Steyr SSG M1

Korzenie tej firmy sięgają 1821 r., gdy Leopold Werndl z miasta Steyr, położonego w zachodniej Austrii na południe od Linzu – rejonie znanym z produkcji różnego uzbrojenia od końca XII wieku – zaczął wytwarzać metalowe części broni palnej. Po jego śmierci w 1855 r. działalność tę przejął pracujący wcześniej także dla amerykańskich firm Colt i Remington syn, Josef Werndl (1831–1889), który w 1864 r. sformalizował ją, zakładając z bratem firmę Josef und Franz Werndl & Comp. Waffenfabrik und Sägemühle in Oberletten (Józef i Franek Werndl & Partnerzy, Fabryka Broni i Tartak w Oberletten), rozwiniętą pięć lat później w spółkę Österreichische Waffenfabriksgesellschaft.

Nawiązanie przez Werndla współpracy z osiadłym w Wiedniu Niemcem, Ferdynandem Mannlicherem (1848–1904, projektantem wielu konstrukcji strzeleckich z przełomu wieków, w tym jednych z pierwszych karabinów powtarzalnych z zamkiem suwliwo-obrotowym i magazynkiem w pobliżu środka ciężkości), dało początek późniejszej marce Steyr Mannlicher, choć nazwa miasta znalazła się w nowej nazwie wytwórni, wówczas już jednej z najbardziej liczących się w Europie, dopiero w 1926 r.

Osiem lat po tym Steyr-Werke połączyła się z Austro-Daimler-Puchwerke AG, jako spółka akcyjna Steyr-Daimler Puch AG zajmująca się również przemysłem maszynowym (m.in. produkcją łożysk kulkowych) i motoryzacyjnym, aż do rozejścia się ich dróg w 1989 r., gdy przyjęła obowiązująca do końca 2018 r. nazwę Steyr-Mannlicher AG.

Ograniczenia nałożone po II wojnie światowej na Austrię w zakresie produkcji uzbrojenia wojskowego sprawiły, że po latach 50. skupiono się w zakładach Steyr na broni powtarzalnej wywodzącej się z karabinów Mannlicher–Schönauer, z myślą o rynku cywilnym. Gdy niedługo potem zapadły decyzje o odbudowie sił zbrojnych tego państwa, co wiązało się z zapotrzebowaniem na nową broń, zbieg tych okoliczności sprawił, że Steyr-Daimler Puch AG okazała się najlepiej przygotowana do opracowania i wdrożenia do produkcji powtarzalnego karabinu wyborowego.

W latach 60. austriaccy snajperzy posługiwali się karabinami SSG 98k z celownikami optycznymi ZF 58 4 x 31 wiedeńskiej firmy Kahles na wysokim montażu (stąd często mylnie nazywanymi SSG 58), czyli poniemieckimi karabinami Mauser K98k z kolbą zaopatrzoną w gumowy trzewik, skróconym łożem oraz nową, odsłoniętą (bez nakładki) lufą do amunicji .308 Winchester/7,62 mm NATO, przygotowywanymi przez firmę GBF (Genossenschaft der Büchsenmachermeister) z Ferlach. Był to typowy dla tamtego okresu przedstawiciel powtarzalnej broni wyborowej drugiej generacji, która powstawała jeszcze drogą dostosowywania do wymagań snajperów – w niedużym zakresie – standardowych karabinów piechoty lub sztucerów myśliwskich.

Chociaż Steyr pozostał przy klasycznym dla niej schemacie budowy bez szczególnie nowatorskich rozwiązań, to jednak zaprojektował swój karabin prawie w całości od podstaw jako broń dla wojskowych i policyjnych snajperów, odważnie wykorzystując przy tym tworzywa sztuczne, co również było podówczas pionierskim posunięciem. Nawet wiele późniejszych karabinów snajperskich, np. Mauser SP66, FN 30-11, czy wczesne Remingtony M700 budowano bowiem w oparciu o łoża drewniane. W przypadku broni Steyra łoże z kolbą wykonane z orzecha włoskiego było natomiast propozycją opcjonalną, raczej dla strzelców cywilnych, choć właśnie takie używali początkowo również np. snajperzy francuskiej jednostki antyterrorystycznej RAID.

