Mactronic MX500L Sniper 500

Jest to jedna z trzech latarek występujących w serii Sniper – z pozostałych dwóch jedna jest przeznaczona do współpracy z bronią, zaś druga jest nieco mniejszym, o słabszych parametrach, odpowiednikiem MX500L.

Sniper Dual Lense, bo taką też nazwą bywa określana omawiana latarka (o czym dalej), ma obudowę wykonaną w całości ze stopu aluminium, określanego przez producenta, jako „aluminium lotnicze” – najprawdopodobniej mowa jest więc o stopie 6061 T6, najpopularniejszym materiale używanym do wyrobu latarek. MX500L jest anodowana na czarny półmat, co zabezpiecza stop aluminium przed działaniem czynników zewnętrznych oraz zapobiega powstawaniu demaskujących odblasków. Korpus Snajpera jest radełkowany, co ułatwia pewny chwyt. Latarka ma średnicę korpusu wynoszącą 27,5 mm, głowicy – 36 mm i długość od 115 do 125 mm.

Wartość minimalna dotyczy latarki z maksymalnie wsuniętą głowicą (największe skupienie światła), zaś największa – z maksymalnie wysuniętą (strumień rozproszony). Głowica również jest uszczelniona gumowym d-ringiem, dzięki czemu latarka spełnia normę IP65, czyli jest całkowicie odporna na wnikanie kurzu i wytrzymuje zalanie strumieniem wody z dowolnego kierunku. Powinna także wytrzymać krótkotrwałe zanurzenie w wodzie, ale należy pamiętać, że nie jest to latarka wodoszczelna, a co najwyżej wodoodporna. Masa całkowita MX500L wynosi 103 g.

Źródłem światła w latarce jest dioda CREE XR-E R3 dająca strumień światła o maksymalnym natężeniu 500 lm. Zasilanie stanowią trzy baterie AAA (lub odpowiadające im akumulatory) umieszczone wewnątrz korpusu, w plastikowym koszyczku. Dostęp do przedziału baterii możliwy jest po odkręceniu zakrętki z wyłącznikiem przyciskowym. W celu zabezpieczenia przed wodą zakrętka jest uszczelniona gumowym d-ringiem, a przycisk wyłącznika pokryty jest gumą. Sam wyłącznik osadzono we wgłębieniu nakrętki, a w jej bocznej ściance wykonano otwór do przeplecenia smyczy. Schowanie wyłącznika zabezpiecza go przed przypadkowym wciśnięciem oraz umożliwia używanie latarki w trybie „świeczki”, czyli postawionej pionowo.

W głowicy latarki osadzono dwie soczewki – stąd określenie „dual lens”, które odpowiadają za skupianie i rozpraszanie strumienia światła, z uwagi na brak odbłyśnika. W wyniku zastosowania takiego układu konstrukcyjnego strumień światła ze Snajpera wygląda inaczej, niż w przypadku latarek z odbłyśnikiem. Przy maksymalnym skupieniu nie jest to bowiem koło, a kształt zbliżony do kwadratu, maksymalnie rozproszony strumień ma kształt koła, bez wyraźnego hot spota (punktu centralnego). Barwa światła jest biała z wyraźnym, żółtawym okręgiem na brzegu. W przedniej części głowicy, od wewnątrz, nacięty jest drobnozwojowy gwint, który umożliwia stosowanie dodatkowych nakładek zmieniających strumień światła.

Użytkownik ma do dyspozycji pięć trybów pracy latarki o średnim czasie świecenia do 8 godzin:

• silny – 100% mocy diody;

• średni – 50% mocy diody;

• słaby – 10% mocy diody;

• • strobo .

Wyboru trybu dokonuje się wyłącznikiem, przy czym po włączeniu latarki wystarczy do tego jedynie jego lekkie naciśnięcie. Jeśli wybierze się dany tryb pracy, a następnie wyłączy latarkę, to należy pamiętać, że włączy się ona w kolejnym trybie.

Latarka dostarczana jest w czarnym, kartonowym pudełku zamykanym na magnes i wypełnionym gąbką z odpowiednimi wycięciami. W komplecie użytkownik otrzymuje latarkę, smycz i trzy baterie AAA.

