KJK Komandosi Fiordów

W ciągu tych łącznie 10 minut należy przebiec przynajmniej 40 długości. Test Utfall polega na wykonaniu 20 kroków z 20-kilogramową sztangą na karku i utrzymaniem tułowia w pionie, przy czym każdy krok ma być na tyle długi, by noga wykroczna ugięła się w kolanie aż do kąta 90 stopni, ale bez dotknięcia kolanem drugiej nogi podłoża. Trzy ostatnie testy to: magebro, czyli popularny plank („deska” – utrzymanie prostego tułowia w podporze na stopach i przedramionach) przez 60 sekund, sidebro (side plank) – to samo w pozycji bocznej, po minucie na lewym i prawym przedramieniu oraz ryggbro – z leżenia tyłem uniesienie bioder i pleców od linii ramion, przy podparciu o podłoże jedną nogą z kolanem zgiętym pod kątem 90 stopni, a drugą nogą utrzymywaną w powietrzu na przedłużeniu tułowia, po 30 sekund lewą i 30 sekund prawą. Po poprawnym zaliczeniu wszystkich testów fizycznych kandydaci spotykają się z psychologiem, który ocenia, czy mają stabilną i silną psychikę, dobre umiejętności społeczne i zdolność do pracy zespołowej. Pożądane jest także dobre nastawienie do wykonywania zadań oraz pozytywny nastrój.

Zakwalifikowani – średnio jeden na czterech ochotników – rozpoczynają w sierpniu jedenastomiesięczne, wymagające szkolenie w MJV Treningssenter, po którym mogą ubiegać się o kontrakt na dalszą zawodową służbę w tej jednostce. Ten pierwszy okres podzielony jest na trzy etapy (KUP 1-3), z których pierwszy, dziewięciotygodniowe szkolenie unitarne, zawiera cztery tygodnie o charakterze selekcji wstępnej, podczas której odpada już spora część nowych żołnierzy. Kończy ją tygodniowe testowanie psychofizyczne, w trakcie którego wymagane jest m.in. pokonywanie 10 km w terenie w umundurowaniu, z bronią i wyposażeniem osobistym w czasie poniżej 49 minut, wykonywanie minimum ośmiu podciągnięć na drążku, 40 przysiadów, takiej samej liczby „pompek” i unoszeń tułowia w leżeniu przodem z dłońmi na karku oraz zaliczenie steptestu, polegającego na co najmniej 25 szybkich wejściach z 30-kilogramowym plecakiem na niską ławeczkę. W związku z morską specjalizacją regularnie odbywają się sprawdziany w pływaniu na 300 m, skoki do wody z wysokości 5 m, nurkowanie na głębokość 4 m, także z wydobyciem manekina i holowaniem go na odcinku 25 m. KUP 2 poświęcony jest na intensywne szkolenie indywidualne w zakresie obsługi z broni występującej w pododdziale (oprócz snajperskiej) i strzelania oraz podstawowej taktyki piechoty, działań patrolowych w terenie zurbanizowanym (SIBO) i warunkach zimowych, kamuflażu, walki wręcz opartej na izraelskim systemie Krav Maga, a także innych umiejętności bojowych.  KUP 3 rozszerza trening o działania zespołowe w ramach najmniejszych pododdziałów, posługiwanie się środkami łączności, udzielanie pierwszej pomocy przedmedycznej na polu walki, prowadzenie obserwacji itp. Do tego dochodzi wykorzystanie łodzi pneumatycznych, desantowanie na wybrzeże i wycofywanie drogą morską. Instruktorzy nieprzerwanie pracują nad podwyższaniem u szkolonych odporności fizycznej i psychicznej, ponieważ siła oddziału zależy w dużej mierze od poziomu indywidualnego jego żołnierzy oraz ich wiary w swe możliwości. Całość szkolenia kończą sprawdziany taktyczno-ogniowe, podczas których nowi jegrzy poddawani są ostatecznym ocenom. Przez cały okres szkolenia odstający od oczekiwanego poziomu odsyłani są do innych jednostek marynarki wojennej – do końca dociera zazwyczaj co piąty ochotnik. Ci, którzy podołali wyzwaniom, zyskują kwalifikację przybrzeżnego jegra i prawo do noszenia ciemnogranatowego beretu marynarki wojennej z oznaką KJK. Jest to typowa dla całej norweskiej marynarki złota kotwica z koroną, ale umieszczona ukośnie na podkładce koloru bordowego w kształcie tarczy (MJK – na zielonej, MDK – błękitnej).