Produkowany i dostarczany armii austriackiej od 1970 r. Scharfschützengewehr 69 (SSG 69, znany także jako Steyr-Mannlicher SSG 69), czyli karabin strzelca wyborowego z 1969 roku, to broń na amunicję 7,62 mm x 51 NATO/.308 Winchester z lufą ryglowaną czterotaktowym zamkiem suwliwo-obrotowym oraz ze stalową komorą zamkową. Osadzono je na jednoczęściowym łożu z kolbą, wykonanymi z odpornego i trwałego tworzywa sztucznego ABS (terpolimer akrylonitrylo-butadieno-styrenowy) Cycolac, użytego też równolegle w konstrukcji pistoletu maszynowego Steyr MPi 69.

• Kolba osady, oferowanej w kolorze jasnozielonym lub czarnym, zakończona jest gumowym trzewikiem z podkładkami dystansowymi grubości 2 lub 4 cm, dzięki którym strzelec może dopasować odległość punktu podparcia broni do chwytu i języka spustowego odpowiednio do swych warunków fizycznych.
• Zamek jest stosunkowo długi i wprowadzany głębiej w lufę niż w dzisiejszych konstrukcjach, co miało wzmocnić wytrzymałość oraz sztywność połączenia, a przez to zapewnić lepszą celność.
• Ryglowanie SSG 69 odbywa się za pomocą trzech par rygli rozmieszczonych wokół trzonu zamka nie w jego przedniej części, jak to najczęściej bywa, lecz tylnej, tuż przed rączką zamkową.
• Do otwarcia zamka wystarczy uniesienie charakterystycznie ukształtowanej rączki tylko o 60 stopni, dzięki czemu przeładowanie karabinu jest łatwiejsze i szybsze.
• Dwa boczne otwory na odcinku zamka widocznym, po jego zamknięciu, w oknie wyrzutowym komory zamkowej, umożliwiają w przypadku przerwania się gazów prochowych przez uszkodzoną łuskę do kanału iglicy ich ujście w bok, zamiast w kierunku twarzy strzelca.
• Zasilanie odbywa się z wymiennych, pięcionabojowych magazynków Schonauera z obrotowym donośnikiem, wykonanych w dużej mierze z tworzywa sztucznego Makrolon, z przezroczystą tylną ścianką dla ułatwienia szybkiej kontroli wzrokowej ich napełnienia. To dobrze działająca, ale najdelikatniejsza część austriackiego karabinu.
•  W celu odłączenia magazynka od broni, ukrytego w całości w łożu przed również polimerowym kabłąkiem osłony języka spustowego, należało ścisnąć jego boczne zatrzaski jednocześnie z obu stron, kciukiem i palcem wskazującym.
• W ofercie producenta dostępne były w następnych latach także magazynki o pojemności zwiększonej do 10 nabojów, wystające z osady.
• Lufę SSG 69 wykonano technologią kucia na zimno doktora G. Appela – w późniejszych latach już bardzo popularną, ale wtedy prawdopodobnie pierwszy raz użytą przy produkcji broni snajperskiej. Polega ona na obkuwaniu rury stalowej na trzpieniu odwzorowującym formę komory nabojowej i bruzdowany przewód lufy.
  Podczas intensywnego kucia z bardzo dużą częstotliwością półfabrykat staje się plastyczny i wydłuża, dzięki czemu powstaje lufa o dokładnych wymiarach, wymagająca już jedynie niewielkiej obróbki mechanicznej i charakteryzująca wysoką wytrzymałością, co przekłada się na jej żywotność.
  Przewód lufy SSG 69 o skoku gwintu równym 12 cali minimalnie zwęża się stożkowo w kierunku wylotu, a jej zewnętrzna powierzchnia ma charakterystyczne dla Steyra spiralne, „młoteczkowane” wykończenie.
  Sama lufa połączona była ściśle z komorą zamkową po jej rozgrzaniu, a następnie schładzaniu, w związku z czym wymiana jest możliwa tylko w macierzystym zakładzie.
• Po prawej stronie komory, tuż za zagiętą w dół rączką zamkową, znajduje się duży dwupozycyjny bezpiecznik suwakowy. Przesunięcie w przód odbezpiecza broń, w tył zaś blokowuje zamek i mechanizm spustowy.

