ISOF powstały przy wydatnej pomocy Amerykanów, którzy po obaleniu przez międzynarodową koalicję, w ramach tzw. II wojny w Zatoce Perskiej w 2003 r., dyktatury Saddama Hussajna, zaangażowali się w działania stabilizacyjne i odbudowę Iraku, w tym formowanie jej nowych sił zbrojnych, początkowo pod mianem Irackiego Korpusu Obrony Cywilnej (ICDC – Iraqi Civil Defense Corps).
Irak był wówczas trawiony wojną partyzancką prowadzoną przeciwko siłom okupacyjnym i kształtującym się dopiero nowym władzom przez byłych członków rozwiązanej partii reżimowej Baas, wywodzących się w większości spośród sunnitów oraz przez skrajnie antyamerykańskie formacje szyickie Muktady as-Sadra (Armia Mahdiego).
Powstanie przeciwko Amerykanom wkrótce przerodziło się w walki na tle religijnym między radykalnymi ugrupowaniami sunnickimi i szyickimi, uaktywniła się terrorystyczna siatka Al-Kaidy, a pod różnymi ideowymi przykrywkami kwitł typowy bandytyzm, wykorzystujący powojenny chaos i bezrobocie do rozwijania najgroźniejszych form działalności przestępczej, przejmowania kontroli w swych rejonach i załatwiania porachunków.
25 listopada 2003 r., na mocy porozumienia między Tymczasową Administracją Koalicyjną CPA, amerykańskim Dowództwem Centralnym CENTCOM, dowódcą połączonych sił amerykańskich w Iraku CJTF-7 i iracką Tymczasową Radą Zarządzającą, zdecydowano o utworzeniu w strukturze ICDC 500-osobowego batalionu komandosów, zdolnego do walki z najpoważniejszymi zagrożeniami.
Zadanie to powierzono siłom specjalnym US Army, czyli słynnym „Zielonym Beretom”, których żołnierze są m.in. specjalistami w zakresie udzielania tego typu pomocy szkoleniowej oraz doradczej w ramach misji FID (Foreign Internal Defense), przygotowanymi do współpracy w obcych kulturowo i językowo środowiskach – a dokładnie 5. Special Forces Group z Fort Campbell.
Podstawowym założeniem było, by uniknąć budowania jednostki na podstawie ludzi związanych z jedną, sekciarską grupą wyznaniową lub polityczną, dlatego kandydaci mieli zostać wyłonieni spośród ochotników z milicji wszystkich głównych partii (Irackiego Kongresu Narodowego INC, Zjednoczonego Sojuszu Irackiego INA, Patriotycznej Unii Kurdystanu i Najwyższej Islamskiej Rady Iraku SCIRI). Wyzwaniem było stworzenie z nich lojalnego zespołu i to w narzucony w bardzo krótkim czasie zaledwie miesiąca.
3 grudnia 2003 r. wybrani po badaniach zdrowotnych i testach sprawnościowych rekruci, w tym – ze względów praktycznych – wielu z doświadczeniem ze służby w dawnej armii irackiej, rozpoczęli pod okiem amerykańskich instruktorów tygodniowy trening podstawowy w Camp Dogwood, około 20 km na południe od Bagdadu. Następnie przeszli w pobliskim Camp Falcon do zaawansowanego szkolenia operacyjnego, m.in. w zakresie intensywnego strzelania bojowego, patrolowania, taktyki walki w mieście i technik walki w ograniczonych przestrzeniach CQB, na co mieli tylko dwa tygodnie.
W tym czasie wyłoniono także pierwszych liderów, którzy mieli objąć funkcje dowódcze.
Batalion składał się z plutonu dowodzenia, plutonu zwiadu oraz czterech kompanii piechoty oznaczonych literami A, B, C i D – każdemu z tych pododdziałów towarzyszył przez 24 godziny na dobę mieszkający z nimi instruktorski zespół „Zielonych Beretów”.
Oprócz tego do jednostki dodano jeden kompletny zespół ODA (Operational Detachment A, 12-osobowa podstawowa samodzielna komórka operacyjna US Army Special Forces), przeznaczony do udziału w działaniach bojowych w zakresie UW/ASO i DA (Unconventional Warfare/Advanced Special Operations, Direct Action) z irackimi komandosami, które ci ostatni mieli prowadzić pod dowództwem i według wytycznych Amerykanów.
Batalion miał osiągnąć gotowość do działania 26 grudnia 2003 r. i w tym dniu kompania A przeprowadziła pierwszy nocny patrol rozpoznawczy.
Batalion otrzymał nazwę 36th CICDC (Composite-ICDC) i został operacyjnie podporządkowany początkowo rozmieszczonej w rejonie stolicy 1. Dywizji Pancernej US Army, by za jakiś czas zostać przekazanym pod kontrolę iracką.
Pododdziały batalionu stacjonowały w Bagdadzie, np. kompania C w trzypiętrowym gmachu Ministerstwa Ropy Naftowej MOO (Ministry of Oil), którego liczne pomieszczenia wykorzystywała do bieżących treningów CQB.
Ponieważ podstawową rolą komandosów były rajdowe działania szturmowe kompanie piechoty przyjęły nazwę „Serriah Al Icktaham” (kompania szturmowa, np. C jak Charlie) i naramienne oznaki z czaszką i skrzyżowanymi piszczelami.
Udział w operacji bojowej uprawniał do dodania na lewym rękawie naszywki z arabskim napisem „Kawat Al Hassa” stosowanym jeszcze w armii Hussajna, oznaczającym siły specjalne.
Czytaj też: K-Komando >>>
| Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera! |
