Czerwona taktyka w działaniach jednostek specjalnych policji

W celu przybliżenia pojęcia medycyny taktycznej czy też „czerwonej taktyki”, należy zacząć od wyjaśnienia słowa „taktyka”:

Jednostki policyjne postępują według określonej taktyki, która umożliwia im wypełnianie spoczywających na nich zadań. Medycyna taktyczna realizowana przez tego typu jednostki, polega na udzieleniu pomocy osobie poszkodowanej na obszarze prowadzonych przez nie operacji w taki sposób, aby dopasować się zarówno do ich taktyki, jak i do obowiązujących przepisów.

W Polsce udzielanie pomocy poszkodowanym w trakcie operacji jednostek specjalnych zarówno państwowych służb wewnętrznych, jak i wojskowych jednostek specjalnych określane jest również mianem „czerwonej taktyki”, której definicja brzmi następująco:„Czerwona taktyka jest powiązaniem medycyny pola walki z taktyką szturmową i wchodzi w skład taktyki specjalnej. Jest systemem ściśle połączonych działań, mających za zadanie ewakuację z miejsca bezpośredniej walki. Głównym jej zadaniem jest ratowanie życia rannym przy wykorzystaniu odskoku, odparcia ataku i udzielania pomocy przedmedycznej.”Według „czerwonej taktyki” proces udzielania pomocy poszkodowanym w środowisku taktycznym można podzielić na trzy fazy, od których uzależnione jest postępowanie zarówno osoby ratującej, jak i ratowanej. Podział został opracowany, w ramach „czerwonej taktyki”, przez sztab instruktorski „Cichy Fight & Tactics Team”.Dzielą oni obszar działania elementu taktycznego na trzy strefy:

• strefa pierwsza: śmierci (zwana również strefą niebezpieczną lub zero),
• strefa druga: względnie bezpieczna,
• strefa trzecia: bezpieczna.

Zarówno fazy, jak i strefy zostały stworzone, aby ułatwić podejmowanie odpowiednich czynności ratowniczych w odpowiednim czasie, gdyż te same czynności w nieodpowiednim czasie mogą prowadzić do zwiększenia liczby poszkodowanych.

Strefa niebezpieczna

Strefa ta jest obszarem opanowanym przez nieprzyjaciela z uwagi na to, że występuje w niej stałe zagrożenie zdrowia i życia. Pomimo odparcia ataku przeciwnika, strefa ta nadal powinna być traktowana jako niebezpieczna, gdyż cały czas istnieje możliwość ponownego ataku. Dlatego należy jak najszybciej ją opuścić. Udzielanie pomocy pod ostrzałem nieprzyjaciela jest niezwykle trudnym zadaniem, dlatego pomoc przedmedyczna powinna ograniczać się tylko do założenia opaski zaciskającej lub zastosowania ucisku na ranę w celu opanowania krwawienia. Bezpieczeństwo własne oraz pozostałych w strefie zero zdolnych do walki członków elementu taktycznego ma kluczowe znaczenie. Nie można dopuścić do sytuacji, w której dla ratowania jednej osoby poświęci się życie trzech innych. Dlatego zalecana jest szybka ewakuacja z tej strefy do miejsca, gdzie może być przeprowadzona segregacja rannych i udzielona pomoc przedmedyczna czy też medyczna.

Strefa względnie bezpieczna

Są to obszary, w których dany element taktyczny chwilowo zatrzymuje się, w celu udzielenia pomocy przedmedycznej rannym. Podczas postoju odbywa się wstępna segregacja rannych i udzielenie pomocy przedmedycznej poszkodowanym. Członkowie elementu taktycznego, którzy nie uczestniczą w udzielaniu pomocy przedmedycznej, są w stanie podwyższonej gotowości bojowej. Bardzoważnym elementem w tej strefie jest fakt, iż osoby najmniej ranne w pierwszej kolejności otrzymują pomoc. Postępuje się tak, ponieważ osoby te są w stanie szybko wrócić do swoich zadań i wzmocnić formację. Po udzieleniu pomocy poszkodowanym należy jak najszybciej oddalić się od tej strefy, ponieważ w każdej chwili może się ona zmienić w strefę niebezpieczną. Gdy strefa niebezpieczna zajmuje duży obszar, ważnym elementem w walce z czasem jest transport powietrzny do strefy bezpiecznej.

Strefa bezpieczna

W tej strefie nie ma zagrożenia ze strony przeciwnika. Wskazane jest, aby znajdował się tu szpital polowy. W warunkach działań prowadzonych przez policję powinien znaleźć się w niej zespół ratownictwa medycznego. Wszystkim rannym zostaje udzielona pomoc medyczna. Priorytetem staje się udzielenie pomocy poszkodowanym, poczynając od tych, których stan jest najcięższy. Należy tu jednak zaznaczyć, iż w sytuacji, kiedy poszkodowanych jest więcej niż osób mogących udzielić im pomocy, wysegregowani ranni muszą poczekać na swoją kolejność.

Warto sobie uzmysłowić fakt, iż medycyna taktyczna realizowana podczas akcji policyjnych jednostek specjalnych służy nie tylko temu, aby ratować życie ludzkie, ale również zdrowie. Podczas tak niebezpiecznych zadań jak uwalnianie zakładników czy aresztowania wysokiego ryzyka, oprócz zgonów w wyniku doznanych obrażeń, istnieje również niebezpieczeństwo stałego kalectwa czy długiego czasu rehabilitacji policjantów, osób postronnych czy przestępców.

W przypadku policjantów jest to również związane z tym, iż poszkodowany funkcjonariusz będzie musiał odejść z jednostki bądź też zostanie wyłączony na dłuższy czas z pełnienia obowiązków służbowych oraz szkoleń. W wyniku tego państwo może stracić definitywnie lub na określony czas doświadczonego i posiadającego duże umiejętności operatora, którego szkolenie było kosztowne i czasochłonne.

Dlatego „czerwona taktyka” to nie tylko ratowanie życia, ale również, jeśli to możliwe i wskazane w danej sytuacji, takie ustabilizowanie stanu poszkodowanego, aby zminimalizować skutki urazu, jak również nie wywoływać dodatkowych obrażeń podczas transportu. Może zdarzyć się i taka sytuacja, kiedy to po udzieleniu pomocy przedmedycznej operator będzie zdolny do dalszej realizacji zadania.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!