Podstawowa wersja, oznaczona symbolem PI (P z jedynką rzymską) zaopatrzona była w mechaniczne przyrządy celownicze: prostą szczerbinkę wyzerowaną na 100 m i muszkę w osłonie. Miały one oczywiście charakter wyposażenia awaryjnego – przed i za oknem wyrzutowym na grzbiecie komory zamkowej wykonano nacięcia do osadzania firmowych pierścieni montażowych dla celownika optycznego. W czasach przed pojawieniem się uniwersalnych szyn do mocowania takich akcesoriów było to standardowe rozwiązanie, zmuszające zazwyczaj do korzystania z dedykowanych produktów tego samego producenta.

Austriacki karabin snajperski zaopatrywany był w krajowe celowniki optyczne Kahles ZF69 (6 x 42) lub Kahles Helia 6S2, a w późniejszych latach w ZF84 (10 x 40). Gdy powstawał, armia wymagała celności zapewniającej prawdopodobieństwo trafień 80 procent strzałów w cel wielkości głowy na dystansie do 400 m, w popiersie do 600 m i sylwetkę człowieka do 800 m. W praktyce oznaczało to możliwość osiągnięcia do 300 m skupienia poniżej 9 cm i poniżej 40 cm do 600 m, a SSG 69 szybko zdobył opinię jednego z najbardziej precyzyjnych karabinów wyborowych świata lat 70./80.Niedługo po wprowadzeniu do uzbrojenia Bundesheer austriacki oficer pobił przy jego użyciu światowy rekord w strzelaniu precyzyjnym, a podczas poszukiwań nowej broni snajperskiej przez amerykańskie siły zbrojne SSG 69 PI długo rywalizował z Remingtonem 700, który zdobył ostatecznie przewagę głównie dzięki cięższej lufie, zapewniającej lepsze skupienie jedynie na dystansie 700–800 m.

Poza „wojskową” wersją PI z kolbą i łożem z zielonego polimeru oraz dodatkowymi mechanicznymi przyrządami celowniczymi snajperski Steyr oferowany był od 1988 r. w „policyjnej” odmianie PII bez takich przyrządów, z czarną osadą, nieco masywniejszą lufą (standardową długości 650 mm i w PIIK skróconą do 508 mm) oraz odmienną formą rączki zamkowej z dużym uchwytem. W 1992 r. pojawił się PIII przeznaczony przede wszystkim na rynek amerykański, gdzie działała filia Steyr Mannlicher USA Inc. z West Point, wyposażony w ciężką lufę długości 600 mm, szynę pod celowniki optyczne nad komorą zamkową i syntetyczną kolbę (z regulowaną baką) firmy HS Precision lub McMillan ze Stanów Zjednoczonych.

Dla snajperów jednostek antyterrorystycznych, operujących na krótszych dystansach, powstała dodatkowo wersja PIV, nazywana czasem SSG SD, z krótką lufą długości 409 mm i 10-calowym skokiem gwintu pod kątem strzelania amunicją poddźwiękową z użyciem tłumika dźwięku nasuwanego na jej węższy odcinek końcowy aż do łoża lub zamiennie równie długą osłoną, przechodzącą na końcu w integralny tłumik płomieni. Na rynek cywilny produkowano prócz tego odmiany PI dostosowane do amunicji .243 Winchester i .22-250 Rem., czasem oznaczane jako SSG Sport.

