Bojownik ginie z uśmiechem na ustach

Abdelhamid Abaaoud – „mózg” zamachów z 13.11.2015 r.

Warto skupić się na przekazie, jaki towarzyszył śmierci ostatniego z wymienionych. Do wiadomości publicznej podano, że istotną rolę w obławie miał pies bojowy. Szczegół ten nie został ujawniony przypadkowo; pies w wielu krajach arabskich jest zwierzęciem pogardzanym, wręcz używanym za nieczyste, z którym najlepiej nie mieć kontaktu. Nazwanie kogoś psem jest bardzo obraźliwe i, co ciekawe, często wykorzystywane przez media organizacji terrorystycznych. Przykłady można mnożyć; na filmie wyprodukowanym przez ISIS zamaskowany Jihadi John zwracał się do prezydenta Obamy pogardliwym „ty psie Rzymu”; psami bojownicy ISIS nazywali pokonanych żołnierzy Bashara Al-Asada, co można wychwycić na niektórych filmach pokazujących zdobycie bazy 17. Dywizji Syryjskich Arabskich Sił Zbrojnych. Przed laty Amerykanie korzystali z tej wiedzy w Iraku. Nie bez powodu psy brały udział w uprzykrzaniu życia więźniów w Abu Ghraib, co widać na zdjęciach opublikowanych kiedyś przez „The New Yorker” i CBS News.

Organizacje terrorystyczne przekonują, że w szeregach ich bojowników panuje przyjaźń, braterstwo i tolerancja.

Żołnierze służący w tym więzieniu poszli o krok dalej. Bo jeśli dla większości facetów pełzanie nago na smyczy nie jest miłym spacerem, to dla mężczyzny z Bliskiego Wschodu to szczyt upokorzenia, w dodatku, gdy smycz trzyma kobieta, jak to miało miejsce w przypadku cytowanego przypadku. Dlatego wydaje się, że podkreślanie roli psa Conana było dodatkowym elementem walki psychologicznej z przeciwnikiem z bliskowschodniego kręgu kulturowego.

Podobnie przed laty Amerykanie nie bez powodu z lubością pokazywali pojmanego Saddama Husajna, oszołomionego i brudnego, który niezwykle potulnie pozwala amerykańskiemu żołnierzowi zaglądać sobie w jamę ustną. Oto człowiek, przed którym drżały miliony, teraz poddaje się kontroli uzębienia i jeszcze grzecznie współpracuje.

Abdelhamid Abaaoud – „mózg” zamachów z 13.11.2015 r.

Analogicznie, przywódca terrorystów nie zginął w glorii chwały, z bronią w ręku, tylko podczas ucieczki, a w ostatnich chwilach życia był szczuty psem. To przekaz symboliczny i bardzo znaczący. Z siły takiego przekazu korzystają nader chętnie organizacje terrorystyczne, zręcznie łącząc kulturę obrazkową z własnymi celami strategicznymi. Co ciekawe, spora część tego przekazu dotyczy umierania właśnie.

Większość artykułów na temat bojowników ISIS pochodzących z Europy koncentruje się na roli mediów społecznościowych, nowoczesnych technologii i elementach zachodniej kultury widocznych w propagandzie przeznaczonej dla ochotników. Odegrały one dużą rolę w zrekrutowaniu blisko 6 tysięcy Europejczyków, którzy kilka lat temu rzucili wszystko, by stać się częścią Kalifatu ISIS bądź walczyć na Bliskim Wschodzie dla innej organizacji terrorystycznej.

Czytaj też: Samotność wilka >>>

Obok widowiskowych teledysków czy filmów z pola walki wykorzystujących najnowsze osiągnięcia sztuki montażu, organizacje terrorystyczne, także ISIS, publikują materiały, których siła oddziaływania niewiele ma wspólnego z zachodnią popkulturą i tzw. cool dżihadem. To teksty wychwalające cnoty i zasługi zmarłych bojowników. Nie są novum, podobne teksty w różnej formie powstają od wieków. Publikacje dotyczące bojowników uczestniczących w zbrojnym dżihadzie w Afganistanie, Iraku, Palestynie, na Bałkanach, obecne są w sieci od kilku lat, nawet w języku angielskim. O zagranicznych bojownikach ISIS powstało także sporo artykułów i kilka książek (mowa oczywiście o oficjalnych publikacjach terrorystów, nie publicystyce czy opracowaniach naukowych). Ich lektura pokazuje, jak bardzo stratedzy organizacji terrorystycznych znają ludzką psychikę, jej lęki i obawy. I udowadnia, że choć wielu chciałoby w terrorystach z Al-Kaidy czy ISIS widzieć stereotypowych pasterzy kóz, to coraz częściej okazuje się, że w dziedzinie socjotechniki organizacje te korzystają z najnowszych zdobyczy nauki i techniki, a doradzają im specjaliści. Symbolika związana ze śmiercią odgrywa tu niemałą rolę.