International SOTV – pick-up dla specjalsów

International SOTV jest rozwinięciem opracowanego przez firmę Indigen Armor wozu NSTT (Non-Standard Tactical Truck), który miał bazować na konstrukcji komercyjnego pick-upa i przypominać go wyglądem (np. Toyota Tacoma/Hilux), będąc jednak całkowicie przebudowaną konstrukcją przeznaczoną do wsparcia operacji realizowanych przez siły specjalne, jak: działania bezpośrednie (Direct Action), rozpoznanie specjalne, działania niekonwencjonalne, operacje antyterrorystyczne, czy w misjach przeciwpartyzanckich (COIN).

Celem założycieli Indigen Armor, którzy są byłymi żołnierzami jednostek podległych USSOCOM, było stworzenie pojazdu, który niezależnie od warunków terenowych i klimatycznych zapewni wysoką mobilność, będzie wyposażony w osłony balistyczne, jego ładowność pozwoli na transport odpowiedniej ilości sprzętu i amunicji oraz zmieści się w ładowni śmigłowca M/CH-47.

Poza Navistar Defence oraz Indigen Armor w projekcie uczestniczy jeszcze firma Science Applications International Corporation (SAIC), która odpowiedzialna jest za integrację systemów C4ISR oraz wsparcie logistyczne.

Akronimem NSTV określane są wszystkie pojazdy znajdujące się na wyposażeniu jednostek specjalnych, nawet w większych ilościach, a niebędące typowymi pojazdami wojskowymi używanymi przez daną armię. Są to więc przede wszystkim cywilne/komercyjne samochody terenowe np. Toyota Land Cruiser, czy pick-upy z napędem 4×4, np. Toyota Hilux.

Pick-upy z napędem 4×4 są w wielu regionach naszego globu, jak Afryka, Azja czy Ameryka Środkowa i Południowa, bardzo popularne zarówno wśród użytkowników cywilnych, jak i różnego rodzaju organizacji paramilitarnych i regularnych sił zbrojnych.

Geneza NSTV sięga roku 2001 i początku działań amerykańskich sił specjalnych w Afganistanie, gdzie Toyoty Hilux były jednym z podstawowych środków transportu zarówno oddziałów Sojuszu Północnego, jak i Talibów oraz Al-Kaidy. Stały się one także jednymi z pierwszych pojazdów wykorzystywanych przez operujące w tym kraju oddziały specjalne państw zachodnich. W początkowym okresie były to głównie samochody pozyskane lokalnie, ale później Amerykanie zakupili pewną liczbę Toyot Tacoma (amerykańska wersja Hiluxa), wyposażonych w turbodoładowane silniki benzynowe, które zostały poddane pewnym modyfikacjom (np. oświetlenie IR, anteny do radiostacji VHF/UHF, system łączności satelitarnej, Blue Force Tracker, montaż do karabinu maszynowego M240B/M249 SAW) i wysłane drogą lotniczą do Bagram.

Również JW Grom na początku swoich działań w Afganistanie wykorzystywała Toyoty Hilux oraz 4Runner.

Powodów, dla których siły specjalne sięgają po cywilne pojazdy, jest kilka i wynikają one przede wszystkim z warunków operacyjnych danego teatru działań. Do głównych czynników przemawiających za takim wyborem należą:

• popularność tego typu samochodów na terenie działań, a co za tym idzie, łatwy dostęp do części i serwisu,
• low profile, czyli możliwość wtopienia się w otoczenie i zachowania skrytości działań, dzięki wykorzystaniu pojazdu, który jest popularny na danym terenie,
• spore możliwości pokonywania trudnego terenu oraz stosunkowo duża ładowność,
• podatność na modyfikacje i duży wybór różnych akcesoriów oraz części.

W czerwcu 2012 roku USSOCOM rozpoczął poszukiwanie nowego pojazdu GMV w wersji 1.1. W przeciwieństwie do zmodyfikowanych Humvee GMV, ich następca musi być konstrukcją lżejszą (masa własna poniżej 3175 kg), szybszą, charakteryzująca się dużą mobilnością taktyczną (m.in. na pokładzie M/CH-47) i strategiczną (transport lotniczy, drogowy, kolejowy i morski) oraz przygotowaną do integracji z kolejnymi generacjami systemów elektronicznych oraz komunikacyjnych. Pojazd powinien pomieścić do 7 operatorów, a zamontowane na nim uzbrojenie musi być gotowe do użycia w ciągu jednej minuty po wyjechaniu z ładowni śmigłowca.