SSG 69 okazał się wielkim sukcesem i – zanim na rynku pojawiły się takie tuzy jak Sako TRG („SPECIAL OPS” 1/2016) czy Accuracy International-Arctic Warfare („SPECIAL OPS” 4/2012) – zdobył bardzo wielu nabywców na całym świecie. Poza armią austriacką, zakupiono tę broń m.in. dla snajperów holenderskiej piechoty morskiej, sił zbrojnych Arabii Sudyjskiej, Argentyny, Chile, Chorwacji, Indii, Indonezji, Jordanii, Libanu Nigerii, Pakistanu, Peru, Salwadoru, Syrii, Togo i Tunezji.

Karabin snajperski Steyr Mannlicher trafił również szybko do arsenałów licznych policyjnych jednostek specjalnych, od Austrii, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Irlandii, przez kraje bałkańskie, Grecję, Turcję, Koreę i RPA, po warszawski Wydział Zabezpieczenia/Antyterrorystyczny czy BORTAC amerykańskiej straży granicznej. Rozwój broni snajperskiej na świecie sprawił jednak, że mimo renomy utrwalonej przez pierwsze ćwierć wieku służby, od lat 90. austriackiemu karabinowi co raz trudniej było konkurować z nowymi i nowocześniejszymi konstrukcjami. Nie pomogło zaopatrywanie w najpierw krótkie, a potem wydłużone do końca łoża szyny Picatinny, ani takie rozwiązania jak gniazdo Styria Arms MX na klasyczne, metalowe magazynki pudełkowe AICS.

Oferta wymagała odświeżenia, a pierwszym krokiem na tej drodze było wprowadzenie w 1996 r. nowego systemu zamka Mannlicher SBS 96, który stał się sercem nowych karabinów wyborowych tej marki. SSG 69 można było jednak jeszcze zamawiać aż do 2015 r., gdy oficjalnie ogłoszono zakończenie jego produkcji.

System SBS 96 (Safe Bolt System) i kilka innych rozwiązań znanych z późniejszych karabinów wyborowych tej firmy, a odmiennych niż w modelu z 1969 r., pojawił się za sprawą lekkiego karabinu Steyr Scout – broni o zasadniczo przeznaczeniu myśliwskim, choć jego odmiany Elite trafiły również na wyposażenie policyjnych jednostek specjalnych np. Kazachstanu, Tajwanu oraz Bośni i Hercegowiny.

Zgodnie z koncepcją słynnego amerykańskiego strzelca i bronioznawcy płk. Jeffa Coopera, był to lekki, poręczny sztucer o uniwersalnym charakterze, do strzelania na dystansie do 400 m, z zaopatrzoną w integralną szynę Weavera komorą zamkową, wydłużoną w przód wokół samonośnej lufy, dzięki czemu celownik mógł być osadzony na niej nie nad zamkiem, lecz dalej, nad początkowym odcinkiem luf.

Scout wyewoluował w cięższy i wyposażony w dłuższą lufę model Tactical Elite (później występujący już tylko pod nazwą Elite), opracowany z myślą o policyjnych strzelcach wyborowych. Dopracowana pod kątem szybkiego składania się do strzału kolba Scouta zaopatrzona została prócz podkładek dystansowych w nakładkową bakę o regulowanej wysokości oraz regulację trzewika w pionie, a komora zamkowa – tego samego projektu lecz wykonana już ze stali a nie ze stopu lekkiego – otrzymała uniwersalną szynę 20 MOA zgodną z porozumieniami normalizacyjnymi Mil-Std-1913 (STANAG 2324). Całość oparta na osadzie z nowocześniejszego polimeru niż stosowany w SSG 69, wzmocnionego włóknem szklanym. De facto, poza marką, karabiny zapoczątkowane przez Scouta nie mają prawie żadnych cech wspólnych z tamtym modelem.