 Po podpisaniu dwuletniego kontraktu na służbę zawodową nowi jegrzy rozpoczynają szkolenie zaawansowane, po którym otrzymują „status operacyjny” (operatørstatur), czyli pełnej gotowości do działań bojowych w kraju i za granicą. Ten etap edukacji jest równocześnie zdobywaniem kwalifikacji podoficera w Befalsskolen for Sjøforsvaret (BSS). Jest to następczyni odrębnych dawniej szkół podoficerskich floty i artylerii nadbrzeżnej, z siedzibą w Horten. Wśród 16 oferowanych przez nią kierunków jeden, tzw. Kystjegerlinjen, skupia się wyłącznie na przygotowaniu przybrzeżnych jegrów w jednej z trzech specjalności: rozpoznawczej, szturmowej lub członka zespołu RBS 17. O każde ze średnio 25 miejsc w roku ubiega się zazwyczaj od 10 do 30 chętnych do służby zawodowej w KJK. Kurs dowódców sekcji rozpoznawczych jest jednym z najbardziej wymagających fizycznie, wymaga też umiejętności samodzielnego znajdowania sposobów wykonania trudnych zadań. Część z jego uczestników przechodzi w tym czasie także szkolenie snajperskie. Absolwenci kursu Bekjempning mogą objąć stanowisko dowódcy sekcji szturmowej lub zastępcy dowódcy plutonu. W ich programach zajęć znajduje się m.in. doskonalenie strzelania ze wszystkich typów broni używanych przez KJK, w tym posługiwanie bronią krótką, wielkokalibrowym karabinem wyborowym Barrett i materialami wybuchowymi, techniki linowe i surwiwal. Przyszli podoficerowie LMB przygotowywani są do roli dowódcy (lidera) obsługi wyrzutni lub zespołu naprowadzania laserowego rakiet. Wszystkich czeka dodatkowo trening i certyfikacja z działania z kutrów S90N, organizowane w Bergen. Po ukończeniu BSS i co najmniej rocznym stażu w KJK najlepsi mogą starać się o przyjęcie do akademii morskiej SKSK (Sjøkrigsskolen) w Laksevåg koło Bergen. Od 2001 r. jest tam osobny, trzyletni kierunek dla jegrów przybrzeżnych, po którym otrzymuje się pierwszy lub drugi stopień oficerski (fenrik lub loytnant). Studia obejmują praktyki na jednostkach pływających oraz wszystkich średnich stanowiskach dowódczych w KJK. Po powrocie do jednostki młodzi oficerowie obejmują dowodzenie patrolem rozpoznawczym lub plutonem szturmowym, a niektórzy wyznaczani są na oficerów operacyjnych w sztabie. W trakcie dalszej służby zawodowej przybrzeżni jegrzy uczestniczą w wielu kolejnych kursach, szkoleniach i ćwiczeniach w kraju oraz za granicą, są też mile widziani na selekcjach do MJK (wyłączonej w 2012 r. z MJV i podporządkowanej bezpośrednio dowódcy marynarki wojennej).

Służba w KJK jest jednoznaczna ze zgodą na udział w operacjach zagranicznych, do której w stałej gotowości pozostaje od 2005 r. pododdział rozpoznawczy. W 2009 r. KJK pełniła dyżur w Siłach Odpowiedzi NATO (NRF, NATO Response Force). Wyszkolenie jegrów z Trondenes okazało się przydatne nie tylko pod kątem morskich miji ISTAR. Już  jesienią 2005 r. pierwsza niewielka grupa trafiła do Afganistanu, gdzie m.in. w ramach tzw. MOT (Military Observer Teams) wykorzystywała swoje umiejętności zbierania informacji o przeciwniku w kontrolowanej przez norweski kontyngent prowincji Farjab. Siedmiu z nich przeszło chrzest bojowy podczas ataku uzbrojonych tłumów demonstrantów na obóz norweskiego Zespołu Odbudowy Prowincji (PRT) w jej stolicy, Majmana, a kilku dołączyło do zespołu komandosów MJK w Kabulu. Aktywność rebeliantów w Farjab stopniowo rosła. W czerwcu 2007 r. ciężko ranny w rękę został w potyczce z nimi dowódca MOT KJK por. Ronny Kristoffersen. Na początku listopada zespół jegrów z oddziałem armii afgańskiej (ANA) i jej amerykańskimi doradcami, wspierany przez 2. batalion norweski z Mazar-i-Szarif, został w czasie obławy na lokalnych przywódców talibów w Tez, w dystrykcie Ghormach w prowincji Badghis przy granicy z Turkmenistanem, zaatakowany przez przeważające siły wroga. W gwałtownej walce z użyciem moździerzy i wozów bojowych CV90 został on odparty. Amerykanie wyszli z zasadzki bez strat dzięki radiowym podpowiedziom zwiadowców z KJK, dokładnie obserwujących posunięcia rebeliantów, zasługując na medale US Army Commendation. W tym samym miesiącu przybrzeżni jegrzy wzięli udział w dużej operacji sojuszniczej pk. Harekate Yolo (wzmocnienie frontu), mającej na celu wyparcie talibów z Farjab, a pół roku później w ciężkich starciach w Tez Nava.