Początkowo zakładano, że nowy pojazd zostanie wybrany do końca roku 2012, a jego produkcja miała rozpocząć się w 2013. Następnie termin wyboru zwycięzcy został przesunięty na maj 2013, a ostatecznie decyzja została odroczona do sierpnia br. W ciągu 7 lat (w 2013 roku zakupionych ma być 101 szt., a w kolejnych latach po ok. 220) ma być pozyskanych ok. 1300 samochodów.

Początkowo do programu GMV 1.1 zgłoszone zostały następujące konstrukcje:

Medium Assault Vehicle – Light (MAV-L) firmy Northop Grumman, nowy, przeprojektowany GMV z AM General, Special Purpose All-Terrain Vehicle (S-ATV) firmy Oshkosh, SOTV Navistara, Flyer firmy General Dynamics Land Systems.

Ostatecznie wybór zostanie dokonany pomiędzy trzema konstrukcjami: AM General GMV, GD Flyer oraz International SOTV.

Pick-up dla komandosów

International SOTV reprezentuje nurt w konstruowaniu pojazdów militarnych, w którym wykorzystuje się technologie stworzone w branży rajdowej off-road. Efektem jest pojazd, który charakteryzuje się dużą prędkością również w terenie, wysoką mobilnością, dużą ładownością oraz modułową budową pozwalającą na konfigurowanie wyposażenia, opancerzenia i uzbrojenia zgodnie z bieżącymi wymogami operacyjnymi.

W celu zapewnienia odpowiedniej dynamiki oraz wysokich możliwości pokonywania trudnego terenu w SOTV zastosowano niezależne zawieszenie (z przodu podwójne wahacze poprzeczne, z tyłu pojedyncze wleczone) ze sprężynami śrubowymi oraz układu napędowego, w skład którego wchodzi turbodoładowany silnik diesla MaxxForce 6.0L V8 o mocy 325 KM/242 kW i maksymalnym momencie obrotowym 775 Nm, przystosowany do zasilania paliwem JP8 i współpracujący z 6-biegową automatyczną skrzynią Allison 2550SP oraz przekładnią redukcyjno-rozdzielczą realizującą stały napęd 4×4.

Pojazd nie posiada tradycyjnej ramy, a głównym elementem nośnym jest opancerzona 4-drzwiowa kabina – cytadela pojazdu, do której zamontowane są pomocnicze ramy stanowiące punkty mocowania dla elementów układu napędowego oraz jezdnego. W prezentowanej np. na Eurosatory konfiguracji w kabinie SOTV zamontowane były 4 fotele, a 5 członkiem załogi może być „gunner” obsługujący zainstalowane na znajdującej się na dachu obrotnicy uzbrojenie. Wszystkie fotele wyposażone są w wielopunktowe pasy bezpieczeństwa. Pojazd może być konfigurowany w wersji 3-, 5- oraz 7-osobowej, w przypadku tej ostatniej 2 fotele montowane są na pace.

Standardowo kabina STOV opancerzona jest w klasie B6 odpowiadającej mniej więcej poziomowi 1 wg STANG 4569. Navistar oferuje również możliwość konfigurowania opancerzenia w zależności od wymagań operacyjnych. Użytkownik może także domontować niektóre elementy osłon, jak opancerzone drzwi, np. w celu obniżenia masy do transportu lotniczego.

STOV jest również przygotowany do pełnej integracji z systemami C4ISR oraz może być wyposażony w inne elektroniczne systemy, jak zagłuszarki. Wśród innych elementów wyposażenia pojazdu znajdują się: oświetlenie IR, przetwornica 2000 W, wyciągarka, kompresor, składana wiezyczka.

Zgodnie z wymaganiami GMV 1.1 wymiary SOTV (dł. 5334 mm, szer. 1931 mm, wys. 1829 mm) pozwalają na jego transport na pokładzie MH-47. Masa własna pojazdu wynosi 3039 kg, całkowita – 6124 kg, a ładowność – 2903 kg. Rozstaw osi to 3099 mm, a 33-calowe koła z oponami BFGoodrich mogą być wyposażone we wkładki typu runflat.

W zeszłym roku SOTV został również zaoferowany polskiej armii, w ramach odpowiedzi na zapytanie ofertowe dotyczące lekkiego pojazdu uderzeniowego dla Wojsk Lądowych.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!