Najważniejsza różnica to zamek SBS, uznawany za jedno z najbezpieczniejszych rozwiązań, chroniących strzelca w przypadku rozerwania łuski lub strzału przy zatkanym przewodzie lufy. Masywne czółko zamka obejmuje szczelnie dno łuski, a na prawie całej długości prawej strony trzonu zamkowego przed rączką zamkową wyfrezowano rowki biegnące po kształcie spłaszczonej wzdłużnie elipsy, które z jednej strony służy do odprowadzanie w razie czego na zewnątrz gazów prochowych, a z drugiej do usuwania nawet silnych zabrudzeń piaskiem, błotem lub śniegu, a przez to płynnego działania nawet w najtrudniejszych warunkach.

Najistotniejsza zmiana to jednak odejście od dawnego systemu sześciu rygli w tylnej części na rzecz bardziej tradycyjnie rozmieszczonych wokół czółka dwóch podwójnych, znacznie masywniejszych rygli i dużego pazura wyciągu.

Zamek, otwierany i zamykany przez obrót o 70 stopni, zaopatrzony jest w rączkę o powiększonym uchwycie TBH (Tactical Bolt Handle) oraz we wskaźnik napięcia iglicy, wysuwający się z kapturka osłaniającego jego tylne zakończenie, co pozwala na kontrolę wzrokową i dotykową.

Zamiast bocznego bezpiecznika wprowadzono obrotowy, ulokowany na szyjce kolby zaraz za komorą zamkową, a więc równie dostępny z obu stron karabinu. Ma on postać rolki przesuwanej do trzech położeń:

• odbezpieczonej,
• całkowicie zabezpieczonej w sposób blokujący ruch zamka i języka spustowego oraz
• pośredniej, gdy nie można oddać strzału, ale można operować zamkiem, czyli ładować i rozładowywać karabin.

Elite i Sout zasilane są z klasycznych metalowych magazynków pudełkowych, z podobnym systemem zwalniania bocznymi przyciskami, jak w poprzedniku z SSG 69, oraz mogą być zaopatrzone w adapter-przedłużenie gniazda, pozwalający korzystać z dłuższych magazynków na 10 nabojów .308 Win.

W oparciu o główne cechy konstrukcyjne modelu Elite, w tym ten sam zamek, mechanizm spustowy i bezpiecznika oraz magazynek, w 2004 r. Steyr-Mannlicher wprowadził do oferty karabin snajperski SSG 04, ale z krótką komorą zamkową i oparty na osadzie z węższym łożem, pozbawionym średnio użytecznego, integralnego dwójnogu „skrzydełkowego”, jaki pojawił się w Scoucie – zamiast tego dodawano popularny dwójnóg Harrisa o regulowanej długości nóżek.

Komorę i osadę zaadaptowano z myśliwskiego sztucera Pro Hunter, zachowując jednak regulacje kolby oraz powiększone gniazdo magazynka z Elite.

Nowy karabin wyróżniało małe urządzenie wylotowe na lufie długości 60 mm (do naboju .308 Winchester i .300 Winchester Magnum) lub krótkiej 510 mm (.308 Win) oraz antykorozyjne pokrycie Mannox. Takie karabiny, oferujące celność na poziomie 0,5 MOA, trafiły m.in. do snajperów irlandzkiej policji oraz, doposażone w tłumik dźwięku, do rosyjskiego specnazu.

W następnych latach pojawiła się wersja SSG 04 A1, w której dodano krótkie szyny Picatinny po bokach przedniej części łoża, a górną szynę wydłużono aż do jego zakończenia, przy czym jest ona nieco wyższa niż w Elite, a po bokach odcinka nadlufowego wykonano otwory wentylacyjne i zmniejszające masę.

