104 Non-lethal Bursting Hand Grenade.

W broni do forsowania wejść można natomiast zastosować specjalne urządzenie wylotowe, np. Remington Tactical Ext Cylinder czy Carlson Tactical Breacher Choke Tube. Zębata korona zabezpiecza przed ześlizgnięciem się przystawionej do drzwi lufy, a jednocześnie pomaga uzyskać optymalny odstęp między jej wylotem a ich powierzchnią i odprowadza w bezpiecznym kierunku odłamki pocisku torującego i gazy odbite w czasie strzału od twardych elementów drzwi. Firma Remington oferuje do tych celów także nowe specjalne naboje RDA (Remington Disintegrator Ammunition), bezołowiowe, bezrykoszetowo wytracające energię w rozbijanej przeszkodzie, które pozwalają strzelać w elementy drzwi z przyłożenia bez dystansu i takich urządzeń wylotowych.

Jeśli chodzi o stosunkowo krótką lufę służących do tego wersji oraz odmiany dla załóg pojazdów, to nawet tak duże skrócenie nie powoduje zbytniego pogorszenia najistotniejszych wówczas parametrów, gdyż pociski wystrzeliwane z gładkolufowych „dwunastek” uzyskują maksymalne osiągi już po krótkim ruchu w lufie – zwiększa się tylko rozrzut śrucin. Najbardziej cierpi magazynek, który ze względu na ułożenie pod lufą musi być skracany wraz z nią, co ogranicza jego pojemność. Krótkolufowe bezkolbowce oparte na M 870 pojawiły się w amerykańskich służbach już w latach 70., w odpowiedzi na zapotrzebowanie funkcjonariuszy FBI i US Marshal Service, zajmujących się ochroną świadków koronnych. Model 870 Shorty z zaledwie 9,5- calową lufą, dwoma nabojami w magazynku i trzecim w lufie oraz zastosowanym później w MCS chwytem marki Pachmayr dostarczała im Sage International Ltd. Podobne oferowała w bliższych nam latach także firma Serbu (ze składanym chwytem przednim w miejsce łożaczółenka), a w Europie szwajcarska TMP Waffen GmbH (Remington 870 Ninja).

Dopiero jednak MCS otworzył szerzej drogę dla najkrótszych wariantów „pompek” jako „wytrychów balistycznych” do uzbrojenia pododdziałów szturmowych, w miejsce tych średniej długości i pełnowymiarowych z kolbami. Zaletą takiego rozwiązania jest możliwość wyposażenia w strzelby w rodzaju 870 MCS Breacher Tool nie pojedynczych breacherów w zespole, ale nawet co drugiego ich członka, znacząco zwiększając zdolności do forsowania wejść. Niewielkie wymiary i masa czynią z takiej odmiany remingtona wygodne i nieuciążliwe w pozostałych działaniach narzędzie, a zwiększona liczba strzelb w zespole szturmowym umożliwia szybsze, nawet jednoczesne pokonywanie większej liczby przeszkód oraz zapobiega problemom w przypadku awarii broni, amunicji, czy też spowolnienia akcji po wyeliminowaniu z walki jednego operatora z „pompką”.

W 2004 r. dostarczono pierwsze 1146 zestawów Remington 870 MCS dla jednostek amerykańskich sił powietrznych. USAF Security Forces zamówiło ponad 4000 egzemplarzy, a kolejne partie trafiły już do arsenałów sił specjalnych podległych USSOCOM, poczynając od Pararescuers z USAFSOC. Zamówienia szykują też lub realizują: US Marine Corps, 1st Cavalry Division, 2., 3. i 4. Dywizja Piechoty, 101. Dywizja Powietrznoszturmowa oraz US Army Marksmanship Unit. MCS przeszedł już chrzest bojowy podczas amerykańskich działań w Bagdadzie. Zainteresowanie wzbudził m.in. w izraelskich siłach specjalnych, pierwsze egzemplarze tych wielozadaniowych zestawów Remingtona trafiły za pośrednictwem Cenreksu także do Polski, który prezentował je np. na policyjnych targach Europoltech 2009. Tymczasem już rok wcześniej Decyzją nr 112 Komendanta Głównego Policji z 27 lutego 2008 roku oficjalnie wprowadzono strzelby Remington 870 (wraz z pm FN P90 i kbk HK416) do uzbrojenia polskiej policji. Trafiły one najpierw do Wydziału Specjalnego ZOS CBŚ, a później do Biura Operacji Antyterrorystycznych Komendy Głównej Policji. MCS używane są też przez JW 2305 GROM. Pozostaje mieć nadzieję, że wkrótce doczekają się tak uniwersalnych zestawów także pozostałe polskie pododdziały antyterrorystyczne, a decydentom odpowiedzialnym za stan MON wystarczy funduszy i wyobraźni, by tego rodzaju uzbrojenie wprowadzono również w jednostkach bojowych WP.