Król AimPoint, piąty tego imienia

Narodziny dynastii

Myślę, że czytelnikom „SPECIAL OPS” nie trzeba przedstawiać firmy Aimpoint AB ze szwedzkiego Malmö. Produkowane przez nią celowniki kolimatorowe używane są właściwie przez wszystkie armie i siły policyjne na świecie. Powstała w 1974 r. i już rok później wypuściła swój pierwszy kolimator – Aimpoint Electronic

Przypomnijmy, że to zaledwie 5 lat po rajdzie Son Tay, gdy po raz pierwszy w historii wykorzystano bojowo celowniki kolimatorowe. Amerykańskie siły specjalne użyły wtedy nieprzeziernych kolimatorów Singlepoint OEG firmy Normark, mocowanych na karabinkach Colt GAU-5A/A i pomimo konieczności stosowania licznych improwizowanych rozwiązań odniosły znaczący sukces.

Gdy na rynku pojawił się nowy szwedzki kolimator (jego druga generacja powstała w 1978 r.) można bez przesady powiedzieć, że narodził się standard wykorzystywany do dzisiaj.

Jeśli zastanawialiście się kiedyś, jakie celowniki mieli na swojej broni operatorzy Delty w 1993 r. w Mogadiszu… były to Aimpointy model 3000 i 5000.

W 1997 r. Aimpoint przekroczył rubikon i jego model CompM2 został przyjęty na wyposażenie US ARMY jako M68 CCO (Close Combat Optic).

W roku 2011 liczba wojskowych celowników M68 Aimpointa (w wersjach Comp M2 i M4) tylko w amerykańskich siłach zbrojnych przekroczyła 1 milion, a należy do tej liczby dodać jeszcze wszelkie agencje rządowe, siły policyjne i ogromny rynek strzelców cywilnych – gdzie zwłaszcza wśród myśliwych Aimpoint ma bardzo dobrą renomę dzięki swej odporności na odrzut broni, warunki zewnętrzne i mechaniczną wytrzymałość.

W Polsce Aimpointy pojawiały się rzadziej, owszem były np. w GROM-ie, ale w momencie, gdy po interwencji w Iraku w 2003 roku „duża armia” zaczynała myśleć na poważnie o zakupach celowników optoelektronicznych, wybór padł na celowniki HWS 552 firmy Eotech, należącej do koncernu L3.

Pewna liczba klasycznych Aimpointów – głównie serii CompM3 znalazła się na wyposażeniu jednostek podległych MSWiA lub bezpośrednio premierowi, ale przynajmniej w Polsce Aimpoint nigdy nie był tak popularny jak Eotech. Dopiero niedawno dosyć pokaźna partia celowników serii Micro T-2 trafiła do użytkowników podległych DKWS – co może mieć związek z technicznymi problemami Eotecha, jakie ujawniono podczas testów US SOCOM w 2015 roku (m.in. duże przesunięcia znaku celowniczego w skrajnych temperaturach, ograniczona żywotność baterii).

Tłok na Olimpie

O ile przez długie lata właściwie nikt nie był w stanie poważnie konkurować z Aimpointem, jeśli chodzi o celowniki kolimatorowe, to pojawienie się celowników holograficznych (wojskowych Eotechów i cywilnych Bushnelli) stworzyło liczącą się i posiadającą swoje własne, odrębne zalety konkurencję.

W 2007 roku Aimpoint wykonał kolejny krok, którym pokazał, że na tronie trzyma się mocno – wprowadził serię Micro.

O ile średnica soczewek klasycznych modeli CompM2/M3/M4 to 23–26 mm, o tyle zminiaturyzowany Micro model T-1 miał średnicę 20 mm i ważył jedną trzecią tego, co model CompM4 (84g vs 268 g, masa samych celowników bez montażu)! Oferował też te same zalety, które pozwoliły szwedzkim celownikom uplasować się tak wysoko:

• bardzo długi czas pracy na 1 baterii (sięgający nawet 5 lat przy niskim ustawieniu intensywności znaku celowniczego),
• odporność mechaniczną,
• wodoodporność
• prostotę obsługi.

Można śmiało powiedzieć, że obecnie Aimpointy serii Micro generacji T-2, wprowadzonej w 2014 r., są najbardziej reprezentatywnym typem celownika kolimatorowego na świecie. Sukces konstrukcji Micro wywołał też efekt nieoglądany przedtem na rynku na taką skalę – nagle w zasadzie wszyscy znani i mniej znani gracze postanowili zrobić swoje miniaturowe kolimatory: nie wszystkie z tych konstrukcji są udane, nie wszystkie są nawet Mil-Spec, ale nietrudno będzie znaleźć wam nawet w kraju Trijicona MRO, Sig Sauera ROMEO 4 albo bardziej budżetowe modele Vortexa czy Holosuna. Jak to szło – naśladownictwo najwyższą formą pochlebstwa?

Czytaj też: Czas Tytanów (2) >>>