W 2008 r. miała miejsce premiera karabinu SSG 08, który powstał w oparciu o poprzednika wg uwag doświadczonych snajperów austriackiej jednostki kontrterrorystycznej EKO Cobra, w wersjach na amunicję .243 Win, .308 Win, .300 WM oraz dalekodystansową .338 Lapua Magnum – pierwsze trzy z lufami długości 600 lub 508 mm, a ostatnia 690 mm oraz magazynkami na 10 nabojów w dwóch pierwszych przypadkach, osiem sztuk .300 WM i sześć .338 LM.

Główna zmiana polega na zastąpieniu monolitycznej osady syntetycznej przez lżejszą osadę duraluminową z ochronnym pokryciem Eloxal oraz ergonomicznym chwytem pistoletowym UPG47 izraelskiej TDI-ARMS, który przez wymianę przedniego i tylnego panelu (do wyboru po trzy wielkości) można dokładnie dopasować do dłoni strzelca. Puste, zamykane „korkiem” wnętrze chwytu tworzy przydatny schowek, o dosłownie podręcznym charakterze.

SSG 08 otrzymał składaną zawiasowo na lewą stronę broni, wszechstronnie regulowaną „geometryczną” kolbę, z możliwością precyzyjnego ustawiania wysokości baki i trzewika – łącznie z płynną regulacją kątową – oraz wysuwanym monopodem, oczywiście o regulowanej długości.

• Otwarty zamek można obrócić tak, żeby rączka zamkowa ułożyła się po lewej stronie broni, gdzie unieruchamia ją baka złożonej kolby. Dzięki temu na czas przenoszenia karabinu można uzyskać całkowicie płaska prawą stronę karabinu.
• W spodniej części łoża wykonano szynę UIT do mocowania pasa lub dwójnogu, ale ten ostatni (mocny model amerykańskiej firmy Versa Pod z regulacją nóżek) najczęściej osadzany jest na specjalnym trzpieniu wystającym z przedniej części łoża równolegle pod lufą.
• Nad końcowym odcinkiem łoża można dodać krótką szynę montażową pod przystawki nokto- i termowizyjne do celownika optycznego, a dodatkowe szyny o wybranej długości przykręcać po bokach łoża dla innych akcesoriów.

Takie karabiny z dokręcanym w miejsce standardowego urządzenia wylotowego tłumikiem dźwięku zostały wybrane na podstawową broń snajperów Sił Operacji Specjalnych armii rosyjskiej.

SSG 08 zmieniły także stare SSG 69 PI w jednostkach specjalnych POH policji tureckiej oraz używane są przez siły specjalne Chorwacji.

Obecnie Steyr-Arms, która przeniosła swą siedzibę z St. Peter in der Au do Kleinraming i posiada siostrzaną spółkę z USA w nazwie, ulokowaną w Bessemer (Alabama), stosuje w tej broni nowy, mocniejszy typ zamka ze spiralnymi rowkami odprowadzającymi na trzonie. Dodatkowo od kilku lat dostępna jest wersja SSG 08 A1 z nieco poprawioną kolbą oraz długą szyną montażową sięgającą końca łoża i dodatkową od spodu. W 2016 r. została wybrana na następcę krajowych karabinów VS94P przez policję Norwegii.

Najnowszy, pokazany po raz pierwszy na targach Enforce Tac w Norymberdze, w marcu 2018 r. Steyr SSG to M1, opracowany w ścisłym kontakcie ze snajperami Jagdkommando. To właśnie do nich trafiły w listopadzie 2018 roku pierwsze egzemplarze ze 120 sztuk zamówionych za 1,6 mln euro przez Bundesheer. Minister Kunasek przekazał je w ramach uroczystości oddania na użytek 2. SOTG tej jednostki specjalnej nowego, dwuczęściowego obiektu o powierzchni 3400 m2, zbudowanego na terenie dawnego lotniska Kaiser-Karl-Fliegerkaserne, z częścią mieszkalną i pięcioma salami szkoleniowymi.