MX500L w użyciu

MX500L jest latarką średniej wielkości, przeznaczoną do użycia codziennego (EDC) – nie nadaje się do stosowania na broni, z uwagi na brak możliwości zamocowania wyłącznika żelowego oraz nieprzystosowanie jej do znoszenia silnych wstrząsów, jakie towarzyszą strzelaniu.

Stosunkowo niewielkie rozmiary pozwalają nosić Snajpera w organizerze plecaka czy w kieszeni spodni, ale dedykowanej do przenoszenia niewielkich przedmiotów (np. w małej przedniej kieszonce popularnych spodni UTP) – latarka nie ma możliwości zamocowania klipsa.

MX500L dobrze leży w dłoni, a przycisk wyłącznika, choć schowany, jest dość łatwo dostępny. Włączenie latarki sygnalizowane jest wyraźnym kliknięciem, a z uwagi na opór przycisku nie jest raczej możliwe samoistne włączenie. Inaczej wygląda sprawa ze zmianą trybów świecenia – tu wystarczy naprawdę lekkie dotknięcie, by tego dokonać, więc łatwo przez przypadek zmienić tryb.

Same tryby świecenia dobrane są dobrze – większość prac daje się wykonać przy wykorzystaniu trybu słabego, pozostałe – średniego. Tryb silny będzie używany raczej sporadycznie. Wadą jest to, że latarka nie zapamiętuje wybranego trybu i po włączeniu przechodzi na kolejny. W przypadku przejścia z trybu silnego na średni i średniego na słaby w zasadzie nie ma problemu, ale jeśli ostatnim używanym trybem był słaby, to po włączeniu latarka zacznie migać alfabetem Morse’a. Wymagać to będzie przeklikania wyłącznikiem do ostatnio używanego trybu. Generalnie, moim zdaniem, tryby SOS i stroboskopowy powinny być „ukryte”, czyli włączane np. przez przytrzymanie wyłącznika albo szybki dwuklik.

Zmiana skupienia strumienia światła odbywa się przez przekręcenie głowicy. Przejście od minimum do maksimum wymaga 3,5 obrotu, czyli całkiem sporo. Nie da się tego zrobić szybko, trzeba się trochę nakręcić. Po maksymalnym wysunięciu głowicy na korpusie latarki staje się widoczny jej numer seryjny.

Jak świeci Sniper? Oryginalnie, to dobre słowo. Z uwagi na brak odbłyśnika maksymalnie rozproszony strumień światła świeci w sposób podobny do reflektora scenicznego – światło rozkłada się równomiernie po całym kręgu, za wyjątkiem żółtawej obwódki. W efekcie zarówno punkt, na który użytkownik kieruje latarkę, jak i jego otoczenie oświetlone są jednolitym strumieniem światła.

Dla odmiany maksymalnie skupiona wiązka ma kształt zbliżony do kwadratu, ale również z równomiernym rozłożeniem światła. Co więcej, jeśli zbliży się latarkę do ściany, to da się zauważyć dość wyraźny rysunek pól świetlnych na diodzie. Poza tym, skupionemu strumieniowi świetlnemu towarzyszy kilka świetlistych kręgów, układających się pomiędzy latarką a oświetlanym przedmiotem. Skupiona wiązka zadziwiająco dobrze świeci na dalsze odległości, a im dalej, tym mniej wyraźnie widać, że punkt świetlny ma kształt kwadratu.

Tryb SOS nie wymaga w zasadzie komentarza – jest i miga alfabetem Morse’a to, co ma nadawać. Czy ktoś go użyje w celach ratunkowych? Jak mawia stare porzekadło – lepiej mieć i nie użyć, niż nie mieć i żałować, że się nie ma.

Tryb stroboskopowy, który zaimplementowano w MX500L, jest – przynajmniej dla mnie – dyskusyjny. Po pierwsze – w EDC jest on raczej mało przydatny, a na broń latarki założyć się nie da (niby można używać jej jako oświetlenia samodzielnego do pracy z bronią, ale do tego celu są lepsze – i przeważnie droższe – latarki), a po drugie, ma dość dziwnie dobraną częstotliwość błysków, moim zdaniem – zbyt dużą.

Podsumowując – zupełnie przyzwoita latarka (choć bez rewelacji), przeznaczona przede wszystkim do EDC. Jeśli ktoś lubi taki – w rodzaju reflektora teatralnego – sposób świecenia – może śmiało kupować.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!