10 fundamentów przetrwania w mieście

Czynniki komplikujące przetrwanie w mieście

Wynika to przede wszystkim z dwóch głównych, choć nie jedynych powodów.

Po pierwsze, specyfika potencjalnych bezpośrednich, fizycznych zagrożeń miejskich wykracza poza ryzyko śmierci z powodu niespełnienia przytoczonej powyżej zasady trójek. Po drugie, z definicji przestrzeni miejskiej wynika czynnik dość nietypowy jak na klasyczne pojmowanie sztuki przetrwania, jakim jest obecność innych ludzi, występujących niekiedy w wyjątkowo wysokim zagęszczeniu na kilometr kwadratowy.

Innym przykładem nietypowego czynnika, który przyczyniać się może do komplikowania sztuki przetrwania w mieście, jest aspekt podlegania rozmaitym regulacjom prawnym/systemowym, np. narzucanym społeczeństwu w ramach wystąpienia stanu wyjątkowego.

Będąc dalekim od ideologii anarchistycznej, starając się ocenić ten czynnik obiektywnie, przyznać muszę, że nie zawsze „uwarunkowania systemowe” pełnią funkcję sprzyjającą osiągnięciu przez daną osobę priorytetów jej osobistego planu przetrwania. Na przestrzeni minionych lat wszyscy doświadczyliśmy również niewydolności systemowej na takie zagrożenie, jakim była pandemia…

Z prehistorycznego punktu widzenia... 

Rozwój miast postępował wraz z rozwojem cywilizacji. Z biegiem wieków budowano coraz większe ośrodki, które miały służyć ułatwianiu funkcjonowania społecznego, gospodarczego i państwowego. Zjawiska te wywodzą się jednak z czasów co najmniej „dawniejszych niż zamierzchłe” oraz dziejących się na przestrzeni wieków rewolucyjnych zmian trybu życia w społeczeństwach. Profesor Yuwal N. Harari w książce „Sapiens. Od zwierząt do bogów” przedstawia pogląd, jakoby to nie człowiek udomowił pszenicę, ale pszenica „udomowiła człowieka”.

Neolityczna rewolucja agrarna pozwoliła naszym przodkom stopniowo odchodzić od zbieracko-łowieckiego trybu życia na rzecz trybu rolniczego, czyli osiadłego przy skrawku uprawnej ziemi. W jaki sposób fakt ten ma związek ze współczesnym przetrwaniem w mieście? Nie chodzi bynajmniej o rozwój inżynierii i wznoszenie coraz wyższych budynków. Harari wskazał w swojej teorii zjawisko, które idealnie odnosi się do wymogów szeroko pojętego survivalu oraz preppingu.

Jest to „multitematyczność” i mnogość specjalizacyjna na poziomie praktycznego „radzenia sobie” przez pojedynczego człowieka, którą niestety zatraciliśmy jako gatunek. Poprzez porzucenie zbieracko-łowieckiego trybu życia ludzkość przeszła w tryb funkcjonowania w oparciu o wąską specjalizację. Dawniej, aby przetrwać, każdy człowiek musiał poznać oraz stosować w codziennej praktyce wiele dyscyplin, np. wyrabiać narzędzia, preparować skóry i szyć odzież, rozpoznawać rośliny jadalne, lecznicze i trujące, a ponadto tropić, niecić ogień, walczyć, eksplorować itd.

Od rewolucji agrarnej aż po dzień dzisiejszy wystarczy znać się na jednej czynności, aby żyć i utrzymywać rodzinę. Współczesny tryb życia to przede wszystkim uregulowane systemowo funkcjonowanie w mieście, właśnie w oparciu o wąską specjalizację każdego z nas. Jest to życie wygodne i dostatnie, poprzez zapewniony dostęp do żywności, schronienia, służby zdrowia, informacji, rozrywki, transportu itp.

Jest ono jednak szczególnie wrażliwe na średnie oraz duże zdarzenia niepożądane, które poprzez masowy charakter wykraczają poza możliwości służb ratowniczych, porządkowych, logistycznych. Od ich efektywności działania w obliczu zagrożenia w całości uzależniony jest współczesny, wąsko wyspecjalizowany człowiek XXI w.

Na domiar złego, w przeważającej większości jesteśmy jako ludzkość odzwyczajeni od obciążeń psychofizycznych związanych z walką o przetrwanie, głodem, wysiłkiem fizycznym oraz ekspozycją na warunki pogodowe.

Specyfika warunków miejskich

Każdemu zainteresowanemu tematyką przetrwania w mieście, poza praktycznymi treningami i zdobywaniem szerokiej wiedzy z zakresu survivalu oraz preppingu, polecam także literaturę faktu oraz czerpanie wiedzy z doświadczeń historycznych. Na szczególną uwagę zasługuje książka pt. „Survival w mieście. Realne sekrety przetrwania”, której autor – Selco Begovic wprost dzieli się swoimi doświadczeniami, w tym także popełnionymi błędami w trakcie jego autentycznej walki o przetrwanie w oblężonym w czasie wojny mieście.

Jak większość z nas, także i ja nigdy nie toczyłem realnej i długotrwałej walki o przetrwanie w żadnym z miast. Na przestrzeni minionych 10 lat zawodowej aktywności miałem jednak okazję zdobyć dość nietypowe doświadczenia, zarówno w zakresie survivalu, jak i poznawania specyfiki funkcjonowania w przestrzeni miejskiej z różnych perspektyw. Prowadziłem kilkudniowe szkolenia w konwencji zaskakujących Symulacji Survivalowych w zakresie przetrwania w mieście.

Praktykowałem własne ćwiczenia związane z bytowaniem w mieście w różnej konwencji sprzętowej. Zgromadziłem również nietypowe doświadczenia w trakcie 8 lat pracy środowiskowej tzw. streetworkera (pedagoga ulicy), przebywając wśród „ludzi ulicy”. Miałem dzięki temu wiele okazji do odbycia nietypowych rozmów, zarówno z mieszkańcami kontenerowych slumsów oraz niebezpiecznych dzielnic, osobami osadzonymi w zakładzie poprawczym, czy też rozmów z bezdomnymi, także na temat ich strategii przetrwania w mieście. Wykraczając poza zakres zawodowy, brałem dodatkowo udział w kilku edycjach poligonowego Kursu Walki w Mieście w zakresie taktyki działania plutonu i kompanii lekkiej piechoty.

Przeczytaj także: Jak udzielać pierwszej pomocy? >>

Równolegle, w tym czasie realizowałem survivalowe wyprawy zagraniczne w prawdziwie odludne zakątki świata. Umożliwiło mi to poznawanie warunków przetrwania w syberyjskich górach, tajdze, tundrze, na stepie. Miałem również okazję kilkukrotnie odwiedzać północne obszary Europy położone za Kręgiem Polarnym oraz pustynię Kyzył-Kum w Kazachstanie, Góry Skaliste w Idaho, kamieniste wąwozy oraz wybrzeża wschodniej Krety.

W trakcie 2–3-tygodniowych wypraw realizowałem przyjęty na tę okoliczność ścisły scenariusz survivalowy, to znaczy założenie dotyczące posiadania bądź też braku sprzętu, odzieży, zapasów wody i żywności.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!