O MSBS z Adamem Gawronem

Adam Gawron kieruje zespołem projektowym odpowiedzialnym za nowy, budzący spore emocje kształt zewnętrzny obu wersji karabinków MSBS, obecnie prezentowany już w III generacji makiet. Korzystając z okazji, jaką było zaproszenie przedstawicieli „SPECIAL OPS” przez płk. rez. dr. inż. Ryszarda Woźniaka (szefa Zakładu Konstrukcji Specjalnych ITU WMT WAT) na prezentację podsumowującą obecny etap prac nad MSBS, postanowiliśmy namówić naszego kolegę i autora Adama na rozmowę o tym projekcie i jego w nim udziale. Sądzimy, że takie przedstawienie będzie ciekawsze od dotychczas pojawiających się materiałów i pozwoli odpowiedzieć na część pytań pojawiających się chociażby na forach internetowych w kraju i za granicą.

SPECIAL OPS: Adam, w jaki sposób trafi łeś do programu MSBS, jaka była i jest w nim Twoja rola?
Adam Gawron: Można powiedzieć, że trafiłem „z ulicy”, a właściwie przez znajomego, redaktora czasopisma na temat broni palnej, który znalazł się w grupie konsultującej wstępne założenia projektu MSBS. W 2008 r. kilkakrotnie rozmawiałem z nim o różnych pomysłach. Zgłaszane wtedy przeze mnie uwagi znalazły odzwierciedlenie w pierwszych makietach MSBS I generacji, których zdjęcia i rysunki zaczęły pojawiać się w mediach. Kiedy dowiedziałem się, że karabinki w tej formie mają być wykonane już docelowo z metalu, jako demonstratory technologii, zdecydowałem, że warto zaproponować konstruktorom nieco odmienne rozwiązania. Znajomy skontaktował mnie z osobą, która zajmowała się tematem MSBS w Wojskowej Akademii Technicznej – jak się później okazało, był to konstruktor wiodący. Umówiłem się z nim na spotkanie, przyjechałem, zostałem wpuszczony przez biuro przepustek jak każda osoba z zewnątrz... no i zacząłem rozmawiać o przyjętych rozwiązaniach.

Mając bezpośredni kontakt z makietami zwróciłem uwagę na pewne problemy, czy też niedociągnięcia, w sferze ergonomii tej broni – były problemy z jej sprawną obsługą, z montażem niektórych akcesoriów. Pokutowało trochę podejście traktowania „opakowania”, wyglądu broni po macoszemu w stosunku do jej mechanizmów wewnętrznych. W założeniach programu MSBS sfera zewnętrza broni miała być opracowywana w końcowej fazie – tak się zresztą ostatecznie stało. Zależało mi na jak najlepszej ergonomii i jak najłatwiejszej obsłudze. Po pierwszych rozmowach, jakie przeprowadziłem w WAT, okazało się, że również konstruktorzy MSBS wykazują zainteresowanie dopracowaniem broni od tej strony. Zaczęliśmy pierwsze, jeszcze zupełnie nieoficjalne konsultacje. Staraliśmy się na początku połączyć wszystkie rodzące się spostrzeżenia i uwagi w spójną argumentację – taką, którą można zaprezentować oficjalnie. Stworzyliśmy więc kilkudziesięciostronicową analizę rozwiązań przyjętych w MSBS i porównaliśmy je z rozwiązaniami zastosowanymi w innych konstrukcjach, z którymi miałem do czynienia, oraz przedstawiliśmy wstępną, szkicową propozycję zmian rozmieszczenia takich elementów, jak manipulatory broni.

Początkowo koncepcja zmian, jakie wynikały z tej analizy, nie mogła wpłynąć na już powstały obraz broni, ale stopniowo, w miarę rozpoczęcia prac nad jej zewnętrznym kształtem, miałem coraz większe możliwości działania. Pierwszym zadaniem było wytypowanie zestawów akcesoriów dodatków do MSBS: celowników, mechanicznych przyrządów celowniczych, modułów wskaźników laserowych. Oprócz tego przygotowałem porównanie i wybór rozwiązań kolb, chwytów pistoletowych itp. Następnie pracowałem nad koncepcją już docelowego kształtu karabinka. W tym czasie były to wciąż konsultacje zewnętrzne, ponieważ oficjalnie jeszcze nie uczestniczyłem w programie, dopuszczenie do niego człowieka z zewnątrz nie było zresztą proste – pozostaje on pod stałym nadzorem odpowiednich służb, musiałem więc zostać zaakceptowany oraz oczywiście wykazać się inicjatywą i efektywnością. Moją rolą było kierowanie zespołem odpowiedzialnym za opracowanie formy zewnętrznej karabinków MSBS, dobór akcesoriów, ich testowanie oraz praca nad materiałem szkoleniowym dla nowej broni.