Nowe karabiny na amunicję .338 LM (8,6 mm x 70), mające pełnić funkcję broni średniego zasięgu mSSG do co najmniej 1200 m zakupiono w wyniku dwuetapowej procedury konkursowej spośród jedenastu propozycji krajowych i zagranicznych. Do drugiego etapu przeszły cztery z nich, w tym dwie propozycje austriackie, a ostatecznie, dzięki nie tylko jakości, ale również najlepszemu jej stosunkowi do ceny, wygrał karabin Steyr-Arms. Krajowy jest też celownik optycznych Kahles K624i 6–24x56 o masie 0,95 kg, z zamocowanym na korpusie szwedzkim mikrokolimatorem Aimpoint Micro T-1 oraz przystawką noktowizyjną.

Austriaccy komandosi otrzymali karabiny z pokryciem w kolorze pisakowym, dwójnogiem firmy Atlas oraz tłumikiem dźwięku fińskiej Ase-Utra szybko mocowanym na urządzeniu wylotowym tego samego producenta. Kolejne mają trafić do Jägerbataillonen, również w wersji kalibru 7,62 mm, mającej pełnić rolę lekkiego lSSG.

SSG M1 (MLE – Military and Law Enforcement) to wersja rozwojowa SSG 08 z komorą zamkową, osadą i kolbą wykonanymi głównie z trwałego aluminium lotniczego. Ogólny schemat broni odpowiada konstrukcjom rywalizujących w konkursie amerykańskich sił specjalnych Precision Sniper Rifle z 2008 r. („SPECIAL OPS” 3/2011) i zgodnie z powstałym po nim trendem przystosowany jest do szybkiej wymiany lufy z zamkiem i magazynkiem, w celu przystosowania do strzelania wybranym typem amunicji. W SSG M1 zajmuje to do dwóch minut.

Wzorem PSR nowy karabin snajperski z Austrii ma wszechstronnie regulowaną kolbę z monopodem, składaną zawiasowo na prawy bok broni oraz osłonę lufy z siedmioma rzędami otworów montażowych sytemu KeyMod po bokach i od dołu.

• Na grzbiecie komory zamkowej biegnie uniwersalna szyna montażowa NATO Accessory Rail z mikroskosem 30 MOA, kontynuowana na osłonie lufy, dodatkowa zamocowana jest na jej spodniej części oraz pod krótkim łożem przed magazynkiem.
• 10-nabojowy magazynek na naboje .338 LM w tym modelu zwalniany jest najpopularniejszym przyciskiem dźwigniowym za jego gniazdem, a więc równie dostępnym dla strzelców prawo- i leworęcznych.
• Karabin bez osprzętu ma masę 6,82 kg, natomiast z akcesoriami celowniczymi, pełnym magazynkiem, pasem i dwójnogiem dochodzi ona do 11 kg (bez noktowizji o 0,92 kg mniej).
• Z lufą długości 690 mm długość karabinu z kolbą złożona wynosi 1080 mm, rozłożoną 1280 mm, a po dołączeniu tłumika 1400 mm.
• W stosunku do poprzedników dodano znaną z kbk AR uchylną pokrywkę zamykającą okno wyrzutowe dla ochrony przed zanieczyszczeniami, otwierającą się automatycznie podczas przeładowania karabinu, polimerowy odbijacz łusek, chroniący przed ich uderzeniem w twarz przy składzie z lewego ramienia oraz skrzydełkowe dźwignie bezpiecznika po obu stronach broni, nad chwytem. Dublują one „pokrętło” bezpiecznika powielonego z wcześniejszych SSG 04 oraz SSG 08 i mają takie same oznaczenia w postaci pojedynczej białej kropki, podwójnej białej i pojedynczej czerwonej.

Tak jak poprzednie karabiny Steyr, SSG M1 został wykonany z wykorzystaniem najwyższej jakości materiałów i sprawdzonych, nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych, które stawiają opisane modele tej marki w ścisłej czołówce najlepszej broni precyzyjnej.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!